19.4.22

Αντίο «μετριοπάθεια», ώρα για... αληθινή Λεπέν

 



Η ακροδεξιά υποψήφια κατάφερε να περάσει στον β΄ γύρο, φορώντας ένα προσωπείο που θύμιζε περισσότερο Λαϊκή Δεξιά παρά «Εθνικό Μέτωπο», όμως μπροστά στη μεγάλη αναμέτρηση, αφήνει στην άκρη κάθε... ευπρέπεια και γυρίζει στην πατροπαράδοτη ρατσιστική, αντιδημοκρατική, ανελεύθερη πολιτική της

«Και τώρα που η Λεπέν πέτυχε την αποδαιμονοποίηση του κόμματός της, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης που μοιάζει βγαλμένο από τα ναπολεόντεια διατάγματα», έγραφε ο Ντοβ Αλφόν στη Libération, σχολιάζοντας την εικόνα που προβάλλει αυτές τις κρίσιμες ημέρες ως τον δεύτερο γύρο της 24ης Απριλίου, η ακροδεξιά υποψήφια. Πίσω από τη μάσκα της μετριοπαθούς και παρά την παραπλανητική και «λαϊκή» της ρητορική -τώρα που με απόντα τον Ερίκ Ζεμούρ και τις ακρότητές του, το μικροσκόπιο πέφτει στις δικές της θέσεις-, η Λεπέν δεν μπορεί τόσο εύκολα να ξεγελάσει για το πρόγραμμά της, που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο: ένα ακροδεξιό πολιτικό σχέδιο, επικίνδυνο για όλες τις ελευθερίες και τις δημοκρατικές αρχές.

Η επανάσταση των δημοψηφισμάτων

Την Τρίτη, σε συνέντευξή Τύπου, όπου παρουσίασε τις θέσεις της για τη δημοκρατία και την άσκηση της εξουσίας, αποκαλύφθηκε περίτρανα αυτή η τακτική της εξαπάτησης. Υπόσχεται μια «επανάσταση δημοψηφισμάτων», με τα οποία επιφανειακά δίνει δύναμη και λόγο στον κυρίαρχο λαό, ενώ στην πράξη καταπατά κατάφωρα το κράτος δικαίου, θέλοντας να παρακάμψει το Κοινοβούλιο, το Συνταγματικό Συμβούλιο και άλλους δημοκρατικούς θεσμούς.

Όπως συμβαίνει με το δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό που προτείνει, αντίθετο στην αρχή της ισότητας που περιέχεται στο Σύνταγμα, αλλά και στις έννομες διαδικασίες που προβλέπουν ότι μόνο το Κοινοβούλιο μπορεί να εγκρίνει ή να απορρίπτει τέτοια κείμενα.

Θεσπίζει τα δημοψηφίσματα που προτείνονται από τους πολίτες, εφόσον συγκεντρώνουν 500.000 υπογραφές για οποιαδήποτε ζήτημα (από την επαναφορά της θανατικής ποινής ως την ποινικοποίηση του «ισλαμισμού», όπως τον εννοεί), «γιατί καμιά συζήτηση δεν απαγορεύεται σε μια μεγάλη ώριμη δημοκρατία».

Με την πρόφαση της «άμεσης δημοκρατίας», θα μπορεί ακόμη και να καταργεί νόμους που εγκρίθηκαν από αυτό το Κοινοβούλιο, οι οποίοι μάλιστα δε θα μπορεί να συζητηθούν ξανά επί μία 15ετία. Βέβαια, εφόσον οι προτάσεις συμφωνούν με την κοσμοθεώρησή της, αφού διατηρεί το προνόμιο να απορρίπτει δημοψηφίσματα που κρίνει ότι «πλήττουν σοβαρά τα εθνικά συμφέροντα». Ενώ συγχρόνως επιδιώκει να στερήσει το Συνταγματικό Συμβούλιο από την αρμοδιότητα να εξετάζει τη νομιμότητα αυτών των αποφάσεων.

«Αυτό προϊδεάζει για τη σταδιακή έξοδο από το δημοκρατικό πλαίσιο, για να κατευθυνθεί προς μια λαϊκιστική και ανελεύθερη δημοκρατία: ένα καθεστώς που διατηρεί άμεση σχέση ανάμεσα σε έναν λαό που θεωρείται ομοιογενής και τον ηγέτη του», προειδοποιούσε από τη Libération ο συνταγματολόγος Ντομινίκ Ρουσό. «Η Λεπέν λέει πως θέλει να παρακάμψει τα λόμπι, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να παρακάμψει το Κοινοβούλιο και το Συνταγματικό Συμβούλιο. Ξέρει πως δε θα έχει πλειοψηφία στο πρώτο, όπως ξέρει πως τα δικαιώματα των μειονοτήτων διασφαλίζονται από το δεύτερο. Κι έτσι εργαλειοποιεί τα δημοψηφίσματα, για να περάσει τις ακραίες επιλογές της, στρέφοντας την πλάτη στη συνταγματική δημοκρατική παράδοση και την ισορροπία των εξουσιών».

Όπως συμβαίνει στην Ουγγαρία ή την Πολωνία και άλλες ανελεύθερες δημοκρατίες. «Σε αντίθεση με τον φασισμό της δεκαετίας του ‘30, η εκλογική διαδικασία διατηρείται, υπάρχουν εκλογές, υπάρχει μια αντιπολίτευση… αλλά σταδιακά περιορίζεται το οικοσύστημα του πλουραλισμού», εξηγούσε στη γαλλική εφημερίδα ο ιστορικός Σιλβάν Καν. «Η δημοκρατία περιορίζεται στην έκφραση ενός πλειοψηφικού γεγονότος: ο λαός είναι η πλειοψηφία. Αντίθετα από ό,τι στις ελεύθερες δημοκρατίες, αποκλείουν την προστασία των μειονοτήτων που πρέπει να συρρικνωθούν, γιατί πλήττουν την ομοιογένεια του κυρίαρχου λαού».

Παλιά διπλωματία, νέο περιτύλιγμα

Παρουσιάζοντας τους άξονες της εξωτερικής της πολιτικής, η Μαρίν Λεπέν έδειξε ότι κι εδώ επίσης, στην ουσία, ελάχιστα έχει μετακινηθεί από τις προηγούμενες θέσεις του κόμματός της, σημειώνει ο αναλυτής της Le Monde, Ζιλ Παρί. Οραματίζεται «μια στρατηγική επαναπροσέγγιση ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία, μόλις τελειώσει ο πόλεμος και διευθετηθεί με σύμφωνο ειρήνης». Απαντά στον Μακρόν, που την κατηγορεί για συγκαταβατικότητα και οικονομική εξάρτηση από το Κρεμλίνο, πως εκείνη δεν προδίδει τα γαλλικά εθνικά συμφέροντα και «αυτά είναι ανακριβή και ιδιαίτερα άδικα».

Αποφεύγει αναφορές σε εκείνο το εδάφιο του προγράμματός της που λέει πως «χωρίς τον φόβο αμερικανικών κυρώσεων, θα αναζητηθεί μια συμμαχία με τη Ρωσία σε ορισμένα ουσιαστικά ζητήματα: την ευρωπαϊκή ασφάλεια που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτήν, τη μάχη κατά της τρομοκρατίας που (η Ρωσία) έχει εγγυηθεί με μεγαλύτερη συνέπεια από οποιαδήποτε άλλη δύναμη, τη σύγκλιση στην αντιμετώπιση των πιο σημαντικών περιφερειακών θεματικών που επηρεάζουν τη Γαλλία».

Και, περνώντας στην αντεπίθεση, δηλώνει πως θα αποσύρει τη Γαλλία από τη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ και δε θα συμμετάσχει σε κάποια μελλοντική ευρωπαϊκή διοίκηση», τονίζοντας: «δεν θα υποταχθώ σε ένα αμερικανικό προτεκτοράτο σε ευρωπαϊκό έδαφος».

Όσο για την Ε.Ε., μπορεί πλέον να μη λέει για έξοδο από αυτήν, αλλά οι αντιευρωπαϊκές της πεποιθήσεις σφραγίζουν τη «διπλωματία» της. Μιλά για μια πιο χαλαρή εκδοχή της Ε.Ε., όμως προτάσεις της για αλλαγή συμφώνων και κανόνων ή η υπόσχεσή της για μονομερή μείωση της γαλλικής συνεισφοράς στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, ισοδυναμούν με έξοδο, γράφει η Guardian. Κι ενώ τόνισε πως δεν επιθυμεί ένα «Frexit», εκτίμησε πως το Brexit ήταν μια μεγάλη επιτυχία και η κατεστημένη γαλλική πολιτική σκηνή έκανε λάθος όταν προέβλεψε «καταστροφή».

Κυνηγά και ψήφους αριστερών

«Το ραντεβού της 24ης Απριλίου θέτει αντιμέτωπο τον λαό ενάντια στην ολιγαρχία», έλεγε την Πέμπτη, στην πρώτη της προεκλογική συγκέντρωση για τον δεύτερο γύρο στην Αβινιόν. Εκεί, η Μαρίν Λεπέν επανέλαβε τους αντίθετους πόλους που υποτίθεται ότι εκφράζει η ίδια και ο Μακρόν: εργαζόμενοι κατά μεγιστάνων, οι από κάτω απέναντι στους από πάνω, το έθνος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση… Το εγχειρίδιο οδηγιών για την επιτυχημένη μεταμφίεση σε μετριοπαθή εκπρόσωπο της «πατριωτικής λαϊκής παράταξης», που τόσο σχολαστικά ετοίμασε για να «αποδαιμονοποιήσει» τον Εθνικό Συναγερμό της, εφαρμόστηκε στο σύνολό του σε αυτή τη συγκέντρωση.

Παράλληλα, μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, για αλληλεγγύη προς τους πιο ευάλωτους, για οικονομία στην υπηρεσία του ανθρώπου, κλέβοντας από τη φαρέτρα της προοδευτικής πολιτικής κοσμοθεώρησης έννοιες - κλειδιά, για να συγκινήσει το ακροατήριο που έχει, κι αυτό που θέλει να αποκτήσει.

Μπορεί με αυτήν να έχουν συστρατευτεί οι πιο προβεβλημένοι εκπρόσωποι της συνωμοσιολογίας, που καλούν σε «ιερή ενότητα» κατά του Μακρόν, της «εμβολιαστικής γενοκτονίας» ή της «νέας παγκόσμιας τάξης», κάνοντας καμπάνια υπέρ της με σύνθημα «Όλα εκτός από τον Μακρόν». Αλλά η κοινωνική της βάση είναι οι πιο χαμηλοαμειβόμενοι και οι λιγότερο μορφωμένοι, εργάτες και μερικώς απασχολούμενοι, οι Γάλλοι της επαρχίας, που νιώθουν περιθωριοποιημένοι, οι νέοι άνεργοι ή με επισφαλείς δουλειές: όλοι αυτοί που νιώθουν «seum», ένας όρος της εφηβικής αργκό για την τσαντίλα, την απογοήτευση, την οργή, που μεταφέρθηκε στο κοινωνικό και πολιτικό λεξικό των αγανακτισμένων από την κατεστημένη πολιτική σκηνή.

Μια συνθηματολογία που απευθύνεται κυρίως στα 7,7 εκατομμύρια των ψηφοφόρων του Μελανσόν –εξίσου οργισμένοι με τον μακρονισμό και το σύστημα- και που μαζί με όσους απείχαν, μπορεί να καθορίσουν τον δεύτερο γύρο. Ο Μελανσόν ζήτησε να μην πάει καμιά ψήφος στη Λεπέν, αλλά δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ένα 30% των ψηφοφόρων του ίσως την ψηφίσει.


Γράφει: Χριστίνα Πάντζου

Πηγή:Εφσυν


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.