Παραμύθι, μια πάράλογη ιστορία σαν τόσες άλλες......

Αρθρο της Έλενας Σμολοκτού, τακτικής αναγνώστριας της σελίδας του ΑΝΤΙΝΑΖΙΖΟΝΕ

Φίλοι μου,

πριν λίγες μέρες έζησα  ένα ακόμα παράλογο από αυτά που ζούμε στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, για να μην πω από κούνιας μας. 

Κλήθηκα στο πλαίσιο των εργατικών μου δικαιωμάτων να συμμετέχω σε μια ανοιχτή συνέλευση στο δήμο Γλυφάδας. Βασικό θέμα ήταν η αλλαγή καταστατικού στο σημείο όπου αφορούσε την ένταξη  των συμβασιούχων συνάδελφων  ορισμένου χρόνου στο σωματείο των εργαζομένων. Αξίζει να σημειώσω ότι σε άλλους δήμους αυτό το θέμα έχει λυθεί εδώ και χρόνια. Είπα κι εγώ επιτέλους συνάδελφοι συμβασιούχοι  που τους ξέρω χρονιά και δουλεύω μαζί τους θα ανήκουν στο σωματείο των εργαζομένων και θα έχουν δικαιώματα. Με μεγάλη μου όμως έκπληξη κατάλαβα πολύ σύντομα το τραγελαφικό της ιστορίας.

Ο πρόεδρος του σωματείου καθώς και οι προσκείμενοι σ αυτόν ήθελαν να ενταχθούν οι εργαζόμενοι στο σωματείο αλλά χωρίς την δυνατότητα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι .

Πραγματικά  δεν πίστευα στα αυτιά μου .Θέλουν δηλαδή εγώ με ανάταση χειρός δηλαδή με άμεση δημοκρατία να ψηφίσω ότι πιο φασιστικό έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες…

Ε, όχι αυτό πάει πολύ Θέλουν εργαζόμενους δυο ταχυτήτων έτσι ακούγετε όλο αυτό. Θέλουν τους ανθρώπους υποταγμένους, χωρίς φωνή χωρίς δύναμη. Απλούς εκτελεστές μια πολιτικής που έχει στόχο την γραναζοποίηση των ανθρώπων στην μηχανή της εξαθλίωσης. Σκλάβους θέλουν,  είναι απλό. Κι ο καθημερινός άνθρωπος ψηφίζει με άμεση δημοκρατία τον θάνατο του.   Θύμωσα πολύ !

Βέβαια υπήρχαν  αντιδράσεις από συνάδελφους με  αριστερή ιδεολογία που φυσικά  το θεώρησαν γελοίο  όλο αυτό.

Τελικά ψηφίσαμε, αλλά  το μέτρο  πέρασε η  αλλαγή καταστατικού είναι πραγματικότητα.

Έχω τώρα συνάδελφους που ανήκουν στο σωματείο μας αλλά είναι φιμωμένοι απλά τους επιτρέπουμε να νομίζουν ότι  αναπνέουν …α! ναι παίρνουμε και την εισφορά τους τρία  ευρώ το μηνά. Μήπως τελικά να  φύγω  από το σωματείο;  Ήμουν αηδιασμένη και  εκνευρισμένη. Αυτή η λυσσά τους για εξουσία  και η προσπάθεια  να συρρικνώσουν την ελευθερία των ανθρώπων  με τρέλαινε ….

Έφυγα φορτισμένη και  με πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Λίγη αξιοπρέπεια αν έχεις ως άνθρωπος δεν ψηφίζεις κάτι τέτοιο.  Εγώ σήκωσα το χέρι μου όταν έπρεπε αλλά κάποιοι δεν μπορούν να σκεφτούν, έχουν ξεχάσει ποσό δυνατοί είναι οι άνθρωποι όταν είναι ενωμένοι….Τόσο που μπορεί να αλλάξουν την ίδια τους την σκέψη.

Αυτή η άνευ όρων υποταγή των ανθρώπων με πονάει μέσα μου.

Κάποιοι αποχώρησαν μη μπορώντας να διαχειριστούν την κατάσταση. Κάποιοι ψήφισαν υπέρ της φιμωμένης δημοκρατίας τι είναι τι γίνεται γύρω μου; Ανθρωπάκια φοβισμένα που έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι συνεχίσουν να γίνονται τροφή στο σύστημα του καπιταλισμού που τους αφαιρεί σιγά-σιγά το δικαίωμα να υπάρχουν. Ο καθένας  όμως έχει την ευθύνη των πράξεων του!

Τις επόμενες μέρες για να γιατρέψω λίγο τον πόνο μου κατέφυγα στα παραμύθια γιατί ως γνήσια παραμυθού ξέρω πως αυτά μόνο παρηγορούν τη ψυχή. Σκέφτηκα πολλά, και ανάμεσά σ’ αυτά αυτό με τα τρία βόδια.  

Αρχή του παραμυθιού, 

ανοίξτε τα ματιά της ψυχής  σας φίλοι μου.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία βόδια ένα άσπρο, ένα μαύρο και ένα παρδαλό .Είχαν αποφασίσει ότι για να μπορούν να απολαμβάνουν το φαγητό τους χωρίς κίνδυνο θα είναι πάντα ενωμένα . Όταν κάποιο απομακρύνονταν τα αλλά δύο το επανάφεραν κοντά τους. Έτσι συνέχιζαν να απολαμβάνουν την χαρά της αλληλεγγύης τους για καιρό . Ένας λύκος όμως πεινασμένος τα μυρίστηκε και τα ....λιμπίστηκε .
Τα πλησίασε λοιπόν και τους λέει:

-ελάτε μικρά μου βοδάκια να γίνουμε φίλοι .
Τότε τα βόδια του είπαν:

- Τι κοινό έχουμε εμείς με εσένα ; μπα δεν σε θέλουμε .

Ο λύκος όμως επέμενε.

-Μα θα σας προστατεύω!

Τελικά ο λύκος άρχισε να τα φοβίζει πως είναι απροστάτευτα και εκτεθειμένα ,πως δεν μπορούν να τα βάλουν με κάποιον που θα προσπαθήσει να τους κάνει κακό  και πως θέλουν έναν δυνατό προστάτη κοντά τους.  Από εδώ τα είχε από κεί τα είχε, με το πες πες τα έπεισε.

Άρχισαν τότε να κάνουν παρέα  και να είναι πάντα οι 4 μαζί ..τα βόδια να βόσκουν και ο λύκος να τα προστατεύει ... Μια μέρα όμως έφαγαν δροσερό χορταράκι από ένα μακρινό χωράφι κι  ο χωρικός που το  είχε θύμωσε και τα κυνήγησε. Τα βόδια διαμαρτυρήθηκαν στο λύκο ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του .

-Τι πράγματα είναι αυτά δεν θέλουμε να τρώμε από τα χωράφια των ανθρώπων και μετά να  μας κυνηγάνε. Θέλουμε ήσυχα να απολαμβάνουμε το φαγητό μας, του είπαν.   Ο λύκος τότε βρήκε την κατάλληλη στιγμή  και απομόνωσε το άσπρο βόδι  μαζί με το παρδαλό και τους είπε

- Ξέρετε τι φταίει ; το μαύρο βόδι, έτσι που είναι μαύρο φαίνεται από μακριά και  μας εντοπίζουν οι χωρικοί.

- Και  τι θα κάνουμε τώρα;  ρώτησαν τα 2 βόδια 

 -Α !ξέρω τι πρέπει να γίνει, αφήστε θα απομακρύνω εγώ το μαύρο βόδι και όλα θα είναι μια χαρά μετά. Έτσι με τις ευχές των 2 βοδιών ο λύκος έφαγε το μαύρο βόδι .
Οι μέρες πέρασαν και τα βόδια ούτε που νοιαστήκαν για το βόδι που χάθηκε. Κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους.  Μια μέρα ένας χωρικός τα έδιωξε κακήν κακώς από το χωράφι του τα 2 βοδάκια μας, κι αυτά παραπονέθηκαν πάλι  στον λύκο. Όταν βρήκε αυτός το μικρότερο το παρδαλό μόνο του το πλησιάζει και του λέει:

-Αχ μικρό μου βοδάκι ξέρεις το άσπρο βόδι κάνει μπαμ από μακριά με αυτό το χρώμα του το κατάλευκο οι χωρικοί το βλέπουν κ έτσι μας ανακαλύπτουν  όταν τρώμε από τα χωράφια τους .

-Και τι θα κάνουμε τώρα ; λέει το παρδαλό βόδι.

-Άφησε με να το απομακρύνω, ξέρω εγώ το καθησύχασε ο λύκος . Έτσι  έφαγε και το άσπρο βόδι. Έμεινε το τρίτο βοδάκι μόνο του ....κ ο λύκος σκέφτηκε –

Είναι μικρό ακόμη και αδύνατο θα το ταΐσω ακόμα ένα χρόνο και μετά θα το φάω κι αυτό  έχω καιρό μπροστά μου  . Έτσι  τι να πω πως έζησαν αυτοί καλά, κ εμείς καλύτερα .....