«Θέλω να έχει ο γιος μου έναν τάφο που να μπορώ να επισκέπτομαι»

Διαδήλωση διαμαρτυρίας οργανώνεται στις 6 το απόγευμα έξω από την τουρκική πρεσβεία (Βασ. Γεωργίου Β' 8 & Ρηγίλλης) από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους πολιτικούς πρόσφυγες και αγωνιστές από την Τουρκία.

Όπως εξηγούν οι αλληλέγγυοι στους αγωνιζόμενους στη γείτονα χώρα, μετά την εξαγγελία της εφαρμογής της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και έκτοτε, κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών, προφυλακίσθηκαν 41.326 άτομα και 121 δημοσιογράφοι, απολύθηκαν πάνω από 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ έκλεισαν 155 μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Την ίδια ώρα βομβαρδίζονται τα βουνά και τις περιοχές του Κουρδιστάν.

Στις 7 Νοέμβρη 2016 δολοφονήθηκαν 11 στελέχη του DHKC (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών όλης της περιοχής ενώ και έγινε χρήση χημικών.

Ως σήμερα δεν έχουν παραδώσει τις σορούς των ανταρτών στους γονείς τους.

Γι' αυτό ένας 70χρονος πατέρας ξεκίνησε αγώνα για το ανθρώπινο δικαίωμά του να ενταφιάσει τη σορό του παιδιού του. Τον προσήγαγαν και συνεχώς τον απειλούν.

Παρά τις προσπάθειές του δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, γι' αυτό ξεκίνησε κι αυτός στις 23 Φλεβάρη απεργία πείνας.

Σήμερα, μετά από 75 ημέρες, συνεχίζει τον αγώνα του, ανακοινώνοντας ότι «όποιο κι αν είναι το κόστος, θα συνεχίσω. Θέλω να έχει ο γιος μου έναν τάφο που να μπορώ να επισκέπτομαι. Ακόμα και αν έχει μείνει μόνο ένα κόκκαλο, το θέλω».

Στη διάρκεια της απεργίας πείνας ταυτοποιήθηκαν οι σοροί δύο ανταρτών, ως αποτέλεσμα αυτού του αγώνα.

Η Nuriye Gulmen, καθηγήτρια Πανεπιστημίου, είναι η πρώτη που αντιστάθηκε στην Άγκυρα κατά των απολύσεων.

Τις πρώτες μέρες προέβησαν σε συλλήψεις της καθημερινά, αλλά εκείνη συνέχισε την αντίστασή της με τα εξής αιτήματα: «Θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω. Όχι στα μέτρα έκτακτης ανάγκης».

Με την αποφασιστικότητα και την αγωνιστικότητά της κατάφερε να απλωθεί η φωνή της σε όλη τη χώρα. 

Η Nuriye Gulmen και ο δάσκαλος Semih Özakca συνεχίζουν την απεργία πείνας που ξεκίνησαν στις 11 Μαρτίου.

Ήδη διανύουν την 62η ημέρα της απεργίας πείνας και έχουν γίνει σύμβολα της αντίστασης των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων κατά της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Επίσης, μετά απ' αυτούς, ξεκίνησαν αντίσταση και οι δημόσιοι υπάλληλοι στις πόλεις Κωνσταντινούπολη, Duzce, Μαλάτια, Αϊδίνι, Αλικαρνασσό, παίρνοντας δύναμη απ' την αντίσταση της Άγκυρας. 

Τώρα στηρίζουν τον αγώνα τους απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, εργάτες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι και βουλευτές.

Όπως αναφέρει η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στο κάλεσμά της για τη σημερινή πορεία «το βασικό στοιχείο της αντίστασης αυτής, που  ξεκίνησε σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης και τρομοκρατίας, είναι η αποφασιστικότητα. Παρ' όλο που συνεχίζονταν οι απειλές, οι συνεχείς προσαγωγές και οι πιθανότητες προφυλακίσεων ήταν πολύ αυξημένες.

»Στην αρχή δεν ήταν πολλοί, αλλά αυτοί με το θάρρος τους δυνάμωσαν  και των άλλων την αγωνιστικότητα. Αυτοί που αντιστέκονται είναι επίσης και μέλη της Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων Δημοσίων Υπαλλήλων, που αν και  έχει πάνω από 200.000 μέλη, δεν επέλεξε το δρόμο του αγώνα.

»Στην πόλη Μαλάτια δημόσιοι υπάλληλοι, μέσα σε 93 μέρες, προσήχθησαν  87 φορές. Χωρίς θυσίες τίποτα δεν γίνεται. Μετά απ' όλες αυτές τις αντιστάσεις, έσπασε και το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Στόχος μας είναι να οργανωθούμε στις λαϊκές, εργατικές, φοιτητικές και καλλιτεχνικές συνελεύσεις και να δυναμώσουμε τον αγώνα».

Από tvxs.gr