Νίκο, σαν ένας από τους βασικούς συντελεστές αυτής της διοργάνωσης, ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την προσπάθεια;
Νομίζω ότι η Ευρωπαϊκή Αντιφασιστική Συνάντηση ήταν μια πολύ πετυχημένη συνάντηση. Καταρχήν γιατί ήταν η πρώτη τέτοια, πανευρωπαϊκή, συνάντηση που επιχειρήθηκε – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεύτερον, γιατί είχε μια σημαντική συμμετοχή. Αν σκεφτούμε ότι ήρθαν συναγωνιστές από 20 χώρες, οι οποίοι εκπροσωπούσαν 32 οργανώσεις, είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη για αυτή την ιδέα που έχουμε να δημιουργηθεί μια αντιφασιστική δικτύωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το τρίτο ήταν γιατί είχε μια πολύ ισορροπημένη συμμετοχή και από την Δυτική και από την Ανατολική Ευρώπη όπου έχουμε άνοδο των φασιστικών κινημάτων, με διαφορετικά βεβαίως χαρακτηριστικά. Δείχνει όμως ότι υπάρχουν κοινοί τόποι, κοινά πεδία συντονισμού όλων αυτών των κινημάτων. Το τέταρτο είναι γιατί η Αντιφασιστική Συνάντηση ήταν πραγματικά μια κινηματική συνάντηση όπου από την μια το ενωτικό, από την άλλη και το προωθητικό στοιχείο, συνυπήρξαν αρμονικά και στα εργαστήρια, και στις συνελεύσεις και στην κεντρική εκδήλωση.
Πιστεύω ότι μέσα στην ένταση της κρίσης, όπου ο κίνδυνος με την ευκαιρία συνυπάρχουν, το αντιφασιστικό κίνημα με μια ενωτική πολιτική, αλλά και έναν αντικαπιταλιστικό, διεθνιστικό ορίζοντα, μπορεί να αποτελέσει βασική συνιστώσα όχι μόνο της αντίστασης στον καπιταλισμό και τον φασισμό, αλλά και της ανασύνταξης ενός ευρύτερου, μαχητικότερου κοινωνικού κινήματος.
Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά αποτελείται από περίπου 30 συλλογικότητες. Έχει υπάρξει τέτοιας έκτασης συνεργασία παλιά; Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν μια τέτοια συνεργασία;
Κατά την γνώμη μου ο Αντιφασιστικός Συντονισμός, και το εννοώ, είναι από τα πιο σημαντικά σχήματα που έχουν δημιουργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Φυσικά δεν έχει την έκταση και την μαζικότητα των Φόρουμ, αλλά εδώ στην Ελλάδα που έχουμε και μια μεγάλη παράδοση σεχταρισμού και στην Αριστερά και στον αντιεξουσιαστικό χώρο, το να φτιάχνεται ένα τέτοιο σχήμα, που να λειτουργεί με συνελευσιακά χαρακτηριστικά, στο οποίο να συνυπάρχουν πολιτικές συλλογικότητες από ένα ευρύ φάσμα και της Αριστεράς και του αναρχικού χώρου και, κυρίως, τοπικές αντιφασιστικές κινήσεις που επίσης έχουν στο εσωτερικό τους μια ευρεία γκάμα πολιτικών δυνάμεων, είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα και νομίζω είναι και ένα δείγμα του πως πρέπει να οργανώνουμε τα ενωτικά σχήματα.
Μιλήσαμε με μια σειρά συντρόφους από το εξωτερικό οι οποίοι έχουν ενθουσιαστεί από το 3ήμερο, από το επίπεδο της συζήτησης κοκ. Θεωρούν ότι η συμβολή του ελληνικού αντιφασιστικού κινήματος είναι μεγάλη στους αγώνες που δίνουν στις χώρες τους. Μπορείς να πεις κάτι αντίστοιχο για την συμβολή των δικών τους αγώνων στο ελληνικό κίνημα;
Κοίταξε, είναι μια δύσκολη ερώτηση – ή μάλλον είναι μια σωστή ερώτηση με δύσκολη απάντηση. Ξέρετε και ‘σεις καλά ότι αυτό που λέμε ο συντονισμός των ευρωπαϊκών εργατικών και κοινωνικών αγώνων δεν έχει προχωρήσει, είναι σε ένα υποτυπώδες επίπεδο. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχουμε τέτοιας έντασης και κλίμακας αγώνες που να μπορούν παράλληλα να συναντηθούν και να συντονιστούν. Έχουμε κινητοποιήσεις, έχουμε αγώνες, είδαμε την περίοδο του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος σημαντικά βήματα συντονισμού, όμως αυτό που κυριαρχεί είναι ο κατακερματισμός.
Από την άλλη όμως, όπως φάνηκε και από τις συζητήσεις στο τριήμερο, υπάρχουν σημαντικές εμπειρίες αγώνων από τις άλλες χώρες. Το θέμα είναι να έχουμε πιο ανοιχτό ορίζοντα και πολιτικές και οργανωτικές μορφές που αυτές τις εμπειρίες να τις συγκεντρώνουν και να μπορούν να τις κάνουν δράση.
Η Ελλάδα τώρα έχει μια ιδιαιτερότητα. Ότι είναι η χώρα που πρώτη δέχτηκε την μεγαλύτερη επίθεση και από την άλλη ότι είχε και την μεγαλύτερη αντίσταση. Επίσης έχουμε την πιο μαζική και μαχητική Αριστερά της Ευρώπης και το πιο μαζικό και μαχητικό αναρχικό κίνημα της Ευρώπης. Παράλληλα έχουμε και τον μεγαλύτερο σεχταρισμό. Όλα μαζί.
Πιστεύω ότι έχουμε να δώσουμε πολλά πράγματα προς τα έξω, αλλά πιστεύω ότι έχουμε να πάρουμε και πολλά. Και από την κουλτούρα των κοινωνικών κινημάτων της Δυτικής Ευρώπης – γιατί στην Ελλάδα το κοινωνικό κίνημα ήταν πολύ αδύνατο μέχρι πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια είχαμε μια άνοδο. Παράλληλα όμως και από την κουλτούρα του ανατολικοευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος που αγωνίζεται σε πολύ δύσκολες συνθήκες, έχουμε να πάρουμε πολλά πράγματα.
Και μου φαίνεται, χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μας, αλλά είναι το συμπέρασμα μου από τις τοποθετήσεις που άκουσα από διαφορετικές χώρες και διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα, ότι αυτό το δίπολο που βάζουμε εμείς, δηλαδή ενότητα και προωθητικότητα, το υιοθετούν. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει ένας αντιφασισμός που να επικαλείται γενικά μια «δημοκρατία» η οποία έχει τελειώσει, ούτε όμως ένας σεχταριστικός αντιφασισμός που ζητά για να παλέψουμε ενάντια στον φασισμό να συμφωνήσουμε για το ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον χαρακτήρα της κοινωνικής ανατροπής κοκ.
Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός βάζει στόχο πανευρωπαϊκές μέρες δράσης, πανευρωπαϊκό συντονισμό. Πόσο ρεαλιστικό τον βρίσκεις αυτόν τον στόχο;
Πιστεύω ότι η πρόταση η οποία κάνουμε είναι δύσκολο να υλοποιηθεί, είναι όμως ρεαλιστική.
Αντλώντας και την εμπειρία των Φόρουμ, καταρχάς δεν κάνουμε μια πρόταση απλά για να την κάνουμε. Κάνουμε μια περιορισμένης έκτασης πρόταση, δηλαδή για ευρωπαϊκή μέρα δράσης, για υποστηρικτικές μέρες δράσης στην Ελλάδα για τον Παύλο Φύσσα, στην Γαλλία για τον Έρικ Κλεμάντ, για ένα διεθνές site κοκ.
Κάνουμε προτάσεις που να αντιστοιχούν στο πραγματικό επίπεδο του αντιφασιστικού κινήματος στην Ευρώπη και να μπορούν να βοηθήσουν τις υπαρκτές δυνάμεις αυτού του κινήματος να απλωθούν. Νομίζω λοιπόν ότι με αυτή την έννοια οι στόχοι που βάζουμε είναι ρεαλιστικοί.
Σε ευχαριστούμε πολύ Νίκο.
Κι εγώ ευχαριστώ, να ‘στε καλά.
Πηγή: Ξεκίνημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.