Η προσφυγική κρίση στην Τουρκία και η καταπολέμηση του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας

 

Το άρθρο που ακολουθεί περιγράφει εν συντομία την ιστορία του μωσαϊκού των εθνοτήτων που έζησαν και ζουν στην περιοχή της Τουρκίας και το πώς αυτή συνδέεται με τον εθνικισμό που πάντα χρησιμοποιούνταν ενάντια στους λαούς. Όντας γραμμένο από τη σκοπιά ενός αγωνιστή από την ίδια την Τουρκία, του σ. Murat Karin, μέλος της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής» (Sosyalist Alternatif), έχει ιδιαίτερη αξία η κριτική απέναντι στην αντιπροσφυγική πολιτική του AKP και του Ερντογάν, αλλά και τα καθήκοντα για την Αριστερά και το κίνημα.

Η μετανάστευση είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρώπινη ιστορία. Από τη μετανάστευση των φυλών που άλλαξε την πορεία της ιστορίας μέχρι τη μετανάστευση λόγω πολέμου, από την εξορία μέχρι την αναζήτηση ενός τόπου ειρήνης, ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής μέχρι την αποφυγή της πείνας ή των φυσικών καταστροφών. 

Ο σχηματισμός των εθνικών κρατών ήρθε μαζί με τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός με τη σειρά του καλλιέργησε την ξενοφοβία η οποία συχνά ακολουθούνταν και από μια διαδικασία εθνοκάθαρσης. Σήμερα, ο εθνικισμός και η ξενοφοβία σε πολλά μέρη του κόσμου στοχεύουν κυρίως τους πρόσφυγες. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία διχάζουν την εργατική τάξη, ενώ αφήνουν στο απυρόβλητο αυτούς που στην πραγματικότητα ευθύνονται για τους βαθύτερους λόγους που αναγκάζουν τους ανθρώπους να μεταναστεύουν. Είναι καθήκον μας να τους αποκαλύψουμε και να ανατρέψουμε τη ρητορική τους. 

Το ιστορικό υπόβαθρο

Ο εθνικισμός και οι επιθέσεις κατά των «ξένων» συνδέονται στενά με τον τρόπο που διαμορφώθηκε ιστορικά η Τουρκική Δημοκρατία.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, καθώς κατοικούνταν από ανθρώπους με διαφορετικό εθνικό και θρησκευτικό υπόβαθρο. Τον 19ο αιώνα, οι Οθωμανοί σουλτάνοι αναζήτησαν τη λύση για την επιβίωση της αυτοκρατορίας σε εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις – αυτοκρατορικά διατάγματα, ανακήρυξη συνταγματικής μοναρχίας, δημιουργία σύγχρονου στρατού κ.λπ. Ωστόσο, παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού, η αυτοκρατορία κατέρρεε. Το Κόμμα της Ένωσης και της Προόδου, το οποίο ήρθε στην εξουσία στις αρχές του 20ού αιώνα, συνειδητοποίησε ότι η «επιβίωση της αυτοκρατορίας» θα ήταν δυνατή μόνο αν ο εκσυγχρονισμός πραγματοποιούνταν στα πλαίσια ενός έθνους-κράτους, βασισμένου σε μια εθνική καπιταλιστική τάξη. Αλλά αντιμετώπιζαν ένα σημαντικό πρόβλημα: δεν υπήρχε μια ισχυρή καπιταλιστική τάξη και εκείνοι που κατείχαν την πλειοψηφία του κεφαλαίου ήταν σε μεγάλο βαθμό μη μουσουλμάνοι. Ως εκ τούτου, το Κόμμα της Ένωσης και της Προόδου ξεκίνησε μια διαδικασία μεταφοράς του πλούτου από τους μη μουσουλμάνους στους «Τούρκους και τους μουσουλμάνους». Στη συνέχεια προχώρησαν στη δημιουργία ενός ενιαίου «τύπου» πολιτών. Ο ορισμός αυτού του «τύπου πολίτη» ήταν απλός: θα έπρεπε να είναι Τούρκος και μουσουλμάνος. Ο δρόμος για τη δημιουργία αυτού του τύπου πολίτη πέρασε μέσα από γενοκτονίες, όπως των Αρμενίων, ανταλλαγή πληθυσμών, όπως το 1922 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας κ.λπ. 

Αυτή η πολιτική της δημιουργίας ενός συγκεκριμένου «τύπου πολίτη» συνεχίστηκε και μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας. Δύο παραδείγματα αυτής της πολιτικής είναι η επιβολή ενός αυθαίρετου και δυσανάλογου Φόρου Πλούτου στους μη μουσουλμάνους το 1942 και το Πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης, που ενορχηστρώθηκε από το ίδιο το κυβερνών κόμμα, στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, εναντίον της ελληνικής μειονότητας. 

Σήμερα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν), ο εθνικισμός εξακολουθεί να παίζει βασικό ρόλο στην πολιτική του κράτους. Πράγματι, το καθεστώς του ΑΚΡ χαρακτηρίζεται από νεο-οθωμανικά οράματα: να ξαναχτίσει την οθωμανική αυτοκρατορία επεκτείνοντας γεωγραφικά την Τουρκία (χωρίς, φυσικά, να επιστρέψει στον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα). Στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, το ΑΚΡ αντιστάθηκε σθεναρά στις θεμελιώδεις αρχές της κεμαλικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένου του παραδοσιακού τουρκικού εθνικισμού. Αλλά, όπως έχει φανεί, ιδιαίτερα μετά το 2015, σε καμία περίπτωση δεν ξεφορτώθηκαν τον εθνικισμό, όπως κάποτε ισχυρίζονταν ότι θα έκαναν, αλλά απλώς τον «έβαλαν στο ράφι» για μελλοντική χρήση. Πράγματι, το ΑΚΡ προχώρησε σε συνασπισμό με το ακροδεξιό – εθνικιστικό MHP (Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος) μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2015 και συνέχισε να εφαρμόζει πολύ σκληρές εθνικιστικές πολιτικές.

Οι νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες και ο ρόλος της Τουρκίας στη Συρία και το Αφγανιστάν

Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ο συνασπισμός του AKP και του MHP είχε ήδη συσταθεί. 

Οι εξελίξεις στη Συρία ξεκίνησαν αρχικά με κάποιες διαμαρτυρίες στα πλαίσια της «Αραβικής Άνοιξης» και ήταν μια αντίδραση στο καταπιεστικό καθεστώς Μπάαθ, τη δικτατορική του διακυβέρνηση και τις οικονομικές επιπτώσεις και τη δυστυχία που επέφερε στον συριακό λαό. Ωστόσο, γρήγορα μετατράπηκε σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Πολλές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, ενεπλάκησαν στον πόλεμο αυτό. 

Πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα: η Τουρκία είναι ένας από τους μεγαλύτερους ενόχους στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Ακριβώς όπως οι ΗΠΑ είδαν αυτόν τον πόλεμο ως μια ευκαιρία να ανατρέψουν τα εναπομείναντα από την ΕΣΣΔ, φιλορωσικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία τον είδε ως μια ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα νεο-οθωμανικά της όνειρα και να εμποδίσει τις προσδοκίες του κουρδικού λαού στα νότια σύνορά της. 

Ο Ερντογάν υποστήριξε τζιχαντιστικές ομάδες στη Συρία για να επιτύχει τους στόχους του. Παρείχε οικονομική βοήθεια, όπλα και υλικοτεχνική υποστήριξη στις ομάδες αυτές, χαλάρωσε τους συνοριακούς ελέγχους, επέτρεψε στις τζιχαντιστικές οργανώσεις να στρατολογούν μαχητές και να χρησιμοποιούν την Τουρκία ως βάση τους κ.λπ. Το τουρκικό καθεστώς δεν δίστασε να κάνει τη ζωή του συριακού λαού κόλαση για να εκπληρώσει τις ιμπεριαλιστικές του επιδιώξεις, συνεπώς φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης που οδήγησε τους ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες.

Στο Αφγανιστάν διαδραματίστηκε μια διαφορετική ιστορία. Είχαμε έναν μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο εξαιτίας του οποίου υπήρχε μια σταθερή ροή Αφγανών που μετανάστευαν στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Πρόσφατα, με την απόφαση των ΗΠΑ να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν και την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, αυξήθηκε ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Η Τουρκία φαίνεται πιο «ασφαλής» γι’ αυτούς, ή τουλάχιστον τη βλέπουν ως ένα βήμα προς την Ευρώπη. 

Βαθιά εκμετάλλευση των προσφύγων

Για τον Ερντογάν και την ελίτ της Τουρκίας, οι πρόσφυγες αποτελούν πηγή εσόδων και διαπραγματευτικό εργαλείο στις σχέσεις της με την ΕΕ. Με τη συμφωνία για τους πρόσφυγες που υπογράφηκε το 2016 ως αποτέλεσμα μακρών διαπραγματεύσεων, η ΕΕ δεσμεύτηκε να καταβάλει 6 δισεκατομμύρια ευρώ στην Τουρκία. Ακόμη και μετά τη συμφωνία αυτή, ο Ερντογάν συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως «απειλή» για τις δυτικές δυνάμεις. Το κατέστησε σαφές πριν από μερικά χρόνια, όταν ανάγκασε τους πρόσφυγες να καταφύγουν στην Ελλάδα στα βόρεια σύνορά της κατά μήκος του ποταμού Έβρου. 

Ταυτόχρονα, οι πρόσφυγες χρησιμεύουν ως πηγή εισοδήματος για την άρχουσα τάξη. Τους εκμεταλλεύονται ως παράνομους εργάτες και επομένως ως φτηνή πηγή εργασίας. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό για την άρχουσα τάξη συνοψίζεται στη δήλωση του μέλους του ΑΚΡ Γιασίν Ακτάι (Yasin Aktay) ότι «αν στείλουμε πίσω τους Σύρους, η οικονομία θα καταρρεύσει». Η εκμετάλλευση των μεταναστών και των προσφύγων χρησιμοποιείται επίσης ως εργαλείο για να μειωθούν οι μισθοί των ντόπιων εργαζομένων. 

Παράλληλα, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες χρησιμοποιούνται και για τη διαμόρφωση της εσωτερικής πολιτικής. Τον περασμένο Αύγουστο, μετά την κατάληψη του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, το καθεστώς χρησιμοποίησε την ξενοφοβία κατά των Αφγανών για να εξαπολύσει άλλη μια επίθεση κατά των Σύρων προσφύγων. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αναζωπυρώθηκαν από τις εικόνες χιλιάδων Αφγανών που διέσχιζαν τα σύνορα και από τα βίντεο με Αφγανούς να κατεβάζουν την τουρκική σημαία και να ξεδιπλώνουν τη σημαία των Ταλιμπάν, που κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το βίντεο αυτό αποδείχθηκε ψεύτικο, καθώς η σημαία των Ταλιμπάν ξεδιπλώθηκε από έναν Τούρκο σε ένα κέντρο νεολαίας το 2018, όπου υποστέλλονταν σημαίες πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένου του Αφγανιστάν. Παρ’ όλα αυτά, η προπαγάνδα αυτή είχε ως αποτέλεσμα ένα πογκρόμ στην Άγκυρα, στην περιοχή Αλτιντάγκ (Altındağ), όπου πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε σπίτια και χώρους εργασίας Σύρων. 

Με την αντιπροσφυγική, ξενοφοβική και ρατσιστική προπαγάνδα, ο Ερντογάν προσπαθεί για άλλη μια φορά να αποσπάσει την προσοχή των εργαζομένων, λίγους μήνες πριν από τις πολύ σημαντικές εκλογές. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Το έχει ξανακάνει, κηρύσσοντας πόλεμο στους Κούρδους, προσπαθώντας να στρέψει την κοινωνική οργή προς έναν διαφορετικό στόχο, ρίχνοντας το εθνικιστικό χαρτί στο τραπέζι όποτε στριμώχνεται.

Η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται επίσης τους πρόσφυγες

Δυστυχώς, δεν είναι μόνο το καθεστώς του ΑΚΡ που χρησιμοποιεί απροκάλυπτα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για τους δικούς του σκοπούς. Ο πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα – CHP), Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου (Kemal Kılıçdaroğlu), δήλωσε σε συνέντευξή του τον Ιούλιο: 

«Θα αποχαιρετήσουμε τους Σύρους φιλοξενούμενούς μας και θα τους στείλουμε στα σπίτια τους σε δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής μας. Αυτή θα είναι μία από τις πέντε προτεραιότητες της κυβέρνησής μας. Το σχέδιο και το πρόγραμμά μας είναι έτοιμα». … «Το πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης της χώρας μας είναι η πλημμύρα των προσφύγων. Τώρα είμαστε παγιδευμένοι στην αφγανική πλημμύρα». 

Ο δήμαρχος της επαρχίας Μπολού (Bolu) του CHP, Τανζού Οσκάν (Tanju Özcan), ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να χρεώσει τους «ξένους υπηκόους» 10 φορές περισσότερο για τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης. Όπως δήλωσε: 

«Θέλουμε να φύγουν. Αυτή η φιλοξενία έχει συνεχιστεί για πάρα πολύ καιρό. Η Τουρκία έχει γίνει χωματερή για τους μετανάστες». 

Ο Ιλάι Ακσόι (Ilay Aksoy) από το IYIP (το Καλό Κόμμα), παρακλάδι του ακροδεξιού – εθνικιστικού MHP και άλλο ένα μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, επαίνεσε τα λόγια του Οσκάν: 

«Συγχαίρω ειλικρινά τον δήμαρχο του Μπολού, Τανζού Οσκάν. Περιμένουμε την ίδια σοβαρότητα και αποφασιστικότητα από την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα».  

Εκτός από αυτά, μια μελέτη που διεξήχθη από το Κέντρο Μετανάστευσης του Πανεπιστημίου Μπιλγκί (Bilgi) της Κωνσταντινούπολης διαπίστωσε ότι περισσότεροι από τους μισούς από όσους ψηφίζουν το φιλοκουρδικό Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP), αναμφισβήτητα το πιο αριστερό κόμμα της χώρας σε κοινωνικά θέματα, και περίπου το 65% των υποστηρικτών του συντηρητικού AKP του Ερντογάν, θεωρούν τους πρόσφυγες «οικονομικό βάρος» και πιστεύουν ότι τυγχάνουν «ευνοϊκής μεταχείρισης».  

Αυτή η αντι-μεταναστευτική, αντι-προσφυγική ρητορική κατευθύνει την οργή για την τρέχουσα οικονομική και πολιτική κατάσταση προς τα θύματα αυτού του προβλήματος και όχι προς τους υπεύθυνους. Αυτό ωφελεί μόνο την άρχουσα τάξη, απαλλάσσοντάς την από την ευθύνη των πολιτικών που εφαρμόζει. 

Υπάρχει πρόβλημα με τους πρόσφυγες; 

Η μετανάστευση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι προϊόν των εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμια κλίμακα και για το λόγο αυτό, μια οριστική λύση μπορεί να υπάρξει μόνο διεθνώς – μέσω του αγώνα για τον τερματισμό των πολέμων και της πείνας. Δηλαδή, μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του με ένα σύστημα που δεν καταπιέζει τους ανθρώπους.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε στο σήμερα απαιτήσεις από τα κράτη και τις κυβερνήσεις. 

Η Τουρκία έχει ροές προσφύγων εδώ και πολύ καιρό και το καθεστώς τούς χρησιμοποιεί για λόγους εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Η Αριστερά θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη ρητορική κατά των προσφύγων με συγκεκριμένα επιχειρήματα και όχι να πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος. 

Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται κατά των προσφύγων είναι ότι η χώρα δεν τους «αντέχει» αριθμητικά. Ποια είναι όμως η εθνική «χωρητικότητα» μιας χώρας; Δηλαδή, ποιος ελέγχει τον πλούτο και πώς αυτός διανέμεται για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού;

Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε για ένα λεπτό ότι η Τουρκία «ξεπέρασε τις δυνατότητές της», ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Το καθεστώς Ερντογάν και οι νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του στη Συρία έχουν μεγάλη ευθύνη για τη δημιουργία εκατομμυρίων Σύρων προσφύγων. Ακόμα και αν συμφωνούσαμε ότι υπάρχει πρόβλημα «χωρητικότητας» (που δεν υπάρχει), σε κάθε περίπτωση δεν φταίνε οι πρόσφυγες. Αντίθετα, υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να μειωθούν τα προβλήματα:

• Η χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων ώστε να μπορούν να φύγουν από τη χώρα
• η κατασκευή υποδομών όπως κατοικίες, νοσοκομεία και σχολεία για όλους
• η χορήγηση κοινωνικής πρόνοιας και εργατικών δικαιωμάτων 

είναι μερικά από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση του προβλήματος τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους πρόσφυγες, το οποίο δημιουργείται από τις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Όλα αυτά θα πρέπει να πληρωθούν από αυτούς που έβγαλαν τεράστια κέρδη από τις πολιτικές της κυβέρνησης Ερντογάν, τους τραπεζίτες, τους εργολάβους και άλλους καπιταλιστές.

Η επίρριψη ευθυνών στους πρόσφυγες δεν προσφέρει λύση σε καμία μορφή, εκτός αν αυτό το λεγόμενο «πρόβλημα χωρητικότητας» πρόκειται να επιλυθεί με γενοκτονία ή εθνοκάθαρση! 

Τέλος, οι πολέμιοι των αιτούντων άσυλο προβάλλουν ένα επιχείρημα σχετικά με την υποκρισία των δυτικών χωρών στο θέμα αυτό. Πράγματι, οι δυτικές χώρες βλέπουν την Τουρκία ως «φράγμα προσφύγων». Η Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος εκείνη την εποχή, έκανε μια δήλωση για τους Αφγανούς πρόσφυγες και είπε «Πρέπει να συνεργαστούμε με την Τουρκία σε αυτό το θέμα», βλέποντας την Τουρκία ως φράχτη για να σταματήσει το μεταναστευτικό κύμα πριν φτάσει στα σύνορα της ΕΕ. Ωστόσο, οι μετανάστες δεν ευθύνονται για αυτή την υποκρισία, αντίθετα, είναι ένα ακόμη θύμα της. 

Να παλέψουμε ενάντια στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία

Η προσφυγική κρίση δεν είναι κρίση του ΑΚΡ και δεν θα λυθεί όταν φύγει από την εξουσία. Αντιθέτως, μπορεί και να κλιμακωθεί. Οι πρόσφυγες δεν ευθύνονται για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τουρκικός λαός. Η οικονομική ύφεση, η υποτίμηση της τουρκικής λίρας, η εξαθλίωση, ο πληθωρισμός, η φτώχεια και η έλλειψη μέλλοντος, είναι τα αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της τουρκικής άρχουσας τάξης και της κρίσης του καπιταλισμού. Αυτά τα προβλήματα δεν θα εξαλειφθούν μόνο με την αλλαγή του κυβερνώντος κόμματος. Και δεν θα εξαλειφθούν ακόμη και αν ο τελευταίος πρόσφυγας σταλεί πίσω στην πατρίδα του. Αντιθέτως, οι πρόσφυγες είναι θύματα της οικονομικής ύφεσης, όπως ακριβώς και οι Τούρκοι πολίτες, και μπορούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης. Οι πρόσφυγες και οι Τούρκοι πολίτες μπορούν να αγωνιστούν μαζί για καλύτερους μισθούς και συνθήκες διαβίωσης. Οι καταπιεστές τους είναι οι ίδιοι, δηλαδή η άρχουσα τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα. Όσο πιο ισχυρές είναι οι δυνάμεις που παλεύουν εναντίον τους, τόσο το καλύτερο. 

Ως εκ τούτου, πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτή τη ρητορική διακρίσεων, ρατσισμού, κατά των προσφύγων και των μεταναστών. Ξέρουμε ότι αν δεν την καταπολεμήσουμε, θα εξαπλωθεί. Ο ρατσισμός δεν περιορίζεται στους Αφγανούς και τους Σύρους. Με βάση τα συμφέροντα των κυρίαρχων ελίτ, κοινωνικές, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες όπως οι σοσιαλιστές, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες και οι Αρμένιοι αποτελούν επίσης στόχους του. 

Ως εργατική τάξη, ο εχθρός μας δεν είναι οι πρόσφυγες που φεύγουν από τον πόλεμο και τη βαρβαρότητα του ISIS ή των Ταλιμπάν. Οι εχθροί μας είναι οι άρχουσες τάξεις που έχουν κάνει τη ζωή τόσο των προσφύγων, των μεταναστών όσο και τη δική μας, εφιαλτική. Ως σοσιαλιστές που παλεύουμε για την ανατροπή του συστήματος, είναι το πιο θεμελιώδες καθήκον μας να μην εξαπατηθούμε από αυτή την προπαγάνδα των κυβερνώντων και να αποκαλύψουμε ποιος είναι υπεύθυνος για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Αγωνιζόμαστε μαζί:

• Κατά της φτώχειας και της εκμετάλλευσης – για δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές στις πόλεις και τις γειτονιές μας, σε κατοικίες, δρόμους, νοσοκομεία και σχολεία για όλους. Όλα αυτά να πληρωθούν από τους φόρους των πλουσίων!
• Για αξιοπρεπή στέγαση για όλους, για παροχή κοινωνικής πρόνοιας σε όσους έχουν ανάγκη και θέσεις εργασίας με πλήρη δικαιώματα για όλους.
• Για μια ανθρώπινη πολιτική για τους πρόσφυγες – να χορηγείται στους πρόσφυγες άσυλο και το δικαίωμα να κυκλοφορούν ελεύθερα στο εσωτερικό της χώρας ή ταξιδιωτικά έγγραφα για να εγκαταλείψουν τη χώρα αν το επιθυμούν. Δημιουργία ανθρώπινων κέντρων υποδοχής, που θα υποδέχονται τους πρόσφυγες και θα τους βοηθούν να ενταχθούν στις τοπικές κοινωνίες. 
• Όχι άλλοι πόλεμοι! Αγωνιζόμαστε μαζί ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και την εκμετάλλευση, για μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν τον έλεγχο και τη διαχείριση των μέσων παραγωγής ανεξάρτητα από φυλή, εθνικότητα, εθνικότητα ή σεξουαλικό προσανατολισμό.