Δυο αδέρφια ταξίδευαν μαζί από την Γουϊνέα. 5.000 χιλιόμετρα, σύνορα, στρατοί και αμέτρητοι κίνδυνοι στον δρόμο. Πέρασαν μαζί την έρημο Σαχάρα. Οι πιθανότητες επιβίωσης είναι λιγότερες και από την διάσχιση της Μεσογείου, όμως τα κατάφεραν.
Στην Λιβύη αιχμαλωτίστηκαν από συμμορίες. Φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και χωρίστηκαν. Έχασε ο ένας τα ίχνη του άλλου.
«Ζούσα ελπίζοντας ότι ο αδερφός μου είναι ζωντανός κάπου», μου είπε.
Την νύχτα της 20ης Γενάρη, λάβαμε κλήση κινδύνου για μια κατάμεστη βάρκα με πρόσφυγες. Φτάσαμε οριακά και διασώσαμε 110 ανθρώπους από ένα πλωτό φέρετρο που βούλιαζε.
Έξι ώρες αργότερα, ακόμα μια βάρκα σε κίνδυνο. Άλλοι 104 ναυαγοί μεταφέρθηκαν στο καράβι μας.
Χωρίς να το γνωρίζουν, ο ένας αδερφός ήταν στην μια βάρκα και ο άλλος στην άλλη.
Μετά από τόσους μήνες, βρέθηκαν ξανά πάνω σε ένα πλοίο που τους διέσωσε στην μέση της Μεσογείου. Καθώς αγκαλιάζονταν, ένα σαρωτικό κύμα αγαλλίασης και λυτρωτικής χαράς ξέσπασε γύρω τους.
Όπως γράφει ο Όμηρος για την κηδεία του Πατρόκλου, καθένας είχε τον προσωπικό του λόγο για να θρηνεί. Εδώ καθένας είχε τον δικό του προσωπικό λόγο για να χαίρεται.
Δεν είναι οι απελπισμένοι της θάλασσας, είναι αυτοί που έχουν αποφασίσει να ζήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.