Στις 1/3/19 έγινε παρέμβαση στο μαγαζί “Γκουέρνικα” στο Ηράκλειο Κρήτης από τη Φεμινιστική Πρωτοβουλία Ηρακλείου, μετά από καταγγελία για βιασμό με δράστη “ένα από τα αφεντικά του μαγαζιού”.
Περίπου 60 άτομα πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το μαγαζί και με συνθήματα, σπρέι, πανό και τρικάκια έστειλαν μήνυμα ότι “σε κάθε περιστατικό έμφυλης βίας θα μας βρίσκουν απένταντί τους.”
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε.
ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ: ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ Ή ΠΕΔΙΟ ΕΜΦΥΛΗΣ ΜΑΧΗΣ;
**Προειδοποίηση: Ακολουθεί κείμενο με σκληρό περιεχόμενο σε σχέση με βιασμό/έμφυλη βία**
Παραβίαση, όχι ιδιαίτερα βαρύγδουπη λέξη. Γίνεται κάποιος να παραβιάσει ένα χώρο, ένα σπίτι. Γίνεται να παραβιάσεις έναν άνθρωπο; Γίνεται να παραβιάσεις το σώμα του και την ψυχή του; Να την κάνεις να νιώσει βρώμικη; Να την κάνεις να νιώσει πως δεν έχει όρεξη να αγγίξει τα γεννητικά της όργανα; Να την κάνεις να φοβάται; Να φοβάται να περπατήσει τη νύχτα μόνη της στο δρόμο; Μάντεψε η απάντηση είναι ναι. Και ο φόβος της έχει υπογραφή! Υπογραφή μαρκαρισμένη από αίμα, αίμα που έτρεξε εκείνη τη νύχτα από το ντροπιαστικό αιδοίο της (ναι αιδώς είναι η ντροπή στα αρχαία και προφανώς θα πρέπει να ντρέπεσαι για το μουνί σου και τώρα να ντρέπεσαι που σκέφτεσαι και λες τη λέξη μουνί στη νεοελληνική!)
Εκείνη τη νύχτα ήπιε λίγο παραπάνω ή μάλλον κάποιος την πότισε, ήταν τόσο καλός και γενναιόδωρος μαζί της που την έβλεπε πως ήταν χάλια και της έδινε να πιει κι άλλο! Μήπως ήθελε κάτι από αυτήν; «Γιατί δεν έχει ποτό η κοπέλα; Βάλε της να πιει κι άλλο! Κέρασέ τη κι άλλο!» Εσύ, εσύ που δουλεύεις στο μαγαζί μου και είμαι το αφεντικό σου, τη βλέπεις αυτή τη μικρή; Θα την ποτίσω μέχρι να μη θυμάται το όνομά της και μετά θα τη γαμήσω, θα τη γαμάω μέχρι να βγάλει αίμα. Σκοπός μου να μην έχει αισθήσεις… Έτσι για να χώσω το πουλί μου πιο εύκολα μέσα της, να χάσει λίγο τα λογικά της.. Τί είναι μωρέ στην τελική η γυναίκα;! Αντικείμενο για τη σεξουαλική μου ευχαρίστηση…
Κι έτσι γίνεται. Η κοπέλα πλέον σαν ένα άβουλο ζώο, να μην ελέγχει ούτε σώμα, ούτε μυαλό καθοδηγείται από αυτόν. Ξερνάει τη σαπίλα που της έδωσε να πιεί και αυτός προσπαθεί να τη φιλήσει. Μετά η μνήμη νεκρώνει. Το επόμενο πρωί το μυαλό μπαίνει σε λειτουργία ξανά. Ξυπνάει γυμνή. Ο κυρ Ηλίας της κολλάει με βία το σίχαμά του πάνω στο μπούτι. «Πού πας μωρό μου;» Αναρωτιέται τι έχει γίνει, συνειδητοποιεί την απαίσια πραγματικότητα, βλέπει τη μπλούζα της κομμένη με ψαλίδι!! «Γιατί μου έκοψες τα ρούχα;» «Δε μπορούσα να τα βγάλω και τα έκοψα.» Δε μπορεί να το διαχειριστεί. Ανοίγει την πόρτα και φεύγει!»
Ο Ηλίας Αρμούτσης, ένα από τα αφεντικά του café bar Guernica, είναι βιαστής. Το παραπάνω περιστατικό συνέβη στην κοπέλα πρόσφατα. Η τακτική του συγκεκριμένου ατόμου είναι γνωστή. Το target group του είναι μεθυσμένα κορίτσια νεαρής ηλικίας και το πρόσχημά του «η παρηγοριά και η συμπόνια» που διατίθετο να προσφέρει αποσκοπώντας στο να βιάσει, αποσκοπώντας στη δική του σωματική τέρψη παραβιάζοντας τα σώματα των κοριτσιών. Οι κατηγορίες, ωστόσο, και για άλλους βιασμούς από τον ίδιο και από άλλο εργαζόμενο της Guernica, είτε στο χώρο του μαγαζιού είτε και εκτός του χώρου αυτού, είναι πολλές!
—————————————————————————————-
Η παραπάνω μαρτυρία αποτελεί ακόμα ένα περιστατικό βιασμού που ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια και παρατίθεται αυτούσια, όπως ακριβώς βιώθηκε. Η πραγματικότητα αυτής της αφήγησης μπορεί να πυροδοτήσει έντονα συναισθήματα. Δεν είναι πρόθεσή μας να έρθει κάποια σε δύσκολη θέση. Όταν ακούμε ιστορίες άλλων γυναικών αναδύονται μνήμες που μας κάνουν να αναβιώνουμε στιγμές που δεν θα έπρεπε να έχει καμιά μας. Νιώθουμε όμως την ανάγκη να τις κοιτάξουμε κατάματα, να τις μοιραστούμε και να τις αντιμετωπίσουμε. Θα διεκδικούμε πάντα την ορατότητα τέτοιων περιστατικών, με τον τρόπο που η καθεμία από εμάς επιλέγει να τα εκφράσει. Περισσότερο ή λιγότερο αναλυτικά, η λεπτομέρεια για εμάς δεν αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την απόδειξη της αλήθειας.
Αντί για την αλήθεια του βιώματός μας, έχουμε συνηθίσει να ακούμε άλλους να μιλάνε για εμάς. Τα ΜΜΕ και ο δημόσιος λόγος, αναπαράγοντας τον σεξισμό, κανονικοποιούν τον βιασμό στα αυτιά της κοινωνίας, αποξενώνοντας ακόμα και εμάς από το ίδιο μας το βίωμα. Ο βιασμός προβάλλεται σαν θέαμα και τα ΜΜΕ, όταν έχουν πρόσβαση στην πληροφορία, παρουσιάζουν ηδονοβλεπτικά την κάθε λεπτομέρεια μετατρέποντάς τον σε ένα ακόμη viral story. Από την άλλη, στις κοινωνικές μας συναναστροφές, αντιμετωπίζεται με αμφισβήτηση ή αποσιωπάται, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αναλύεται διαστρεβλωμένα σαν μία παρέκκλιση της ερωτικής επιθυμίας. Ο βιασμός όμως, ουδεμία σχέση έχει με ερωτική συνεύρεση. Είναι η ακραία έκφανση της έμφυλης επιβολής πάνω στα σώματά μας, με βασικό όπλο τη σεξουαλική πράξη. Περισσότερο ή λιγότερο βίαια, από ένα άγνωστο ή ένα οικείο πρόσωπο, ο βιασμός ξεκινά εκεί που σταματά να υπάρχει συναίνεση.
Μέσα στα πλαίσια της κυρίαρχης πατριαρχικής αντίληψης, οι ιστορίες αυτές παραμένουν κρυφές, κλεισμένες στους τέσσερις τοίχους. Κι όταν έρχεται στην επιφάνεια μια μαρτυρία σαν την παραπάνω διαταράσσεται αυτή η ησυχία. Τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας φουντώνουν και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται φαντάζουν υπερβολικές και χυδαίες. Είναι όμως η ίδια η πράξη που θα έπρεπε να σοκάρει, το μέγεθος της κανονικοποίησης και της αποδοχής της. Επιλέγουμε αυτή τη φορά να σπάσουμε τη νόρμα της διαστρέβλωσης των βιωμάτων μας και διεκδικούμε την ορατότητα. Γιατί πίσω από τους ανώνυμους τίτλους και τα κουκουλώματα των μικροκοινωνιών, κρύβονται χιλιάδες γυναίκες με όνομα και σώμα που έχουν υποστεί την πιο νομιμοποιημένη βία, αυτή της κουλτούρας του βιασμού.
Οι μαρτυρίες για περιστατικά παρενοχλήσεων και βιασμών συγκεκριμένα στο μαγαζί της Γκουέρνικα είναι πολλές. Μεταξύ των ατόμων που συναντηθήκαμε και συζητήσαμε, ήρθαν στην επιφάνεια ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμών δεκαετιών. Στο ίδιο μέρος εξάλλου, πριν λίγους μήνες, υπήρξε καταγγελία για βιασμό γυναίκας από πρώην εργαζόμενο. Η Γκουέρνικα, όπως και ανάλογα μαγαζιά που ήρθαν πρόσφατα στην επιφάνεια (βλέπε Silver Dollar, Θεσσαλονίκη – Ξενομπάτης, Αθήνα), έχει στήσει το πεδίο κέρδους της πάνω σε ένα life style εναλλακτικούρας που συχνά προσπαθεί να θολώσει τα νερά της συναίνεσης με πρόσχημα την διασκέδαση, το αλκοόλ και ένα επίπλαστο οικογενειακό κλίμα ανάμεσα στο προσωπικό, τα αφεντικά αλλά και τους πελάτες και τις πελάτισσες. Ένα περιβάλλον όπου το γυναικείο σώμα, από τη θέση της εργαζόμενης ή της πελάτισσας, αποτελεί ένα ακόμα προϊόν προς κατανάλωση και ως εκ τούτου, αφεντικά, εργαζόμενοι και πελάτες ποντάρουν a priori πάνω στην διαθεσιμότητά του αδιαφορώντας για το τί μπορεί να εκφράσει ως συναίνεση ή επιθυμία. Από τα παραβιαστικά βλέμματα, τα κεράσματα και τα σεξιστικά σχόλια, μέχρι τα χέρια πάνω στα σώματά μας και τους βιασμούς, η φυσικοποιημένη γι’ αυτούς έμφυλη βία εκεί είναι καθεστώς. Αυτή η συνθήκη καλλιεργεί και ενισχύει τη δυνατότητα της παρενόχλησης, κάτι που φαίνεται να αποτελεί πολιτική του μαγαζιού.
Δε μπορούμε να αγνοήσουμε φυσικά, ούτε βρίσκουμε τυχαία την ιδιότητα του Ηλία ως αφεντικό του μαγαζιού και την εμπέδωση της εξουσίας που ασκεί μέσα από αυτήν. Το κέρδος του, όπως και κάθε αφεντικού, βασίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων του, ενώ παράλληλα ως άνδρας προστατευμένος μέσα στην ιδιοκτησία του, δράττει την ευκαιρία να απολαύσει τα προνόμια που του δίνει η έμφυλη ταυτότητά του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αμέσως μετά το περιστατικό, ο συγκεκριμένος ζήτησε από την κοπέλα να δουλέψει στο μαγαζί του, προσπαθώντας να εξαγοράσει την σιωπή της, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τη θέση ισχύος του. Εμείς, ως γυναίκες εργαζόμενες, αρνούμαστε να ικανοποιούμε σιωπηλά τις ορέξεις του εκάστοτε «πασά», που μας αντιμετωπίζει σαν προέκταση της ιδιοκτησίας του. Επικοινωνούμε τα βιώματά μας, παίρνουμε δύναμη η μία από την άλλη και αντιστεκόμαστε.
Αυτές οι ιστορίες που βρήκαν τρόπο να ακουστούν, μαζί με τόσες άλλες που ψιθυρίστηκαν και χάθηκαν ή μείναν για πάντα κρυφές, ξετυλίγουν όλες μαζί ένα νήμα που περνά από όλες μας και μας ενώνει. Σε κάθε τέτοια αφήγηση που συναντάμε βρίσκουμε λίγη και από τη δική μας αλήθεια, την αλήθεια μιας καθημερινότητας με πολλούς κινδύνους και έκθεση, στο σπίτι, στο δρόμο, στο σχολείο, στη δουλειά αλλά και στη διασκέδασή μας. Με κάθε τέτοια αφήγηση παίρνουμε δύναμη και αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχική βία που επιβάλλεται πάνω μας. Στεκόμαστε μαζί και υπερασπιζόμαστε τις εαυτές μας, γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα πάνω στα σώματά μας. Για κάθε θηλυκότητα που καταπιέζεται, για κάθε Αγγελική, για κάθε Ελένη, για κάθε Ζακ και για να μην βρεθεί ποτέ ξανά καμιά σε αυτή τη θέση, βρισκόμαστε σε σύγκρουση.
Στεκόμαστε αλληλέγγυα η μία στην άλλη, αγωνιζόμαστε, συλλογικοποιούμε τον αγώνα μαςενάντια σε κάθε εξουσία, ενάντια στην πατριαρχία.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ, ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΚΕΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΚΕΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.