As I was marchin' marchin' - Οι γυναίκες στην απεργία των ανθρακωρύχων

Στις 6 Μαρτίου 1984, ξεκινούσε η Απεργία των Ανθρακωρύχων στην Αγγλία, ενάντια στο κλείσιμο μιας σειράς από ορυχεία, από την κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Θάτσερ στο πλαίσιο της λυσσαλέας επίθεσης που είχε ξεκινήσει σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, έβαλε ως πρώτο στόχο της τους ανθρακωρύχους, οι οποίοι, στην πλειοψηφία τους, ήταν μέλη ενός από τα πιο μεγάλα και μαχητικά συνδικάτα του εργατικού κινήματος. Της Εθνικής Ένωσης Ανθρακωρύχων (NUM). Η κυβέρνηση Θάτσερ ήξερε πως για να περάσει τα νεοφιλελέυθερα μέτρα της έπρεπε να υποτάξει πρώτα τους "απείθαρχους" ανθρακωρύχους, και να τους χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα προς αποφυγήν για οποιονδήποτε θα της αντιστεκόταν.

 Χρησιμοποίησε άγρια καταστολή κατά των απεργών, και "πάγωσε" τα ταμεία της NUM, στερώντας από τις οικογένειες των απεργών, ακόμα και τα πενιχρά χρήματα και τρόφιμα που τους έδινε το συνδικάτο, και φέρνοντας ολόκληρες κοινότητες, αντιμέτωπες με το φάσμα της πείνας. Όμως οι ανθρακωρύχοι σε αυτόν τον αγώνα δεν ήταν μόνοι. Είχαν την υποστήριξη χιλιάδων Βρετανών εργαζομένων, που είτε αρνούνταν να βοηθήσουν στο σπάσιμο της απεργίας σαμποτάροντας τις μεταφορές εισαγόμενου άνθρακα, είτε ενίσχυαν τις απεργιακές φρουρές, είτε τις πορείες, είτε μάζευαν χρήματα, τρόφιμα και ρούχα προς υποστήριξη των απεργών. Η απεργία επίσης υπήρξε ορόσημο για τα κινήματα ενάντια στον ρατσισμό, αλλά και το LGBT κίνημα στην Βρετανία, αφού μέσω της έμπρακτης αλληλεγγύης σφυρηλατήθηκαν δεσμοί ανάμεσα σε αυτά τα κινήματα και το εργατικό κίνημα. Λόγω της 8 Μαρτίου, εμείς κάνουμε ένα αφιέρωμα στις Γυναίκες που Πάλεψαν ενάντια στο κλείσιμο των Ορυχείων

Οι Γυναίκες Ενάντια στο Κλείσιμο των Ορυχείων ήταν ένα μαζικό πολιτικό κίνημα υποστήριξης των ανθρακωρύχων και των οικογενειών τους. Ξεκίνησαν οργανώνοντας κοινωνικές κουζίνες μέσα από τις ίδιες τις κοινότητες των ανθρακωρύχων, και οργανώνοντας ένα δίκτυο γυναικών που μάζευαν χρήματα για την υποστήριξη της απεργίας, τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1984. Συμμετείχαν στις πορείες των ανθρακωρύχων, και στις απεργιακές συγκεντρώσεις.

 Όσο η απεργία "τραβούσε σε διάρκεια" και όσο πιο δύσκολα γίνονταν τα πράγματα, τόσο μεγάλωνε και η μαχητική τους διάθεση. Μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, το κίνημα είχε, σιγά σιγά, αρχίσει να πολιτικοποιείται. Όλο και περισσότερες γυναίκες μιλούσαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, και μάλιστα πολλές από αυτές αποδείχτηκε ότι μπορούσαν να ξεσηκώσουν τα πλήθη με τους λόγους τους, ενώ από τον Ιούλιο και μετά, είχαν αρχίσει να οργανώνουν και συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις αλλά και ακτιβίστικες δράσεις υποστήριξης των ανθρακωρύχων.Παράλληλα,όμως, έβαζαν και ζητήματα που είχαν να κάνουν με την γυναικεία χειραφέτηση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, μπολιάζοντας το εργατικό κίνημα με φεμινιστικές ιδέες.

Την 11 Αυγούστου 1984, οργάνωσαν μια πορεία γυναικών ενάντια στο κλείσιμο των ορυχείων, με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες να διαδηλώνουν στους κεντρικούς δρόμους της Βρετανικής πρωτεύουσας ενάντια στις προθέσεις της κυβέρνησης Θάτσερ.

Η απεργία σταμάτησε τον Μάρτιο του 1985, με την ήττα των ανθρακωρύχων. Όμως, παρά την ήττα, οι ανθρακωρύχοι ποτέ δεν ξέχασαν αυτούς και αυτές που στάθηκαν δίπλα τους. Κάι, όσοι και όσες πήραν μέρος σε αυτόν τον αγώνα, ακόμα δεν έχουν ξεχάσει τι πάει να πει πραγματική ταξική αλληλεγγύη.