Είμαι μητέρα δύο πανέμορφων κοριτσιών. Εγώ είμαι ακόμα εδώ και τα παιδιά μου βρίσκονται κάπου εκεί έξω. Κάθε μέρα με ρωτάνε: ‘μαμά πότε θα έρθεις πίσω στο σπίτι;’. Δεν έχω κάποια απάντηση να τους δώσω γιατί ούτε κι εγώ γνωρίζω πότε θα επιστρέψω πίσω στα παιδιά μου. Η μικρή μου κόρη είχε βάλει τα κλάματα και οι λυγμοί δεν την άφηναν να αρθρώσει λέξη. Ειλικρινά, αυτό το κέντρο κράτησης, δεν χτίστηκε για καλό αλλά για να καταστρέψει ανθρώπους και μαζί με αυτους τις οικογένειές τους. Χωρίζουν οικογένειες και γεμίζουν τους ανθρώπους με με τοσο πόνο… Είμαστε όλοι άνθρωποι, ασχέτως με τις λεπτομέριες που καθορίζουν την ύπαρξη του καθενός. Είμαστε όλοι άνθρωποι…
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο κέντρο κράτησης και απέλασης μεταναστών Yarl’s Wood. Βρίσκομαι εδώ για περισσότερο από δύο μήνες. Έχω περάσει ξανά από ‘δω. Με έφεραν πίσω για λόγους που αφορούν την αίτηση διαμονής που κατέθεσα στο Υπουργείο Εσωτερικών. Έχω συμπληρώσει αμέτρητες αιτήσεις και όλες έχουν απορριφθεί, πάντοτε για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Βρίσκομαι σ΄ αυτή τη χώρα για πάνω από 20 χρόνια. Εδώ έκανα και την οικογένειά μου και τα παιδιά μου ειναι Βρετανοί πολίτες. Ο σύζυγός μου είναι Βρετανός πολίτης.
Γίνονται πτήσεις προς τις χώρες της Δυτικής Αφρικής, όπως η Γκάνα και η Νιγηρία, κάθε δύο μήνες. Τα αεροπλάνα που κουβαλούν τους απελαθέντες σε κάποια από αυτές τις χώρες φεύγουν από διαφορετικό αεροδρόμιο κάθε φορά. Την τελευταία φορά, η πτήση έφυγε από το αεροδρόμιο του Ντόνκαστερ.
Εγώ είμαι ακόμα εδώ και τα παιδιά μου βρίσκονται κάπου εκεί έξω. Κάθε μέρα, κάθε μέρα με ρωτάνε: ‘μαμά πότε θα έρθεις πίσω στο σπίτι;’. Δεν έχω κάποια απάντηση να τους δώσω γιατί ούτε κι εγώ γνωρίζω πότε θα επιστρέψω πίσω στα παιδιά μου.
Κάθε μέρα οι άνθρωποι κλαίνε. Η υγεία μου έχει επιδεινωθεί επειδή είμαι συνέχεια σε μία κατάσταση πανικού- τι θα μου συμβεί; Θα με χωρίσουν από τα παιδιά μου; Θα αναγκάσουν εμένα και το συζυγό μου να πάρουμε διαζύγιο; Βυθίζομαι σε αυτές τις σκέψεις κι αυτό μου προκαλεί πολύ πόνο.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ που υποφέρουν από τη μία ή την άλλη ασθένεια. Δεν είναι δίκαιο να βρίσκονται εδώ. Το πιο αστείο πράγμα είναι πως όταν άρχισα να έχω αρρυθμίες, που τις νιώθω στο στήθος μου σαν καρδιακές προσβολές, στο κέντρο υγείας μου έδιναν παρακεταμόλη και έλεγαν, ‘είσαι μια χαρά, δε σου συμβαίνει τίποτα’. Έχω εφιάλτες τις νύχτες και οι μέρες μου είναι γεμάτες με κρίσεις πανικού.Όμως εσύ, μέσα σου, ξέρεις καλά τι είναι αυτό που σε σκοτώνει. Ξέρεις τι είναι αυτό που σε πονάει. Αλλά κάθε φορά που ζητάς ιατρική περίθαλψη αυτοί λένε: ‘Πήγαινε πάρε παρακεταμόλη’. Η κατάσταση εδώ είναι άθλια. Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος κι όλοι επηρεάζονται από την κατάσταση των άλλων με διαφορετικό τρόπο.
Κάποιες γυναίκες εδώ είναι έγκυες. Μία από αυτές έχασε το μωρό της πριν από λίγο καιρό. Γι αυτό και δεν καταλαβαίνω σε τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτό το κέντρο κράτησης. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: ένα από τα άτομα που μοιραζόμαστε μαζί το χώρο που κοιμόμαστε ήρθε εδώ με συζυγική βίζα, αφού ο σύντροφός της είναι Βρετανός πολίτης. Είναι παντρεμένη μαζί του, αλλά για κάποιο λόγο οι αρχές λένε πως δεν πιστεύουν πως ο γάμος τους είναι πραγματικός. Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιό τρόπο θα πρέπει ένα ζευγάρι να αποδείξει πως ο γάμος τους είναι πραγματικός. Η γυναίκα βιώνει έντονο ψυχικό τραύμα μέσα σ΄αυτή την κατάσταση εγκλεισμού. Νιώθει συχνά ιλίγγους και έχει ινομυώματα στην κοιλιά. Προσπαθει εδώ και καιρό να κάνει ένα παιδάκι. Είχε δύο αποβολές, αλλά οι αρχές δεν ακούνε τίποτα. Γιατί φτιάχτηκε αυτό το μέρος; Για να χωρίσουν οικογένειες; Για να καταστραφούν άνθρωποι;
Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα καταφύγιο στο οποίο βρίσκεις ασφάλεια. Θεωρητικά τουλάχιστον. Όμως, δεν ξέρω… φαίνεται πως πλέον δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν μπορούσατε να δείτε τι περνάμε εδώ μέσα θα ρωτούσατε με αμφιβολία: σίγουρα βρισκεται αυτό στο Ηνωμένο Βασίλειο;
Βλέπω ένα μέρος γεμάτο πόνο. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με την κατάσταση ως έχει. Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη χωρίς τα παιδιά, το σύντροφό μου, τους φίλους μου… Δεν είμαι ευτυχισμένη επειδή το Yarl’s Wood δεν συμβάλλει θετικά σ’ αυτή τη χώρα.
Νιώθω πως ζω σε μία κόλαση. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν όντως βρίσκομαι στο σωστό μέρος. Όπως είπα και πριν αυτή είναι μία χώρα που οι ανθρωποι έρχονται για να βρουν ασφάλεια- πιστέψαμε το μύθο πως εδώ κυριαρχούν ανθρωπιστικές αξίες. Αλλά πλέον δεν ξέρω τι να πιστέψω έχοντας γίνει μάρτυρας της αντιμετώπισης των ανθρώπων στο Yarl’s Wood.
Έρχονται χριστούγεννα. Μια γιορτή που φέρνει κοντά τις οικογένειες. Αλλά εμείς εδώ, οι έγκλειστοι, είμαστε μακριά από τους δικούς μας. Κι αυτό δεν μας κάνει καλό.
Σήμερα έγινε μία διαμαρτυρία. Φωνάζαμε συνθήματα δυνατά και η φωνή μου είναι κουρασμένη. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι κι έρχονται και διαμαρτύρονται μαζί μας. H δική μας άποψη είναι πως αυτό μέρος πρέπει να κλείσει. Γιατι δεν ειναι αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι: σου ζητάνε χαρτιά, τα καταθέτεις και μετά αρνούνται να σου δώσουν κάποια απάντηση. Άρα πως βοηθάει αυτό το μέρος; Ας μου πει κάποιος. Γιατι λογικά δημιουργήθηκε για να προσφέρει βοήθεια.
Γι αυτό, αλήθεια, η διαδικασία αυτή είναι πολύ λανθασμένη. Είμαστε άνθρωποι, όλοι μας, ασχέτως με την καταγωγή μας. Η οικογένειά μου και τα παιδιά μου είναι πολύ μπερδεμένοι. Θυμάμαι το τελευταίο τηλεφώνημα, πριν ανακοινωθεί η απέλασή μου… Είχα πάρει τηλέφωνο τα παιδιά μου και τους είπα: ‘Αν σταματήσω να σας τηλεφωνώ, να ξέρετε πως θα έχει συμβεί αυτό. Όμως θα προσπαθήσω να σας πάρω τηλέφωνο μόλις φτάσω. Αλλά να ξέρετε πως αυτό θα έχει γίνει.’ Και τα παιδιά με ρωτούσαν: ‘Γιατι μαμά;’. Κι εγώ έλεγα ‘Δεν ξέρω, δεν μπορώ να απαντήσω το γιατί, αν ήξερα το λόγο ίσως και να μην βρίσκόμουν εδώ να σας μιλάω από ένα τηλέφωνο’. Έχω ρωτήσει άπειρες φορές τον εαυτό μου…γιατί… Αλλά δεν γνωρίζω την απάντηση και δεν μπορώ να σας την πω.
Η μικρή μου κόρη είχε βάλει τα κλάματα και οι λυγμοί δεν την άφηναν να αρθρώσει λέξη. Βλέπετε πώς επηρεάζονται όχι μόνο όσοι βρίσκονται εδώ, αλλά τα παιδιά μας και όλοι οι δικοί μας άνθρωποι. Νιώθω πως διαλύονται οικογένειες. Αν με πάρεις μακριά απ΄αυτή τη χώρα, είναι σαν να μου λες, πήγαινε να παντρευτείς κάποιον άλλο στη χώρα σου. Και το ίδιο λες στο συζυγό μου. Πώς μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά μου, όταν η μητέρα τους είναι τόσο μακριά; Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω…
Ξεκινήσαμε απεργία πείνας εδώ και κάποιες μέρες. Λόγω της επικείμενης πτήσης κανείς δεν μπορεί να νιώσει χαρούμενος. Μένει απλά μία πτήση… Όταν μπεις εδώ μέσα βρίσκεις μία κοινότητα ανθρώπων που είναι δυστυχισμένοι, μίζεροι. Κάθε φορά, βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε… Καταλαβαίνεις; Τι είδους ζωή είναι αυτή; Δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει την επόμενη στιγμή κι αυτή είναι μία πολύ φρικιαστική πραγματικότητα.
Ειλικρινά, αυτό το κέντρο κράτησης, δεν χτίστηκε για καλό αλλά για να καταστρέψει ανθρώπους και μαζί με αυτους τις οικογένειές τους. Χωρίζουν οικογένειες και γεμίζουν τους ανθρώπους με τοσο πόνο… Είμαστε όλοι άνθρωποι, ασχέτως με τις λεπτομέριες που καθορίζουν την ύπαρξη του καθενός. Είμαστε όλοι άνθρωποι…
Αυτό το μέρος πρέπει να κλείσει. Πραγματικά. Αυτό το μέρος πρέπει να κλείσει! Δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Το Υπουργείο Εσωτερικών λέει πως προσφέρει μία σημαντική υπηρεσία αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια! Το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν ανθρώπους.
Πρέπει να δείτε πόσα χρήματα ξοδεύουν αυτοί οι άνθρωποι σε δικηγόρους…αν ξοδέψεις ένα τεράστιο ποσό αλλά τουλάχιστον έχεις μία θετική έκβαση στην υποθεσή σου, τότε καλώς. Αν όμως ξοδέψεις όλα αυτά τα χρήματα και στο τέλος της ημέρας σε απελάσουν; Ποιό το αποτέλεσμα; Ότι κάποιοι έγιναν πλούσιοι κάποιοι από το δικό σου πόνο;
Είμαι μητέρα δύο πανέμορφων κοριτσιών. Έχουν ανάγκη την παρουσία μου και τη βοήθεια μου για να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Τι θα συμβεί στα παιδιά μου τώρα που με παίρνουν μακριά τους;
Κάποιες φορές όταν με παίρνει ο ύπνος ξυπνάω απότομα σαν από εφιάλτη επειδή σκέφτομαι τα παιδιά και το συντρόφό μου. Κάθε φορά που τους μιλάω, όταν τους παίρνω τηλέφωνο τα βράδια για τους πω ένα καληνύχτα, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Κι αυτό είναι δεν είναι ζωή…
Πηγή Detained Voices
Φωτογραφία Rex Features
Μετάφραση Blackcat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.