Η μία δολοφονήθηκε πριν από επτά μήνες, όπως όλα δείχνουν με την εμπλοκή κρατικών αξιωματούχων. Οι υπόλοιπες τέσσερις δέχονται διώξεις ή επιθέσεις, επειδή αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τη δημιουργία της νέας στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.
Το συγκεκριμένο άρθρο της Διεθνούς Αμνηστίας το υπογράφει η Ειρήνη Γαϊτάνου, Υπεύθυνη εκστρατειών Ελληνικού Τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας.
Πέντε γυναίκες από διαφορετικές γωνιές του κόσμου. Η Marielle από τη Βραζιλία, η Atena από το Ιράν, η Vitalina από την Ουκρανία, η Nonhle από τη Νότια Αφρική, η Gulzar από το Κιργιστάν. Η πρώτη από αυτές, δολοφονήθηκε πριν από επτά μήνες, όπως όλα δείχνουν με την εμπλοκή κρατικών αξιωματούχων της Βραζιλίας. Οι υπόλοιπες τέσσερις δέχονται διώξεις ή επιθέσεις, επειδή αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
Είναι μόλις πέντε, από τις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες σε όλο τον κόσμο που συμμετέχουν στις κοινωνικές αντιστάσεις, που τολμούν να υψώνουν το ανάστημά τους και να ηγούνται στους αγώνες ενάντια στις διακρίσεις, τον αποκλεισμό, την καταπίεση. Εκατοντάδες χιλιάδες που -ακριβώς ως γυναίκες- έχουν αναγκαστεί να υπερβούν ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις και εμπόδια, για να συμμετάσχουν στους αγώνες αυτούς. Επειδή οι γυναίκες μαθαίνουμε από πολύ μικρές ότι ο «ρόλος» μας στην κοινωνία είναι συγκεκριμένος και πίσω από κλειστές πόρτες. Ότι δεν χωράει σε αυτόν η συλλογική και δημόσια διεκδίκηση. Μαθαίνουμε ότι πρέπει να υπομένουμε τις ανισότητες και να προσπαθούμε διπλά και τριπλά, για να κατακτήσουμε αυτονόητα δικαιώματα. Σε κάποιες κοινωνίες, μαθαίνουμε ότι δεν μπορούμε καν να μιλήσουμε, να κυκλοφορήσουμε στον δρόμο, να οδηγήσουμε αυτοκίνητο, να ντυθούμε όπως θέλουμε ή να ερωτευτούμε όποιον ή όποια θέλουμε. Όμως σε όλες τις κοινωνίες αναπαράγονται, αν και με διαφορετικούς τρόπους, στερεότυπα, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές ανισότητες και καταπιέσεις με βάση το φύλο.
Έτσι όμως, μαθαίνουμε και να μην το βάζουμε κάτω. Μαθαίνουμε ότι οι αγώνες μας έχουν κόστος, αλλά αξίζει να δοθούν, για εμάς τις ίδιες και για όλες τις γυναίκες. Τις φίλες μας, τις συναδέλφους μας, τις αδερφές μας, αλλά και για κάθε μία άγνωστη γυναίκα σε μια πολύ μακρινή γωνιά του κόσμου, που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με εμάς - ή και πολύ χειρότερα.
Κάποιες από εμάς, τολμούν να ηγηθούν στους αγώνες αυτούς, στους αγώνες για ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη, ακόμη και αν διακυβεύεται η ίδια τους η ζωή. Κάποιες, σαν τη Marielle, την Atena, τη Vitalina, τη Nonhle, την Gulzar.
φεμινίστρια, γεννήθηκε και έζησε στις φαβέλες και αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της στην πολιτική δράση και τον ακτιβισμό. Η ίδια ενσάρκωνε τα δικαιώματα τα οποία υπερασπιζόταν. Εξαιρετικά δημοφιλής, εξελέγη δημοτική σύμβουλος και συνέχισε μέχρι τέλους να μάχεται για τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν στις φαβέλες, των γυναικών, των μαύρων, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και των νέων. Δολοφονήθηκε από επαγγελματίες και με κρατική εμπλοκή, καθώς έφευγε από μια συγκέντρωση μαύρων γυναικών, όπου συζητούσαν για τις δομές οργάνωσης του αγώνα τους. Μέχρι σήμερα, δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη για τη δολοφονία της.
Η Atena είναι σήμερα φυλακισμένη στο Ιράν. Κρατούμενη συνείδησης, συνελήφθη επειδή συμμετείχε σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στη θανατική ποινή. Αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης επτά χρόνων, μετά από μια δίκη-παρωδία διάρκειας 15 λεπτών. Ενώ είναι φυλακισμένη, έχει κάνει απεργία πείνας, έχει δει την υγεία της να χειροτερεύει δραματικά, έχει υποστεί βασανιστήρια και έχει τεθεί σε ακραία απομόνωση. Είναι μόνο μια περίπτωση από τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν αντιμετωπίσει φυλακίσεις, επιτήρηση, ανακρίσεις, παρακολουθήσεις, διώξεις, ακόμη και εκτελέσεις στο Ιράν.
Η Vitalina είναι μια ΛΟΑΤΚΙ ακτιβίστρια στην Ουκρανία. Μετά τη διοργάνωση και συμμετοχή της στη διαδήλωση της 8ης Μάρτη 2018, την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών, δέχτηκε επίθεση με μπογιά από ακροδεξιά ομάδα, με αποτέλεσμα να υποστεί χημικά εγκαύματα στα μάτια. Ήταν μία μόνο από τις επιθέσεις ενάντια σε ακτιβιστές και ακτιβίστριες στη χώρα, ως μέρος ενός ευρύτερου κύματος βίας και εκφοβισμού από ακροδεξιές ομάδες.
Η Nonhle ανήκει στην παραδοσιακή κοινότητα Αμαντίμπα, στο Ανατολικό Ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής και συμμετέχει στον αγώνα της κοινότητάς της ενάντια στη βίαιη εκδίωξή τους από τη γη τους, από μια εταιρεία εξόρυξης τιτανίου. Η ίδια και άλλα 5.000 άτομα κινδυνεύουν να χάσουν τις ζωές τους. Για τον αγώνα της αυτόν, δέχεται διαρκώς απειλές και τρομοκρατία, ενώ έχει γίνει και μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον της.
Η Gulzar, τέλος, είναι άτομο με αναπηρία. Θύμα τροχαίου ατυχήματος από μεθυσμένο οδηγό, έχασε τα πόδια της και μεγαλώνει μόνη τα δύο παιδιά της. Όμως όχι απλώς δεν το έβαλε κάτω, αλλά αφιερώνει τη ζωή της στην οργάνωση του αγώνα των ατόμων με αναπηρία στο Μπισκέκ, την πρωτεύουσα του Κιργιστάν. Στη χώρα της, δεν υπάρχει κανένα θεσμικό ή ουσιαστικό πλαίσιο υποστήριξης για τα άτομα με αναπηρίες, ούτε οι αναγκαίες υποδομές.
Όλες τους, είναι μέρος μιας ενιαίας διεθνούς εκστρατείας της Διεθνούς Αμνηστίας, που διεξάγεται ετήσια εδώ και 15 χρόνια, του Παγκόσμιου Μαραθωνίου Γραμμάτων.Εκατομμύρια άνθρωποι σε πάνω από 150 χώρες διοργανώνουν δράσεις αλληλεγγύης και υπογράφουν εκκλήσεις, απαιτώντας τη δικαίωση του αγώνα τους.
Πέντε «ειδικές» περιπτώσεις, λοιπόν. Ή μάλλον, όχι και τόσο «ειδικές», επειδή ο αγώνας που δίνουν είναι αντίστοιχος με τον αγώνα που δίνουμε και εμείς εδώ, στην Ελλάδα. Πέντε περιπτώσεις–σύμβολα αγώνων, που είναι και δικοί μας αγώνες.
Επειδή, ο κάθε ένας άνθρωπος μετράει. Η κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι μια ανθρώπινη ζωή. Μια γυναίκα, που θα μπορέσει να πάρει τη ζωή της πίσω. Φαίνεται να εξοικειωνόμαστε, δυστυχώς, με την αντιμετώπιση των ανθρώπων ως στατιστικές, ως νούμερα που αναφέρονται στα δελτία των ειδήσεων. Ας σκεφτούμε τη δημόσια συζήτηση για τους/τις πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι/ες στα νησιά του Αιγαίου: Παράθεση αριθμών, ποσοστών, διακυμάνσεων. Πίσω από αυτά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι βρίσκονται ανθρώπινες ζωές, πραγματικοί άνθρωποι, παιδιά, γυναίκες και άνδρες, με πρόσωπο, ιστορία και προσδοκίες για το μέλλον, με δικαίωμα σε μια ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή.
Όπως η Me Nam από το Βιετνάμ, blogger που είχε καταδικαστεί σε δέκα χρόνια φυλάκισης, επειδή αγωνιζόταν για την ελευθερία της έκφρασης και μόλις απελευθερώθηκε, ως αποτέλεσμα των δράσεων αλληλεγγύης προς το πρόσωπό της. Μια γυναίκα που επιτέλους μπορεί να χαμογελάει περπατώντας ελεύθερη και την ίδια στιγμή να λέει: «Το ζήτημα δεν είναι μόνο η ελευθερία για εμένα και την οικογένειά μου, είναι -και πρέπει να είναι- η ελευθερία για όλους/ες. Νομίζω ότι έχουμε πολλά πράγματα, για τα οποία θα αγωνιστούμε στο μέλλον».
Εδώ και 15 χρόνια, στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Μαραθωνίου Γραμμάτων, τόσοι και τόσες άλλες βρήκαν δικαίωση: ο Albert Woodfox από τις ΗΠΑ (μέλος των Μαύρων Πανθήρων και ένας από τους τρεις κρατούμενους που έμειναν γνωστοί ως «Angola Three») που απελευθερώθηκε μετά από 43 χρόνια στην απομόνωση, ο Ales Bialiatski από τη Λευκορωσία, η Birtukan Mideksa από την Αιθιοπία, η Chelsea Manning από τις ΗΠΑ (που φυλακίστηκε για τις διαρροές μέσω Wikileaks), η Yorm Bopha από την Καμπότζη, οι Fred Bauma και Yves Makwamba από το Κονγκό, ο Jabbar Savalan από το Αζερμπαϊτζάν, η Jabeur Mejri από την Τυνησία, η Jeanette Solstad Remø από τη Νορβηγία και τόσοι ακόμη. Πραγματικοί άνθρωποι, με πραγματικές ζωές, που πλέον μπορούν να τις ζήσουν, χάρη στην κινητοποίηση και τη δράση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο.
Αυτό μπορούμε να διεκδικήσουμε και για την Atena, τη Vitalina, τη Nonhle, τη Gulzar: Να δράσουμε για τη δικαίωση του αγώνα τους και για το δικαίωμά τους να ζήσουν. Αν και για τη Marielle κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, η δική της δικαίωση και η απόδοση δικαιοσύνης για τη δολοφονία της έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, «για να μην υπάρξουν πολλές ακόμη Marielles», όπως λέει σήμερα η συντρόφισσά της, Monica. Επίσης, επειδή κυρίως η ίδια η Marielle αρνήθηκε να υποταχθεί, παρά τις απειλές που δεχόταν. Όπως έλεγε η ίδια, «Είναι το σώμα μας που μιλάει, είναι το χρώμα μας που μιλάει, είναι η φυλή μας που μιλάει, είναι το φύλο μας που μιλάει. Δεν θα σιωπήσουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.