Τα ισπανικά αποικιακά στρατεύματα που εδρεύουν στο Μαρόκο, οι Αφρικανιστές, στασιάζουν απέναντι στην ισπανική κυβέρνηση των Δημοκρατικών. Οι επαρχιακές στρατιωτικές φρουρές που βρίσκονται σε ολόκληρη τη χώρα εξεγείρονται. Το κράτος παραλύει. Η διοικητική διάρθρωση του στρατού διαλύεται και η νεαρή κυβέρνηση της Μαδρίτης μένει χωρίς στρατιώτες και χωρίς να γνωρίζει ποιους αξιωματικούς μπορεί να εμπιστευθεί.
Η κυβέρνησή που έχει προκύψει από τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936 είναι το Λαϊκό Μέτωπο. Το Λαϊκό Μέτωπο είναι αποτέλεσμα της συμφωνίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Αριστεράς, της Δημοκρατικής Ένωσης, της Καταλονικής Αριστεράς, της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων και άλλων. Η νίκη τους στις εκλογές είναι ξεκάθαρη με 268 έδρες, έναντι 205 που είχαν συγκεντρώσει από κοινού οι Δεξιοί με τους Κεντρώους. Ωστόσο, η νίκη αυτή σπέρνει την ανησυχία στην άρχουσα αστική τάξη, όχι μόνο της Ισπανίας, αλλά συνολικά της Ευρώπης που ζει στη σκιά του τρόμου της πολιτικής αφύπνισης και της διεκδίκησης των λαών, ως αποτέλεσμα του ιστορικού παραδείγματος της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Στα Απομνημονεύματά του ο Τσόρτσιλ γράφει: «…Στα τέλη του Ιουλίου του 1936 ο αυξανόμενος εκφυλισμός του κοινοβουλευτικού καθεστώτος στην Ισπανία και οι δυναμικές ενέργειες για μια εναλλασσόμενη κομμουνιστική ή αναρχική επανάσταση, έφερε σε μια στρατιωτική στάση που ετοιμάζονταν από καιρό… στην Ισπανία ελάμβανε χώρα μια τέλεια αναπαράσταση της περιόδου Κερένσκυ στη Ρωσία». (Winston Churchil, Απομνημονεύματα του Β’ Π. Π.)
Η διαίρεση της χώρας, όπως προκύπτει από την πρώτη φάση του πραξικοπήματος, είναι, αρχικά, ευνοϊκή για την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Έχει κρατήσει την πρωτεύουσα, η οποία αποτελεί επικοινωνιακό κόμβο και χώρο αποθήκευσης όλων των αποθεμάτων χρυσού της χώρας. Οι πόλεις, που χαρακτηρίζονται από υψηλή συγκέντρωση εργατών οργανωμένων σε κινήματα και σωματεία, παραμένουν επίσης κατά του Φράνκο. Οι περιοχές που περνούν αμέσως στον έλεγχο των στρατιωτικών είναι εκείνες στις οποίες πλειοψηφούν οι συντηρητικοί, μαζί με τις αγροτικές περιοχές της Κεντρικής, Βόρειας και Βορειοδυτικής Ισπανίας.
Ο καθολικός κλήρος, ο οποίος συμβάλλει καθοριστικά στην εδραίωση του Φράνκο στην εξουσία, λειτουργεί σαν μηχανισμός κατασκοπίας και ελέγχου των πολιτών. Ιερείς και στρατιωτικοί αναλαμβάνουν χρέη λογοκριτή όπου υπάρχει πνευματική και πολιτιστική διαδικασία. Πανεπιστήμια, σχολεία, βιβλιοθήκες, θέατρα, παντού τα βιβλία λογοκρίνονται και οι εκπαιδευτικοί εκκαθαρίζονται, ενώ η παρουσία των πολιτών στην κυριακάτικη λειτουργία καθίσταται υποχρεωτική. Οι ιερείς αναλαμβάνουν να καταγγέλλουν στις αρχές όσους δεν επιτελούν με συνέπεια τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ο επίσκοπος του Vic, απευθυνόμενος στο ποίμνιο ζητά «ένα νυστέρι προκειμένου να αφαιρεθεί μια για πάντα το πύον από τη ραχοκοκαλιά της Ισπανίας» (ως «πύον» εννοεί τον κομμουνισμό).
Οι πρώτες μέρες, μετά τις 18 Ιουλίου, κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα της Ισπανίας. Ο Φράνκο και το επιτελείο του το γνωρίζουν αυτό και ζητούν άμεσα διεθνή παρέμβαση, από τους ιδεολογικούς και στρατιωτικούς τους συμμάχους, τον Χίτλερ και τον Μουσσολίνι. Μόλις μια εβδομάδα μετά το ξέσπασμα του πραξικοπήματος, πραγματοποιείται για πρώτη φορά στην Ιστορία η αερομεταφορά στρατού, από το Μαρόκο στην ισπανική ενδοχώρα. Γερμανικά και ιταλικά μεταγωγικά αεροπλάνα μεταφέρουν τα “Tercios de la Bandera” (συντάγματα της ισπανικής εκδοχής της Λεγεώνας των Ξένων) και την Αφρικανική Στρατιά, παρέχοντας στον Φράνκο τη μοναδική ευκαιρία να προλάβει να επιβάλλει το καθεστώς του πριν συνταχθούν οι Δημοκρατικοί.
Η πλευρά του Λαϊκου Μετώπου απευθύνεται για βοήθεια στη Μεγάλη Βρετανία και στη Γαλλία.
Αμφότερες οι κυβερνήσεις επιλέγουν τη στάση της ουδετερότητας. Στην αυτοβιογραφία του ο Τσόρτσιλ γράφει χαρακτηριστικά : «Όταν ο στρατηγός Franco ύψωσε τη σημαία της επαναστάσεως είχε την υποστήριξη ολόκληρου του στρατού, αξιωματικών και ανδρών. Η Εκκλησία καθώς και όλα σχεδόν τα στοιχεία της Δεξιάς και του Κέντρου προσχώρησαν σ’ αυτόν και ο στρατηγός Franco έγινε αμέσως κύριος αρκετών σημαντικών επαρχιών… Στη διένεξη αυτή ήμουν ουδέτερος. Φυσικά δεν ήμουν υπέρ των κομμουνιστών. Πώς ήταν δυνατόν αυτό;… η ισπανική κυβέρνηση βρέθηκε στη θέση να μην έχει το δικαίωμα ούτε να αγοράσει εκείνα τα όπλα που είχε παραγγείλει και που θα πλήρωνε με το χρυσό που είχε στα θησαυροφυλάκιά της». (Winston Churchil, Απομνημονεύματα του Β’ Π. Π.)
Είναι προφανές, ότι αυτό που προείχε ήταν η αντιμετώπιση του κομμουνισμού και όχι του Φράνκο. Προς επίρρωση αυτού, αναφέρει ο Τσόρτσιλ ότι:
«Στις 25 Νοεμβρίου 1936 οι πρεσβευτές όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων που βρίσκονταν στο Βερολίνο εκλήθησαν στο υπουργείο των εξωτερικών όπου ο Χερρ φον Νόυρατ (ναζιστής υπουργός του Χίτλερ) τους αποκάλυψε τις λεπτομέρειες του αντικομμουνιστικού συμφώνου το οποίο είχε διαπραγματευθεί με την Ιαπωνική Κυβέρνηση. Σκοπός του συμφώνου αυτού ήταν η κοινή δράση εναντίον των διεθνών ενεργειών της Κομιντέρν, είτε εντός των συνόρων των συμβαλλομένων χωρών είτε εκτός αυτών». (Winston Churchil, Απομνημονεύματα του Β’ Π. Π.)
Ο Ισπανικός Εμφύλιος μπορεί να ειδωθεί ως το πρώτο θερμό επεισόδιο λίγο πρίν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ισπανική σύγκρουση σύμφωνα με την επίσημη ιστοριογραφία, χαρακτηρίζεται ως «Εμφύλιος» πόλεμος και μελετάται ξεχωριστά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ωστόσο, για εκείνους που έλαβαν μέρος σε αυτόν τον «εμφύλιο», οι μάχες που έδωσαν απέναντι στο ναζισμό του Χίτλερ και στον φασισμό του Μουσολίνι ήταν η συνέχεια των μαχών που είχαν δώσει νωρίτερα απέναντι στον εθνικιστή Φράνκο. Για εκείνους τους Ισπανούς που στελέχωσαν το γαλλικό αντάρτικο απέναντι στο ναζισμό, ο πόλεμος ξεκίνησε στην Ισπανία και συνεχίστηκε στην Γαλλία. Γι’ αυτό πολλά από τα γαλλικά άρματα των ανταρτών έφεραν ονόματα ισπανικών πόλεων, τοπωνύμια περιοχών όπου οι ίδιοι άνθρωποι είχαν δώσει λίγους μήνες πριν μεγάλες μάχες έναντι του φασισμού.
Πίσω από τον όρο «Ισπανικός Εμφύλιος» κρύβονται οι 40 διαφορετικές εθνικότητες εκείνων των μαχητών που συνέτρεξαν τον αντιφασιστικό αγώνα των Ισπανών δημιουργώντας τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, μια δύναμη που έφτασε συνολικά τους 35.000 ανθρώπους. Οι Ταξιαρχίτες, όπως και οι Ισπανοί, είδαν αυτόν τον πόλεμο ως ένα επεισόδιο ενός μακρόχρονου ευρωπαϊκού εμφυλίου, του ταξικού εμφυλίου.
Πίσω από τον όρο «Ισπανικός Εμφύλιος» κρύβονται τα 1.650 αεροπλάνα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, τα 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα των ναζιστών, τα 2.630 κανόνια, τα 8.800 βαριά και ελαφρά πολυβόλα, οι 1.430 όλμοι, τα πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια και οι ατελείωτες ποσότητες πυρομαχικών.
Πίσω από τον όρο «Ισπανικός Εμφύλιος» κρύβεται, κυρίως, η ανάγκη του ισπανικού λαού να φτιάξει έναν κόσμο δίκαιο, έναν κόσμο ελεύθερο, έναν κόσμο ανθρώπινο.
«Εμείς είμαστε … οι ηττημένοι. Αλλά τι είναι αυτό που μας κρατά; Είναι η καθαρή μας συνείδηση, διότι εμείς είμαστε αυτοί που υπερασπίστηκαν τη νόμιμη συνταγματική κυβέρνηση των Δημοκρατικών, εμείς υπερασπιστήκαμε την Ισπανία μας μέχρι την τελευταία της στιγμή» (Jaime Camarasa Lluelas, ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανούς που ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς το 1939, Rosy Rickett, Refugees of the Spanish Civil War and those they left behind).
Οι πρώτες μέρες, μετά τις 18 Ιουλίου, κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα της Ισπανίας. Ο Φράνκο και το επιτελείο του το γνωρίζουν αυτό και ζητούν άμεσα διεθνή παρέμβαση, από τους ιδεολογικούς και στρατιωτικούς τους συμμάχους, τον Χίτλερ και τον Μουσσολίνι. Μόλις μια εβδομάδα μετά το ξέσπασμα του πραξικοπήματος, πραγματοποιείται για πρώτη φορά στην Ιστορία η αερομεταφορά στρατού, από το Μαρόκο στην ισπανική ενδοχώρα. Γερμανικά και ιταλικά μεταγωγικά αεροπλάνα μεταφέρουν τα “Tercios de la Bandera” (συντάγματα της ισπανικής εκδοχής της Λεγεώνας των Ξένων) και την Αφρικανική Στρατιά, παρέχοντας στον Φράνκο τη μοναδική ευκαιρία να προλάβει να επιβάλλει το καθεστώς του πριν συνταχθούν οι Δημοκρατικοί.
Η πλευρά του Λαϊκου Μετώπου απευθύνεται για βοήθεια στη Μεγάλη Βρετανία και στη Γαλλία.
Αμφότερες οι κυβερνήσεις επιλέγουν τη στάση της ουδετερότητας. Στην αυτοβιογραφία του ο Τσόρτσιλ γράφει χαρακτηριστικά : «Όταν ο στρατηγός Franco ύψωσε τη σημαία της επαναστάσεως είχε την υποστήριξη ολόκληρου του στρατού, αξιωματικών και ανδρών. Η Εκκλησία καθώς και όλα σχεδόν τα στοιχεία της Δεξιάς και του Κέντρου προσχώρησαν σ’ αυτόν και ο στρατηγός Franco έγινε αμέσως κύριος αρκετών σημαντικών επαρχιών… Στη διένεξη αυτή ήμουν ουδέτερος. Φυσικά δεν ήμουν υπέρ των κομμουνιστών. Πώς ήταν δυνατόν αυτό;… η ισπανική κυβέρνηση βρέθηκε στη θέση να μην έχει το δικαίωμα ούτε να αγοράσει εκείνα τα όπλα που είχε παραγγείλει και που θα πλήρωνε με το χρυσό που είχε στα θησαυροφυλάκιά της». (Winston Churchil, Απομνημονεύματα του Β’ Π. Π.)
Είναι προφανές, ότι αυτό που προείχε ήταν η αντιμετώπιση του κομμουνισμού και όχι του Φράνκο. Προς επίρρωση αυτού, αναφέρει ο Τσόρτσιλ ότι:
«Στις 25 Νοεμβρίου 1936 οι πρεσβευτές όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων που βρίσκονταν στο Βερολίνο εκλήθησαν στο υπουργείο των εξωτερικών όπου ο Χερρ φον Νόυρατ (ναζιστής υπουργός του Χίτλερ) τους αποκάλυψε τις λεπτομέρειες του αντικομμουνιστικού συμφώνου το οποίο είχε διαπραγματευθεί με την Ιαπωνική Κυβέρνηση. Σκοπός του συμφώνου αυτού ήταν η κοινή δράση εναντίον των διεθνών ενεργειών της Κομιντέρν, είτε εντός των συνόρων των συμβαλλομένων χωρών είτε εκτός αυτών». (Winston Churchil, Απομνημονεύματα του Β’ Π. Π.)
Ο Ισπανικός Εμφύλιος μπορεί να ειδωθεί ως το πρώτο θερμό επεισόδιο λίγο πρίν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ισπανική σύγκρουση σύμφωνα με την επίσημη ιστοριογραφία, χαρακτηρίζεται ως «Εμφύλιος» πόλεμος και μελετάται ξεχωριστά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ωστόσο, για εκείνους που έλαβαν μέρος σε αυτόν τον «εμφύλιο», οι μάχες που έδωσαν απέναντι στο ναζισμό του Χίτλερ και στον φασισμό του Μουσολίνι ήταν η συνέχεια των μαχών που είχαν δώσει νωρίτερα απέναντι στον εθνικιστή Φράνκο. Για εκείνους τους Ισπανούς που στελέχωσαν το γαλλικό αντάρτικο απέναντι στο ναζισμό, ο πόλεμος ξεκίνησε στην Ισπανία και συνεχίστηκε στην Γαλλία. Γι’ αυτό πολλά από τα γαλλικά άρματα των ανταρτών έφεραν ονόματα ισπανικών πόλεων, τοπωνύμια περιοχών όπου οι ίδιοι άνθρωποι είχαν δώσει λίγους μήνες πριν μεγάλες μάχες έναντι του φασισμού.
Πίσω από τον όρο «Ισπανικός Εμφύλιος» κρύβονται οι 40 διαφορετικές εθνικότητες εκείνων των μαχητών που συνέτρεξαν τον αντιφασιστικό αγώνα των Ισπανών δημιουργώντας τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, μια δύναμη που έφτασε συνολικά τους 35.000 ανθρώπους. Οι Ταξιαρχίτες, όπως και οι Ισπανοί, είδαν αυτόν τον πόλεμο ως ένα επεισόδιο ενός μακρόχρονου ευρωπαϊκού εμφυλίου, του ταξικού εμφυλίου.
Πίσω από τον όρο «Ισπανικός Εμφύλιος» κρύβονται τα 1.650 αεροπλάνα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, τα 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα των ναζιστών, τα 2.630 κανόνια, τα 8.800 βαριά και ελαφρά πολυβόλα, οι 1.430 όλμοι, τα πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια και οι ατελείωτες ποσότητες πυρομαχικών.
Πίσω από τον όρο «Ισπανικός Εμφύλιος» κρύβεται, κυρίως, η ανάγκη του ισπανικού λαού να φτιάξει έναν κόσμο δίκαιο, έναν κόσμο ελεύθερο, έναν κόσμο ανθρώπινο.
«Εμείς είμαστε … οι ηττημένοι. Αλλά τι είναι αυτό που μας κρατά; Είναι η καθαρή μας συνείδηση, διότι εμείς είμαστε αυτοί που υπερασπίστηκαν τη νόμιμη συνταγματική κυβέρνηση των Δημοκρατικών, εμείς υπερασπιστήκαμε την Ισπανία μας μέχρι την τελευταία της στιγμή» (Jaime Camarasa Lluelas, ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανούς που ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς το 1939, Rosy Rickett, Refugees of the Spanish Civil War and those they left behind).
Με στοιχεία και αποσπάσματα από www.imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.