Για το συντηρητικό κατεστημένο των ΗΠΑ, είναι ένας εφιάλτης που υψώνει ξανά τη σημαία του αντιρατσισμού. Αλλά το κίνημα #Blacklivesmatter (Οι Ζωές των Μαύρων Μετράνε) είναι ένα όραμα που ήρθε για να μείνει «γιατί εκφράζει μαζικά και δυναμικά την οργή των Αφροαμερικανών», λένε οι τρεις γυναίκες που το εμπνεύστηκαν και με την εκστρατεία τους άλλαξαν τα δεδομένα των κοινωνικών αγώνων στις ΗΠΑ.
Ηταν το 2013, όταν μετά την απαλλαγή του λευκού αστυνομικού Τζορτζ Ζίμερμαν για τον φόνο του 17χρονου Τράιβον Μάρτιν στο Φέργκιουσον, η Αλίσια Γκάρσα, μέλος της Εθνικής Συμμαχίας Οικιακού Προσωπικού, έγραψε ένα κείμενο στο Facebook κάνοντας έκκληση προς τους πολίτες να βροντοφωνάξουν πως «οι ζωές των μαύρων μετράνε».
Η φίλη της, Πάτρις Κάλορς, επικεφαλής οργάνωσης για την προάσπιση των φυλακισμένων, επανέλαβε την πρόταση ως hashtag: #Blacklivesmatter. Η Οπαλ Τομέτι, άσος της πληροφορικής και διευθύντρια της Μαύρης Συμμαχίας για Δίκαιη Μετανάστευση, ανέλαβε τα κοινωνικά δίκτυα. Ετσι γεννήθηκε η ομώνυμη διαδικτυακή εκστρατεία.
Από τον κυβερνοχώρο πέρασε στους δρόμους, οργάνωσε περισσότερες από 900 διαδηλώσεις, έφερε στο φως της δημοσιότητας τις αστυνομικές καταχρήσεις εξουσίας και τις φυλετικές αδικίες, διαμορφώνοντας αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν «νέο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων».
Η Γκάρσα, η Κάλορς και η Τομέτι με αυτές τις τρεις λέξεις πυροδότησαν ένα κίνημα αποκεντρωμένο και χωρίς ιεραρχικές δομές, που δεν καταγγέλλει απλώς τον ρατσισμό αλλά σηματοδοτεί τη ρήξη με την ηγεσία των Αφροαμερικανών, που κυριαρχείται από άντρες και συνδέεται με την Εκκλησία (είτε την παραδοσιακή είτε το Εθνος του Ισλάμ κι άλλα πολιτικο-θρησκευτικά δόγματα).
Αντίθετα, το #Blacklivesmatter έχει γυναίκες στην πρώτη γραμμή και εμπνέεται από τους Μαύρους Πάνθηρες, το κίνημα Black Power (Μαύρη Δύναμη), τον Παναφρικανισμό, τον Μαύρο Φεμινισμό, τα κοινωνικά κινήματα των LGBTQ και το Occupy Wall Street.
Μέσα σε τρία χρόνια οι τρεις μαύρες ακτιβίστριες -που περιλήφθηκαν φέτος στη λίστα των σημαντικότερων ηγετών του κόσμου του περιοδικού Fortune- είδαν την πρωτοβουλία τους να γιγαντώνεται (έχει πλέον 28 παραρτήματα) επηρεάζοντας καταλυτικά την πολιτική ατζέντα.
Ενέπνευσαν το φοιτητικό κίνημα που πέτυχε την παραίτηση πρυτάνεων, οι οποίοι αρνούνταν να αντιμετωπίσουν τις ρατσιστικές διακρίσεις στα πανεπιστήμιά τους.
Χάρη στις μαζικές κινητοποιήσεις τους, ο Λευκός Οίκος καθιέρωσε ειδικό σώμα ελέγχου της αστυνομίας και το υπουργείο Δικαιοσύνης επέβαλε τις κάμερες στις στολές των αστυνομικών.
Επηρέασαν ακόμη και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί τα φυλετικά ζητήματα: το 60% θεωρεί ότι υπολείπονται πολλά για την ισότητα δικαιωμάτων λευκών και μαύρων, από 46% πέρσι. Και μπήκαν για τα καλά στην προεκλογική εκστρατεία, αναγκάζοντας τους υποψήφιους των κομμάτων για την προεδρία των ΗΠΑ -συχνά με εφόδους σε εκδηλώσεις τους- να τοποθετηθούν γι’ αυτό το ακανθώδες θέμα που οι πολιτικοί θα προτιμούσαν να αγνοήσουν.
Κι όλα αυτά χωρίς να χαριστεί στο σύστημα, όπως επιμένει η Αλίσια Γκάρσα, που σε κάθε ομιλία της δεν παραλείπει να εξηγεί:
«Οταν λέμε ότι οι Ζωές των Μαύρων Μετράνε, εννοούμε τον τρόπο με τον οποίο τούς στερούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Σημαίνει να αναγνωρίσουμε πως η φτώχεια των μαύρων και η γενοκτονία αποτελούν κρατική βία. Πως το ότι ένα εκατομμύριο μαύροι είναι σε κελιά -το 50% των φυλακισμένων- είναι κρατική βία. Πως το γεγονός ότι 500.000 μαύροι στις ΗΠΑ είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά και καταδικασμένοι να ζουν στη σκιά είναι κρατική βία. Πως οι μαύρες γυναίκες εξακολουθούμε να σηκώνουμε το φορτίο μιας ανηλεούς επίθεσης κατά των παιδιών και των οικογενειών μας και ότι αυτή η επίθεση αποτελεί κρατική βία».
Από www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.