5 Ιούλη 2015: Όταν σταματήσαμε να ακούμε τους φόβους μας...

Αναδημοσίευση ανάρτησης του Νίκου Αναστασιάδη από το fb. Σχόλιο ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα. 

"Όταν είδα αυτή τη φωτογραφία η καρδιά μου χτύπησε σαν τρελή.
Συμπύκνωνε ακριβώς τα έντονα συναισθήματα όλης της βδομάδας και των συνεχών συζητήσεων και δράσεων.
Από τους άγριους καβγάδες μέχρι το αλληλέγγυο κλείσιμο του ματιού, μέχρι και τις σε βάθος συντροφικές συζητήσεις.
Η εβδομάδα εκείνη του περσινού Ιούλη απέδειξε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία.
Δεν την αλλάξαμε όμως. Γιατί δεν είμασταν (και ούτε είμαστε ακόμα) επαρκώς προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το φίδι στον κόρφο μας.
Βγαίνουν τώρα οι δεξιοί και οι αριστεροί της γκρίνιας και λένε: "και τι καταλάβατε που αγωνιστήκατε, αφού χάσατε". Είναι οι ίδιοι που θα σου πούνε "και τι έγινε με το Πολυτεχνείο αφού και τώρα χούντα έχουμε", "και τί έγινε που κέρδισες τα δεδουλευμένα σου αφού στο τέλος απολύθηκες", "και τι έγινε που θα δώσεις φαϊ σε ένα πρόσφυγα αφού χιλιάδες πεινάνε".
Η νίκη είναι σίγουρα ο στόχος του αγώνα, αλλά μόνο όποιος δεν θέλει να αγωνιστεί κρίνει τον αγώνα μόνο από την τελική του έκβαση. Θα φάμε το κεφάλι μας πολλάκις μέχρι να νικήσουμε γιατί η ήττα είναι αυτή που σε αναγκάζει να δεις τα λάθη σου και να τα διορθώσεις.
Το ότι μας οδήγησαν στην ήττα δεν αλλάζει ότι η εβδομάδα εκείνη θα μείνει να μας θυμίζει ότι "γίνεται".