Αν κι είχα ακούσει εδώ και καιρό ότι πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία και μου ‘χε κεντρίσει το ενδιαφέρον, την είδα τις προάλλες, στην προβολή που οργάνωσε η ομάδα Sylvia Rivera στο Κοινωνικό Κέντρο – Στέκι Μεταναστών στη Θεσσαλονίκη (Ερμού 23).
Λίγα λόγια για την πλοκή
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Βρισκόμαστε στην Αγγλία και στην Ουαλία στα 1984 – 1985. Η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων ενάντια στο κλείσιμο των ορυχείων βρίσκεται στο απόγειό της. Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται η μισητή για τα εργατικά στρώματα κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ, της «Σιδηράς Κυρίας» του βρετανικού καπιταλισμού, της γυναίκας που εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ευρώπη νεοφιλελεύθερες (βλ μνημονιακές) πολιτικές, της γυναίκας που επινόησε το δόγμα TINA (There Is No Alternative – Δεν Υπάρχει Εναλλακτική), της φίλης του δικτάτορα της Χιλής, Πινοτσέτ.
Τότε, μια ομάδα νέων ακτιβιστών, που είναι ομοφυλόφιλοι, παίρνει την πρωτοβουλία για να δημιουργήσει μια επιτροπή υποστήριξης του αγώνα των ανθρακωρύχων. Ανάμεσα στις πολλές επιτροπές, αυτή έχει μια ιδιαιτερότητα, που αποκαλύπτεται απ’ το όνομά της: «Λεσβίες και Γκέι Υποστηρίζουν τους Ανθρακωρύχους» (Lesbians and Gays Support the Miners).
Η ταινία δείχνει τις δυσκολίες που συνάντησαν για να έρθουν σε επαφή με τους απεργούς ανθρακωρύχους, τους σκοπέλους που ξεπέρασαν, την αποτελεσματικότητα της εκστρατείας στήριξής τους και το πώς αναπτύχθηκαν αφενός οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ηρώων κι αφετέρου οι πολιτικές σχέσεις μεταξύ του εργατικού κινήματος και του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων (εφεξής ΛΟΑΤ+: Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανσέξουαλ κι άλλοι).
Μια ταινία για την εργατική τάξη
Προτού δω το Pride, είχα την αίσθηση ότι πρόκειται για μια ταινία που αφορά κυρίως τα ζητήματα του ΛΟΑΤ+ κινήματος. Όμως, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Το Pride είναι μια ταινία που αφορά ζητήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. Η ταινία μπαίνει με επιτυχία σε θέματα που αφορούν τη λεγόμενη «συνείδηση», θέματα για τα οποία πολλοί φιλόσοφοι, μέχρι κι ο Μαρξ ο ίδιος, έχουν γράψει τόμους ολόκληρους!
Ποια είναι, λοιπόν, η συνείδηση των εργαζομένων; Κι ειδικά αυτών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα; Πολλές φορές – λανθασμένα – υπάρχει μια εξιδανίκευση των ανθρώπων της εργατικής τάξης. Απέναντι σ’ αυτό στέκεται η ίδια η ζωή. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη να αλλάξει ο κόσμος, όχι γιατί τους έχει δοθεί κάποια θεϊκή ηθική ανωτερότητα, αλλά γιατί απ’ τα δικά τους χέρια περνάει όλος ο πλούτος που παράγει η ανθρωπότητα. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που μπορούν και πρέπει να ελέγξουν την οικονομία, αφαιρώντας τον έλεγχο απ’ τα χέρια μειοψηφικών οικονομικά δυναστών.
Όμως, τι γίνεται όταν – δηλαδή σχεδόν πάντα – οι εργαζόμενοι κουβαλούν πάνω τους προκαταλήψεις και κακοποιούν άλλους ανθρώπους; Τι γίνεται όταν υπάρχουν ανθρακωρύχοι που κακοποιούν – από λεκτικά μέχρι σωματικά – ομοφυλόφιλα παιδιά; Πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν αυτές οι συμπεριφορές;
Και το πιο σημαντικό, πώς μπορούν να αλλάξουν;
Στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις
Αυτός ο υπότιτλος, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να ‘ναι ένας εναλλακτικός τίτλος για την ταινία. Γιατί μας δείχνει ακριβώς αυτό. Πώς, δηλαδή, γεννιούνται οι συνειδήσεις που θέλουμε. Πώς η άμεση επαφή, η δράση κι η έμπρακτη αλληλεγγύη γεννούν την αλληλοκατανόηση, σπάνε τις προκαταλήψεις και φέρνουν ενωμένους τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες.
Πολλές φορές κάνουμε συνειρμούς για την βρετανική κοινωνία ότι είναι πιο ανεκτική σε ζητήματα ομοφυλοφιλίας, χωρίς να υπολογίζουμε το τι έχει προηγηθεί για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι, μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι «στην Αγγλία είναι πιο ανοικτόμυαλοι», σαν ο αέρας της Βρετανίας να ‘χε γεμίσει από «προοδευτικότητα». Η ταινία μάς υπενθυμίζει ότι τα γεγονότα που παρουσιάζονται έπαιξαν έναν πολύ σπουδαίο ρόλο για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ+ ατόμων.
Μέχρι τότε, ένα σημαντικό συνδικάτο εργαζομένων – οι ίδιοι οι ανθρακωρύχοι – έβαζε βέτο στις διαδικασίες του Εργατικού Κόμματος[1] στις προτάσεις για την υιοθέτηση διακηρύξεων για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+ ατόμων. Το 1985, όμως, μαζί με τη ψήφο του συνδικάτου ανθρακωρύχων, η παραπάνω πρόταση πέρασε. Την ίδια χρονιά μάλιστα, στην πορεία του αγγλικού pride, στην κεφαλή της πορείας βρισκόταν το ίδιο το συνδικάτο των ανθρακωρύχων!
Έτσι, λοιπόν, αλλάζουν οι συνειδήσεις. Στους κοινωνικούς αγώνες και στον δρόμο!
Η ταινία προσφέρεται για όσους κι όσες θέλουν να δουν μια ταινία που θα τους προβληματίσει, αλλά και θα τους εμπνεύσει για τους δικούς μας σημερινούς κοινωνικούς αγώνες που έρχονται.
Καλή προβολή και ραντεβού στους δρόμους!
Μπορείτε να δείτε την ταινία online με ελληνικούς υπότιτλους εδώ σε διάφορα site. Ενδεικτικά: http://teniesonline.ucoz.com/load/1-1-0-12510
Υ.Γ. Δείτε την ταινία μαζί με φίλους και με φίλες σας!
[1] Το Εργατικό Κόμμα ήταν κι είναι το βασικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας, στο οποίο συμμετέχουν επίσημα τα εργατικά συνδικάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.