Πώς γίνεται εκατοντάδες άνθρωποι να περιμένουν 15 ολόκληρες μέρες, με τα μωρά και την τσάντα στο χέρι, και να μην τους επιτρέπεται το ανθρώπινο δικαίωμα στη διέλευση; Γιατί πρέπει να φωνάζουν οι άνθρωποι ότι είναι και αυτοί άνθρωποι;
Όσο περνούν οι μέρες στην Ειδομένη, με τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες να ξεπαγιάζουν από το κρύο, η κατάσταση γίνεται δυσκολότερη και η ελπίδα χάνεται. Χθες ο Μοχάμετ από το Μαρόκο έλεγε ότι πιστεύει σε ένα θαύμα: πως ίσως ανοίξουν τα σύνορα. “Το τι θα γίνει εξαρτάται από αν υπάρχει ανθρωπιά ακόμη στην Ευρώπη”, λέει, και προσθέτει: “Φύγαμε από το Ιράν για θρησκευτικούς λόγους κι αυτό που ονειρεύομαι είναι να φτάσω με την οικογένειά μου σε μια χώρα της Βόρειας Ευρώπης που να μην με κυνηγούν για τα πιστεύω μου. Δεν θέλω πλούτη, αμάξια και σπίτια. Μόνο λίγη ελευθερία” .
Ο Μοχάμετ συμπλήρωσε χθες 14 μέρες παραμονής στην Ειδομένη. Καθημερινά, τρία άτομα, αυτός, η γυναίκα του και το παιδί τους κοιμούνται για λίγες ώρες σε μια μικρή σκηνούλα, τις περισσότερες στο χώμα, με τη φωτιά απ' έξω να καίει συνεχώς, για να αντέξουν το κρύο. Το κρύο κάποια στιγμή μουδιάζει το σώμα: είναι σαν να μην νοιώθεις τίποτα. Οι περισσότεροι πρόσφυγες πάσχουν από λοιμώξεις του αναπνευστικού, αλλά δεν φεύγουν, γιατί πιστεύουν ότι το θαύμα μπορεί να συμβεί από ώρα σε ώρα.
Η μόνη πραγματική ζεστασιά στο χώρο δίνεται αυτές τις μέρες από τους αλληλέγγυους: εκεί είναι που αποδεικνύεται πως η αλληλεγγύη φαίνεται και στα πιο δύσκολα, όταν δεν υπάρχει κανένας επίσημος φορέας να οργανώσει κάτι μικρό – ούτε καν λίγο φαγητό. Μέσα σε μικρό διάστημα, ακόμη και τις μέρες της έντασης, αλληλεγγύοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό κατάφεραν να διαχειριστούν την αναμονή, ίσως μάταιη για πολλούς, αλλά πραγματική όσο η πείνα και το κρύο.
Την Κυριακή στην Ειδομένη, μακριά από το πέρασμα των συνόρων, μέσα σε μια σκηνή έχει στηθεί μια αυτοδιαχειριζόμενη κουζίνα ανθρώπων από την Ιταλία, την Τσεχία, τη Γερμανία – ανθρώπων που δεν γνωρίζονταν πιο πριν. Μέσω του διαδικτύου έμαθαν πώς θα έρθουν στην Ειδομένη, έφεραν κατσαρόλες και μικρά καζάνια, και καθημερινά μαγειρεύουν κάτι ζεστό, βάζοντας τα δυνατά τους να είναι όσο πιο νόστιμο γίνεται. Στην μικρη κουζίνα που κρύβεται πίσω από αυτή τη σκηνή γνωρίσαμε την Πρίμα από την Γερμανία και τον Μίλαν από την Τσεχία, που εχθρεύονται όπως λένε τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης στο προσφυγικό και ήρθαν σ' αυτή τη μικρή επίγεια κόλαση. Πιο κάτω, αλληλέγγγυοι και αλληλέγγυες από την Κοζάνη έφεραν σαντουιτς. Σε λίγη ώρα σχηματίστηκε μια τεράστια ουρά και το φαγητό γρήγορα εξαφανίστηκε. Προφανώς δεν φτάνει ποτέ για όλους, αν σκεφτεί κανείς πως 70 λεωφορεία περίμεναν το μεσημέρι έξω από την Ειδομένη για να μπουν στον καταυλισμό. Παραδίπλα, το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης χρησιμοποίησε μια άδεια κινητη μονάδα του ΚΕΕΛΠΝΟ και για κάποιες ώρες εξέτασε ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα από το κρύο. Ένα κουτί φάρμακα και ένα ζεστό χέρι απαλύνει και αυτό τον πόνο.
Το πιο συγκλονιστικό, όμως, είναι η προσπάθεια “αυτοοργάνωσης” του χρόνου αναμονής που επινόησαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Ιρανοί βρήκαν ένα καζάνι, έβαλαν μια φωτιά και μαγείρεψαν φασόλια που έδιναν σε ένα πλαστικό ποτηράκι. Άλλοι πήγαν να βοηθήσουν τους αλληλέγγυους από τη Γερμανία και έκοβαν πατάτες, άλλοι έκαναν την διανομή. Δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα κρατήσει αυτή η αναμονή. Αλλά είναι σε τέτοιες στιγμές που άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να μην ξανασυναντηθούν ποτέ στη ζωή τους, δείχνουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Σταυρούλα Πουλημένη
Πηγή: alterthess.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.