Ειδομένη: Η γυναίκα με τα μαύρα μάτια

Ειδομένη 8 Νοεμβρίου, πρωί

Γυναίκες και άνδρες κοιμούνται εξαντλημένοι στα λιβάδια, άλλοι περιμένουν έξω από τα λεωφορεία που έχουν σχηματίσει ήδη από το βράδυ ουρά 1,5 χιλιομέτρου και άλλοι πάνω στις ράγες των τρένων. Ένα παιδί πειράζει τα μαλλιά του πατέρα του που έχει ξαπλώσει στο οδόστρωμα πιο κάτω τέσσερις μαμάδες έχουν μετατρέψει μια κουβερτούλα σε κούνια για ένα μωρό που γελάει. Περίπου δέκα χιλιάδες πρόσφυγες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη, οι περισσότεροι χωρίς να έχουν πρόσβαση σε νερό και τροφή για πολλές ώρες μέχρι να φτάσει η σειρά τους να μπουν στον καταυλισμό πρώτης υποδοχής. Οι εθελοντές υπολόγιζαν πως μέχρι το βράδυ θα φτάσουν τους 23.000.

Μετά την λήξη της απεργίας της ΠΝΟ, την Παρασκευή το πρωί, καράβια με χιλιάδες πρόσφυγες που έμειναν εγκλωβισμένοι για μέρες στην Μυτιλήνη και τη Χίο έφτασαν στην Αθήνα και στην Καβάλα και από εκεί με λεωφορεία στην Ειδομένη.

Κόσμος έτρεχε πανικόβλητος να προλάβει να δώσει ένα σακουλάκι με είδη πρώτης ανάγκης, μια κουβέρτα, ένα σλιπινγκ -μπαγκ.Τα μέλη του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης , της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας, του Οικόπολις έχουν φέρει φάρμακα και μοιράζουν ζεστά ρούχα στα γκρουπ των προσφύγων που ετοιμάζονται να περάσουν τα δύο δεντράκια - το φυσικό σύνορο της χώρας με την ΠΓΔΜ.

Οι Γιατροί του Κόσμου εξετάζουν γυναίκες και άνδρες με πληγές στα πόδια.

Ένα μικρό παιδί διακομίστηκε το πρωί με εγκαύματα και ένας άνδρας με κοιλιακό άλγος στο νοσοκομείο, μας λέει η γιατρός των ΓτΚ, εξετάζοντας ένα άλλο αγόρι με πληγές στα πόδια και προσθέτει: “Συναντάμε ανθρώπους που έμειναν 12 ώρες στην θάλασσα μέχρι το Λιμενικό στην Μυτιλήνη να καταφέρει να τους διασώσει. Οι περισσότεροι πάσχουν από λοιμώξεις του αναπνευστικού, πολλά παιδιά έχουν πυρετό, υπάρχει μεγάλη ταλαιπωρία”.

“Άραγε όταν θα καταφέρουν να φτάσουν στην χώρα που θέλουν να ζήσουν, θα μπορέσουν να ξεπεράσουν όλο αυτό που έζησαν”, αναρωτιέται η Άννα από το ΚΙΑ, χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει την απάντηση.

“Ξεκινήσαμε από το Τσετσμέ. Εκεί μας είχαν στήσει σε μια γωνία του δρόμου και μας είπαν απειλητικά “περιμένετε μέχρι να γυρίσουμε”. Νομίζω ότι ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα βγούμε ζωντανοί. Μετά μας έβαλαν σε μια βάρκα που έδειξαν σε έναν δικό μας πώς να την χειρίζεται και ξεκινήσαμε. Λίγο πριν την Χίο πέσαμε στην θάλασσα”, λέει η Ελίζα, περπατώντας δίπλα στα χωράφια. Περιμένει εδώ και οχτώ ώρες να φτάσει η σειρά της να μπει στο κέντρο υποδοχής.

Στο πίσω μέρος του καταυλισμού ακούγονται μουσικές. Μια πρωτοβουλία καλλιτεχνών από την Θεσσαλονίκη, μεταξύ των οποίων ο Δ. Ζερβουδάκης, δοκιμάζουν τον ήχο. Περνάμε τα σύνορα «Ένα τραγούδι δρόμος», είναι ο τίτλος της συναυλίας - σαν να λέμε ένα τραγούδι για τον δρόμο.

"Η Ιστορία συναντά το παρόν. Οι Πόντιοι πρόσφυγες του χθες ανταμώνουν τους Σύριους πρόσφυγες του σήμερα, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα του εφιάλτη της προσφυγιάς”, ανέφεραν στο κάλεσμά τους για μια συναυλία που μέχρι τότε κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί.

Ο Σύριος μουσικός και τραγουδιστής Ζiad Rajab, κάτοικος εδώ και 25 χρόνια της Θεσσαλονίκης, μαζί με τους Πόντιους ομότεχνούς του ξεκινούν να τραγουδούν και τότε συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Οι πρόσφυγες βγαίνουν από τις σκηνές και αρχίζουν να συγκεντρώνονται γύρω του. Μια γυναίκα δίπλα μου αρχίζει να κλαίει και ένας συμπατριώτης της τής κάνει το σήμα της νίκης. Τι να λέει αυτό το τραγούδι, αναρωτιέμαι. “Μιλάει για μια γυναίκα με όμορφα μαύρα μάτια”, λέει ένας πρόσφυγας δίπλα μου και χαμογελάει. “Είναι παραδοσιακό τραγούδι δικό μας” λέει ένας άλλος. Η γυναίκα δίπλα μου συνεχίζει να κλαίει. Άλληλέγγυοι από την Ελλάδα, εθελοντές από άλλες χώρες που εργάζονται σε ΜΚΟ έχουν γίνει ένα με τους Σύριους πρόσφυγες και χορεύουν μαζί και εκείνη την στιγμή νοιώθεις ότι τα σύνορα όλου του κόσμου έχουν ανοίξει - ότι ένα τραγούδι ίσως και να είναι αρκετό.

Σταυρούλα Πουλημένη

  

Πηγή: alterthess