Ένας απολογισμός για την δράση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στα Πατήσια

Της Γεωργίας Βαλωμένου

Σακούλες με κόκκινη κορδέλα

Με πρωτοβουλία της Ενωτικής Αριστερής Συνεργασίας Πατησίων και της Αντιφασιστικής Επιτροπής Πατησίων Λαμπρινής, την Παρασκευή 2/10 και το Σάββατο 3/10 πραγματοποιήσαμε συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, και συγκεκριμένα για τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στο ΠΑΛΑΙ στο Γαλάτσι. 

Δυο λόγια για την εμπειρία αυτή:
Η ανταπόκριση του κόσμου, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας με εμφανή τα σημάδια της κρίσης, ήταν μεγαλύτερη από την αναμενόμενη, ήταν μια ένεση αισιοδοξίας και χαράς για όλους μας. 

Οι άνθρωποι κατέφθαναν με γεμάτα αυτοκίνητα, με δέματα φτιαγμένα με αγάπη, με γραμμένα απέξω τα περιεχόμενα για να διευκολύνουν την διαλογή. Άλλοι έμπαιναν στο σούπερ μάρκετ και ψώνιζαν πάνες για τα μωρά, μωρομάντηλα, σαπούνια, τρόφιμα, ότι έλεγε η λίστα. Μια κοπέλα ήρθε με τη μητέρα της, έχοντας μαζέψει πράγματα «από όλη την οικογένεια» χωρισμένα σε διαφανείς νάιλον σακούλες που περιείχαν από ένα κουτί μπισκότα, ένα παιχνίδι, ένα ρουχαλάκι κλπ δεμένες με κόκκινη κορδέλα, σαν δωράκια για κάθε μικρό προσφυγόπουλο. 

Πέρασαν και μερικοί που μας εγκάλεσαν γιατί δεν βοηθάμε τους Έλληνες, τους άστεγους, τους άπορους. Μια κυρία από αυτές που είχαν φέρει πράγματα απάντησε αντί για μας «αυτοί είναι ξένοι σε ξένο τόπο, δεν έχουν έναν δικό τους άνθρωπο, είναι κυνηγημένοι, αυτοί είναι τώρα προτεραιότητα». Και το γνωρίζουν πολύ καλά κι αυτοί που ρωτάνε, πως όσοι είναι ευαισθητοποιημένοι και αλληλέγγυοι είναι γενικά, σήμερα για το ένα και αύριο για το άλλο, παράλληλα με τον διαρκή αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. 


Στο ΠΑΛΑΙ (Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου) δεκάδες αλληλέγγυοι (κάτω από την καθοδήγηση ανθρώπων του δήμου Γαλατσίου, στον οποίο αξίζει ένα μπράβο για την άμεση ανταπόκρισή του) βοηθούσαν στην διαλογή των πραγμάτων που κατέφθαναν συνεχώς ενώ στο χώρο λειτουργεί και χώρος κοινωνικού φαρμακείου (από την δομή των Πατησίων). Τα γεύματα έρχονται όπως μάθαμε από τον στρατό και διανέμονται επίσης από εθελοντές. 

Οι οικογένειες των προσφύγων έχουν σκηνές, κουβέρτες και σκεπάσματα, τα μωρά κρατούν παιχνίδια και μπισκότα. Παρά την ταλαιπωρία τους, την αγωνία τους, την δύσκολη κατάστασή τους που είναι φανερή στα πρόσωπά τους, ανταποδίδουν τα χαμόγελα και έχω την αίσθηση πως νιώθουν προσωρινά ασφαλείς. Πολλοί, ειδικά νέοι άντρες, βοηθάνε στις διάφορες δουλειές. 

Μπήκα μέσα στο χώρο κρατώντας μερικές από τις σακούλες με τις κόκκινες κορδέλες, εντόπισα κάποια μωρά και τις μοίρασα. Ήταν μια όμορφη στιγμή. Μια στιγμή που ξεκίνησε από την τρυφερή χαρά της μάνας που έφτιαξε αυτά τα δωράκια και τελείωσε στην τρυφερή χαρά της μάνας που τα πήρε για το μωρό της. Είμαι ευγνώμων για το προνόμιο να έχω δει και να έχω συνδέσει αυτά τα δυο χαμογελαστά πρόσωπα. 

Μέσα στον τεράστιο σωρό των ρούχων ένα κοριτσάκι γύρω στα έξι ψάχνει για παπούτσια. Φοράει κάτι γυναικείες σαγιονάρες που της είναι τεράστιες. Την παίρνω από το χέρι και πάμε στον όροφο, εκεί όπου συγκεντρώνονται τα παπούτσια. Μετά από πολλές δοκιμές βρίσκουμε ένα αθλητικό στο νούμερό της (για την ακρίβεια μας το πετάει ένας πρόσφυγας με κοφτερό μάτι) και αρχίζουμε να ψάχνουμε για το ταίρι του. Περνάει λίγη ώρα χωρίς να το έχουμε βρει, η μικρή στο μεταξύ κρατάει ένα άλλο μικρό ζευγάρι που με νοήματα μου εξηγεί πως είναι για την μικρή αδερφή της, απογοητεύεται, με ευχαριστεί βάζοντας το χέρι στο στήθος, και φεύγει. 

Δευτερόλεπτα μετά βρίσκω το δεύτερο παπούτσι και την προλαβαίνω στις σκάλες. Το πανέξυπνο και ευχαριστημένο μουτράκι της είναι η κυρίαρχη εικόνα της ημέρας. 

Κάποια στιγμή με πλησιάζει μια κυρία και με ρωτάει που θα γίνει η διανομή του φαγητού για να βοηθήσει. Της λέω να πάμε μαζί προς τα κει γιατι κι εγώ θέλω να κάνω το ίδιο, πάμε εκεί και βρίσκουμε κι έναν κύριο να περιμένει κι αυτός να αρχίσει η διανομή. Στεκόμαστε και οι τρεις δίπλα δίπλα και ο κύριος λέει "Το θέμα ειναι να μην κολλήσουμε καμιά αρρώστια εδώ που ήρθαμε. Οχι δηλαδή να κάνουμε ένα καλό και να μας βγει σε κακό, γιατι αυτοί, ξέρετε, δεν είναι Σύριοι, Αφγανοί είναι. Δεν του βλέπετε; ειναι μογγόλοι. Φύγαν απο την πατρίδα τους αντί να πολεμήσουν. Καμαρώστε κάτι πολεμιστές! εμείς μαλάκες είμασταν που μας φάγαν οι λύκοι στα βουνά της Αλβανίας;". Περιμένω κάποια αντίδραση απο την κυρία κι εκείνη λέει: "Αχ, δίκιο έχετε. Κι εγώ έχασα τον πατέρα μου έτσι. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό είναι που όλοι ετούτοι είναι εκκολαπτόμενοι τρομοκράτες! θα καταλάβουν την Ευρώπη χωρίς πόλεμο". Ωστόσο οι άνθρωποι αυτοί ήταν εκεί για να βοηθήσουν, παρά το ότι η ανθρωπιά τους βρισκόταν σε σύγκρουση με τον φόβο του «άλλου».

Από την αλληλεγγύη μέχρι την φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη υπάρχει μια μεγάλη απόσταση και πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το θέμα (Γ.Κιμπουρόπουλος Η αθλιότητα της «φιλανθρωπίας» https://kinisigelme.wordpress.com/…/%CE%B7-%CE%B1%CE%B8%CE…/) Ποιος όμως μπορεί να προβλέψει πως μπορεί να λειτουργήσει μέσα στον καθένα μας αυτή η εμπειρία, η επαφή μας με την ανάγκη των ανθρώπων σε μια τέτοια κλίμακα; Λέμε συχνά πως «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» κι αν εχω κάτι να προσθέσω είναι πως με το όπλο αυτό θα πολεμήσουμε την μισαλλοδοξία, ειτε ο άλλος είναι ο αναγκεμένος πρόσφυγας και μετανάστης είτε είναι ο αυταρχικός συντονιστής που δίνει διαταγές προς όλους φωνάζοντας αγενώς είτε είναι η κυρία που έχει έρθει εκει να διανείμει φαγητό σε εκκολαπτόμενους τρομοκράτες και που στα μάτια των μικρών παιδιών θα βρει τις απαντήσεις της.