Το αντιφασιστικό κίνημα, η εμπειρία από τη δράση στις γειτονιές και πως προχωράμε

Tου Πάρη Μακρίδη

Κλείνουμε δυο χρόνια από την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Είδαμε τη Χρυσή Αυγή να «χτίζει» δυνάμεις σε ορισμένες περιοχές (κυρίως του κέντρου της Αθήνας αλλά και στη Β’ Πειραιά), να κάνει ανοιχτές εκδηλώσεις, να στήνει υποτιθέμενες δομές αλληλεγγύης, να εμφανίζεται σε εργασιακούς χώρους (με προεξέχον παράδειγμα την προσπάθειά της να δημιουργήσει εθνικιστικό σωματείο στη Ν/Ζ Περάματος, σε συνεννόηση με το εφοπλιστικό κεφάλαιο), να επιτίθεται και να δολοφονεί μετανάστες, να επιτίθεται σε αριστερούς και σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, να θέτει την ατζέντα σε μια σειρά από ζητήματα (όπως το μεταναστευτικό), να προσπαθεί να κυριαρχήσει σε ιδεολογικό επίπεδο (με την παραχάραξη της ιστορίας όσον αφορά για παράδειγμα την Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής και τον αγώνα του Πολυτεχνείου το ‘73) και να στηρίζει μέσα στη Βουλή στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης (όπως το ξεπούλημα της Αγροτικής στην Πειραιώς, τις χαριστικές ρυθμίσεις στις ΠΑΕ, το κλείσιμο της ΕΡΤ, τη διεύρυνση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, το ξεπούλημα νησιών σε ιδιώτες, την καταστολή απεργιακών κινητοποιήσεων).

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που προκάλεσε, η δράση της Χρυσής Αυγής (και σε συνδυασμό με τη δικαστική έρευνα εναντίον της και των συλλήψεων πολλών στελεχών της – ενέργειες που δεν θα έπαιρναν τόσο μεγάλη έκταση αν δεν υπήρχε η μαζική αντιφασιστική κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων) οπισθοχώρησε για περίπου 4 μήνες, διάστημα κατά το οποίο δεν εμφανιζόταν με ανοιχτό και δημόσιο τρόπο στις γειτονιές. Άρχισε πάλι να διεκδικεί το χαμένο «χώρο» από το Γενάρη με την επίθεση στο «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι και τη βεβήλωση του μνημείου του Φύσσα και με την προσπάθειά της να εμφανιστεί προεκλογικά με τοπικές εκδηλώσεις ή πορείες-παρεμβάσεις (όπως έγινε στη Νίκαια). Τα εκλογικά ποσοστά του Κασιδιάρη στο Δήμο Αθήνας αλλά και το ποσοστό της στις ευρωεκλογές, δείχνει ότι ο νεοναζιστικός κίνδυνος δεν έχει εξαφανιστεί και ότι η αντιφασιστική πάλη πρέπει να συνεχίσει με αμείωτη ένταση.

Οι αντιφασιστικές επιτροπές

Απέναντι στην προσπάθεια της Χρυσής Αυγής, λοιπόν, να αυξήσει τη δύναμή της και να αποκτήσει το πάνω χέρι στις γειτονιές, δημιουργήθηκαν αντιφασιστικές επιτροπές σε πολλές πόλεις και περιοχές της Ελλάδας. Αυτή τη στιγμή πανελλαδικά υπάρχουν 48 ενεργές αντιφασιστικές επιτροπές/πρωτοβουλίες/κινήσεις  σε πόλεις ή νομούς (*) και 5 αντιφασιστικοί συντονισμοί πόλεων, γειτονιών και ευρύτερων περιοχών (**).

Στο διάστημα αυτό των δύο χρόνων υπήρξαν αντιφασιστικές επιτροπές που αδρανοποιήθηκαν (όπως της Καλλιθέας, η οποία ήταν η πρώτη αντιφασιστική επιτροπή που είχε δημιουργηθεί με την πρωτοβουλία της τοπικής ΕΛΜΕ και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη περιοχή, του Αιγάλεω, των Εξαρχείων κτλ) αλλά και δημιουργήθηκαν νέες (Παλλήνη, Γλυκά Νερά, Πατήσια, Βάρη, Νίκαια).

Το αντιφασιστικό κίνημα τον τελευταίο χρόνο (και κυρίως μετά τη δολοφονία του Φύσσα) έχει καταφέρει να αναπτύξει σημαντικές δράσεις. Ακόμα και σε περιοχές που δεν υπάρχουν αντιφασιστικές επιτροπές (όπως στο Μαρούσι, όπου υπήρξαν πρόσφατα κινητοποιήσεις ενάντια στο άνοιγμα γραφείων της Χρυσής Αυγής στην περιοχή και στην Κω όπου πρόσφατα προβλήθηκε το ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε) μπορούν και αναπτύσσονται δράσεις με αντιφασιστικό περιεχόμενο. Παρακολουθώντας εβδομαδιαία το «κινηματικό δελτίο» βλέπουμε ότι αρκετά συχνά γίνονται αντιφασιστικές εκδηλώσεις, οι οποίες έχουν διευρυνθεί ως προς το περιεχόμενο και τις μορφές τους. Βλέπουμε δηλαδή να γίνονται συζητήσεις και προβολές (οι οποίες, πέρα από τα «κλασικά» ζητήματα για το φασισμό, «πιάνουν» και άλλα θέματα όπως αυτό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών – εκδήλωση για γέροντα Παστίτσιο από την Αντιφασιστική Κίνηση Μαγνησίας – κεντρικά πολιτικά/εργασιακά ζητήματα – όπως το κλείσιμο της ΕΡΤ στη Ν. Σμύρνη, θέματα όπως ο φασισμός στα γήπεδα – τέτοιες εκδηλώσεις διοργάνωσαν η ΑΡΕΝ στα ΤΕΦΑΑ Θ/ης, οι «Ρωγμές στα Ανατολικά» και η Αντιφασιστική Επιτροπή Μεταξουργείου, η τέχνη και ο φασισμός – από το Antinazizone Πετρούπολης), συναυλίες, τοπικά φεστιβάλ (όπως πρόσφατα στην Ακαδημία Πλάτωνα ή το Μάρτη το μαθητικό «Art against fascism» στο Βόλο, μια πολύ πετυχημένη δράση από την οποία πέρασαν σχεδόν 700 άτομα. Είχαμε ακόμα το πετυχημένο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που διοργάνωσε η συλλογικότητα «Ρωγμές στα Ανατολικά» στην Παλλήνη), αντιφασιστικά τουρνουά μπάσκετ (όπως αυτό που διοργανώθηκε στο Χολαργό από το Antinazizone Βορείων, στην Παιανία από την Αντιφασιστική Κίνηση Παιανίας – Γλ. Νερών και στη Βάρη από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό 3Β). Σημαντικές επίσης είναι οι κινητοποιήσεις που γίνονται ενάντια σε ανοιχτές συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, κινητοποιήσεις που συνήθως είναι μαζικές και καταφέρνουν να μην επιτρέψουν στους ναζιστές να κάνουν αυτό που θέλουν (όπως η ακύρωση της προεκλογικής ομιλίας Κασιδιάρη – Παναγιώταρου στους Αμπελόκηπους, η ουσιαστική ακύρωση της φιέστας που ετοίμαζαν οι χρυσαυγίτες στη Θεσσαλονίκη για το Μέγα Αλέξανδρο και η αντιφασιστική συγκέντρωση που έγινε προεκλογικά στα Σεπόλια, η οποία παρά την απαγόρευση από την αστυνομία, κατάφερε να κάνει πορεία στις γύρω γειτονιές και να αφήσει 200 θλιβερούς φασίστες να κάνουν «παναττική» συγκέντρωση σε μια γειτονιά που ο Κασιδιάρης πήρε σχεδόν 20%), αλλά και ενάντια στο άνοιγμα γραφείων της (ακόμα και σε πόλεις της περιφέρειας όπως στην Πρέβεζα, στην Κέρκυρα και τη Μυτιλήνη).

Ταυτόχρονα, αντιφασιστική δράση αναπτύσσεται και μέσα σε εργασιακούς χώρους. Έχουμε δει πολλές φορές σωματεία να επιστρέφουν επιστολές της Χρυσής Αυγής που ζητάνε πληροφορίες από αυτά, μη μπαίνοντας (πολύ σωστά) σε μια διαδικασία συζήτησης και νομιμοποίησης της νεοναζιστικής συμμορίας στα μάτια των εργαζομένων. Επίσης, πολλές φορές σωματεία συμμετέχουν σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες έχει πάρει η ΟΛΜΕ, με τη διενέργεια εκδηλώσεων (όπως το πρόσφατο τριήμερο με θέμα «Εκπαίδευση και φασισμός» και τη δημιουργία του Αντιφασιστικού Μετώπου Παιδείας το οποίο έχει φτιάξει αντιφασιστικά κείμενα για μαθητές) ενώ σε αυτά τα πλαίσια καθηγητές της Γ’ ΕΛΜΕ συμμετέχουν στην Αντιφασιστική Επιτροπή Πατησίων – Λαμπρινής, έχει δημιουργηθεί η Αντιφασιστική Κίνηση της ΕΛΜΕ Χανίων, και η Αντιφασιστική Επιτροπή Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης. Η δουλειά που κάνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, πέρα από την οργάνωση εκδηλώσεων, μέσα στα σχολεία και κατά τη διάρκεια των μαθημάτων έχει πολύ μεγάλη σημασία και υπάρχουν καθηγητές και δάσκαλοι που αναδεικνύουν μέσα στο μάθημα τον αντιφασισμό τόσο σαν ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο όσο και σαν μια διαδικασία αποδοχής του διαφορετικού.

Μέσα στα σχολεία επίσης έχουν αναπτυχθεί και αντιφασιστικές ομάδες μαθητών, όπως για παράδειγμα ο μαθητικός πυρήνας της Αντιφασιστικής Κίνησης Μαγνησίας ο οποίος δημιουργήθηκε μετά το φεστιβάλ του Μάρτη, ενώ μαθητική αντιφασιστική δράση αναπτύσσεται και σε άλλες περιοχές όπως στην Παλλήνη, στη Βάρη, στο Χαλάνδρι και στο Κερατσίνι. Αλλά και σε επίπεδο γονέων υπάρχουν αντιφασιστικές πρωτοβουλίες. Μέλη της τοπικής Ένωσης Γονέων συμμετέχουν στην Αντιφασιστική Επιτροπή Πατησίων – Λαμπρινής ενώ το πιο σημαντικό προχώρημα σε αυτό το επίπεδο είναι η δημιουργία των Ανήσυχων Γονέων Π. Φαλήρου – Ν. Σμύρνης, μια συλλογικότητα που δημιουργήθηκε μετά τη δολοφονική επίθεση σε μαθητή στο Π. Φάληρο, έξω από το σχολείο του. Οι Ανήσυχοι Γονείς κατάφεραν να ανοίξουν το ζήτημα σε μια δύσκολη γειτονιά, να το πάνε μέχρι τέλους, οδηγώντας το φασίστα σε δίκη (και τελικά σε ποινή κάθειρξης 10 ετών) παρά τις απειλές που δέχτηκαν (και δέχονται ακόμα), να στηρίξουν τους συμμαθητές του Φοίβου, οι οποίοι κινητοποιήθηκαν για να του συμπαρασταθούν, να κάνουν βήματα οικειοποίησης του πάρκου που βρίσκεται απέναντι από το σχολείο και να μην επιτρέψουν τη Χρυσή Αυγή να στήσει προεκλογικό περίπτερο σε κεντρική πλατεία της πόλης.

Πρωτοβουλίες έχουν αναπτυχθεί και στον καλλιτεχνικό χώρο (όπως η συναυλία «Αγάπη Ρε +» πέρσι τον Ιούλη στη Νίκαια, η συλλογικότητα «Δεν Ξεχνάμε» που έχει δημιουργηθεί από τους φίλους του Φύσσα αλλά και ο χιπ χοπ καφενές της Εργατικής Λέσχης Περιστερίου, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα διοργάνωσε μια εκδήλωση με θέμα το σεξισμό και την ομοφοβία στο ελληνικό χιπ χοπ) αλλά και στις κερκίδες των γηπέδων. Παρά τις ιδιαιτερότητες του οπαδικού χώρου έχει μεγάλη σημασία να αναπτύσσονται αντιφασιστικές δράσεις και να μη γίνονται οι κερκίδες πεδίο ζύμωσης των ιδεών της Χρυσής Αυγής.

Τέτοιες δράσεις έχουν αναπτυχθεί σε πολλά γήπεδα (όπως πανό για τη δολοφονία του Φύσσα και τα μόνιμα αντιναζιστικά πανό που κρεμάνε οι Fentagin - οι οργανωμένοι οπαδοί του Ατρόμητου, αλλά και δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως συλλογικές κουζίνες κ.α.).

Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά

Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούμε στα βήματα συντονισμού που έχει κάνει το αντιφασιστικό κίνημα τον τελευταίο χρόνο και ειδικά στη δημιουργία του Αντιφασιστικού Συντονισμού Αθήνας – Πειραιά, ο οποίος δημιουργήθηκε πέρσι τον Ιούνη και από τότε έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα διεύρυνσης και εμβάθυνσης της προσπάθειας συντονισμού. Οι 15 αρχικές συλλογικότητες έχουν γίνει 31 (τοπικές συλλογικότητες, αντιφασιστικές επιτροπές, πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς αλλά και κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου), ενώ ο Συντονισμός έχει οργανώσει τρεις συνελεύσεις (οι οποίες, παρά τις συνήθειες του χώρου μας, έγιναν σε πολύ καλό και συντροφικό κλίμα, καταφέρνοντας πάντα να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις), να μπει μπροστά στη διοργάνωση της μεγάλης πορείας στις 25/9 από τα Προπύλαια στη Μεσογείων μετά τη δολοφονία του Φύσσα, να στηρίξει κάθε αντιφασιστική κινητοποίηση που έχει γίνει σε γειτονιές, να διοργανώσει μια σημαντική πορεία στον Αγ. Παντελεήμονα και φυσικά να διοργανώσει τον Αντιφασιστικό Μήνα Δράσης και την 3ήμερη Πανευρωπαϊκή Αντιφασιστική Συνάντηση τον περασμένο Απρίλη στην Σχολή Καλών Τεχνών. Κατά τη διάρκεια του μήνα αυτού, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις σε πάνω από 15 γειτονιές της Αθήνας, σε άλλες 6 πόλεις της Ελλάδας, πάνω από 100 προβολές του ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε ενώ στην Πανευρωπαϊκή Συνάντηση συμμετείχαν 32 συλλογικότητες από 20 χώρες της Ευρώπης και πέρασαν από αυτή σχεδόν 4.000 άτομα.

2 από τα πιο σημαντικά εργαστήρια του τριημέρου ήταν οι πρωτοβουλίες δημοσιογράφων για την δημιουργία παρατηρητηρίου για την καταπολέμηση του ρατσιστικού λόγου στα ΜΜΕ και ανθρώπων του ποδοσφαίρου ενάντια στην ανάπτυξη του φασισμού στα γήπεδα.

Τέλος στο τριήμερο αποφασίστηκε η δημιουργία  πανευρωπαϊκού αντιφασιστικού site, το οποίο θα είναι έτοιμο το επόμενο διάστημα. Ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα συντονισμού του αντιφασιστικού κινήματος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, το οποίο κατέληξε και σε συγκεκριμένες δράσεις, όπως θα πούμε και στο τέλος.

Πως διορθώνουμε τις αδυναμίες του κινήματος

Θα μπορούσε κανείς να πει: «Καλά όλα αυτά, αλλά η εκλογική επιρροή της Χρυσής Αυγής αυξάνεται. Οπότε δεν έχουμε καταφέρει τίποτα, παρά τις πολλές μας δράσεις». Σίγουρα κάτι τέτοιο εμπεριέχει μια δόση αλήθειας. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που υπάρχουν, πέρα από τα θετικά βήματα που έχουν πραγματοποιήσει, έχουν και αδυναμίες. Αδυναμίες που συνδέονται τόσο με αυτές τις ίδιες αλλά και με τη στάση των ηγεσιών των μαζικών κομμάτων της Αριστεράς προς αυτές. Αν για παράδειγμα το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με μαζικό και οργανωμένο τρόπο έθεταν την αντιφασιστική πάλη ως κορυφαίο ζήτημα της πολιτικής τους στρατηγικής,  η παρέμβαση στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο έντονη και μαζική και η πολιτική και ιδεολογική αντιμετώπιση του φασισμού πιο αποτελεσματική. Κι αυτό με τη σειρά του συνδέεται με την ύπαρξη μιας ριζοσπαστικής πολιτικής εναλλακτικής που θα μπορούσε να πείσει τα λαϊκά στρώματα που στρέφονται στο φασισμό.

Επιστρέφοντας στο κομμάτι των αδυναμιών του αντιφασιστικού κινήματος σίγουρα υπάρχουν πράγματα να βελτιωθούν. Το βασικό αφορά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και τη διάρκεια στην παρουσία τους. Σε αρκετές περιπτώσεις δηλαδή οι αντιφασιστικές επιτροπές δεν έχουν μια συνεχή παρουσία στη γειτονιά, οι συνελεύσεις τους δεν είναι μόνιμες και τακτικές και δραστηριοποιούνται μόνο αν υπάρξει κάποιο γεγονός. Δηλαδή περνάνε περιόδους αδράνειας, εμφανίζονται αν υπάρξει συγκεκριμένος λόγος (για παράδειγμα κάποια εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στην περιοχή) οργανώνοντας κάποιες δράσεις και μετά ξανά «χαλαρώνει» η λειτουργία τους. Για να μπορέσει ο αντιφασιστικός αγώνας να έχει όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα είναι αναγκαία η μόνιμη, σταθερή και διαρκής ζύμωση των αντιφασιστικών ιδεών μέσα στην κοινωνία και συνεχείς, πολύμορφες και μαζικές δράσεις.

Για να απαντήσουμε όμως στο ερώτημα του αν η δράση του προηγούμενου διαστήματος έχει πετύχει κάτι, νομίζουμε ότι έχουμε καταφέρει πράγματα. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι διαρκής, είναι μια συνεχής μάχη που πρέπει να την κρίνουμε σε αυτή της τη συνέχεια. Η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι μόνο μια πτυχή αυτής της μάχης και γι’ αυτό δεν πρέπει να κρίνουμε τον αγώνα μας μόνο βάσει αυτής της παραμέτρου. Ιστορικά  ο ρόλος του φασισμού είναι όχι μόνο να αποπροσανατολίσει τα λαϊκά στρώματα (πράγμα που, ως ένα βαθμό, το έχει καταφέρει η Χρυσή Αυγή) αλλά και να αποτελέσει τμήμα κρούσης σε επίπεδο δρόμου. Αυτό δεν το έχει καταφέρει και δεν το έχει καταφέρει λόγω της δράσης του αντιφασιστικού κινήματος. Το ότι δηλαδή το 9% της Χρυσής Αυγής δεν μεταφράζεται και σε ανάλογη οργανωτική ανάπτυξη, το ότι, για παράδειγμα, σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στο φυλακισμένο αρχηγό τους δεν μπορούν να μαζευτούν πάνω από 200 άτομα, δείχνει ότι οι φασίστες δεν μπορούν να επιβληθούν μέσα στην κοινωνία σε ένα επίπεδο πολύ κρίσιμο για την επικράτησή τους: στο επίπεδο συγκρότησης ενός κινήματος, στο επίπεδο δηλαδή των μαζικών ομάδων κρούσης που θα τσακίσουν το λαϊκό κίνημα. Το αντιφασιστικό κίνημα με όλες αυτές τις δράσεις του και παρά τις αδυναμίες του έχει καταφέρει να  αποτρέψει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, αυτή την εξέλιξη. Το ότι γίνονται αντιφασιστικές εκδηλώσεις, το ότι δηλαδή βγαίνουμε στο δρόμο, μιλάμε με κόσμο, κάνουμε αφισοκολλήσεις, κάνουμε μοιράσματα κλπ δημιουργεί μια κατάσταση όπου βρισκόμαστε εμείς εκεί που αν δεν ήμασταν θα ήταν οι φασίστες. Δημιουργεί μια κατάσταση κατάληψης του χώρου και ένα κλίμα που δεν επιτρέπει τους φασίστες να μπορούν μαζικά, δημόσια και ελεύθερα να ζυμώσουν τις ιδέες τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το συνεχίσουμε ακόμα πιο έντονα το επόμενο διάστημα.

Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν αντιφασιστικές επιτροπές. Όσο λάθος είναι να αποσυνδέουμε τον αντιφασιστικό από τον αντιμνημονιακό και αντικαπιταλιστικό αγώνα άλλα τόσο είναι να τον ταυτίζουμε με αυτόν, με την έννοια ότι αρκεί να παλεύουμε ενάντια στα μνημόνια και το σύστημα γενικά κι έτσι θα εξαφανιστεί ο φασισμός. Ο αντιφασισμός είναι ένα μέτωπο που έχει ανάγκη της δικές του συλλογικότητες, τη δική του οργάνωση και κατά συνέπεια τις δικές του δράσεις, τη δική του γλώσσα, τις δικές του εμφάσεις. Δεν πρέπει να «χάνεται» μέσα στο γενικότερο αγώνα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας ούτε βέβαια να μην αποτελεί κομμάτι του. Οι αντιφασιστικές επιτροπές χρειάζονται για να μπορέσουν αφενός να συσπειρώσουν το αντιφασιστικό δυναμικό κάθε περιοχής και αφετέρου να δίνουν τη μάχη να πείσουν όσους πείθονται από τους υπόλοιπους. Σίγουρα δεν μπορούμε να τους πείσουμε όλους (φασίστες υπήρχαν και θα υπάρχουν) μπορούν όμως και πρέπει να προσεγγίσουμε αυτό το κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων που ψήφισε Χρυσή Αυγή επειδή την θεωρεί «αντισυστημική» δύναμη και επειδή θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο τιμωρεί το πολιτικό κατεστημένο.  

Γι’ αυτό το λόγο θεωρούμε ότι οι αντιφασιστικές επιτροπές πρέπει να έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:

·                    να αναδεικνύουν πτυχές της δράσης της Χρυσής Αυγής, του προγράμματός της, της τοποθέτησής της πάνω στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, να εξηγούν το «συστημική δύναμη» με απλά και κατανοητά λόγια. Να εξηγούν δηλαδή ότι, για παράδειγμα, η Χρυσή Αυγή έστησε «γραφεία ευρέσεως εργασίας» με μισθούς Μνημονίων, νομιμοποιώντας τις κυβερνητικές πολιτικές σε εργασιακό/μισθολογικό επίπεδο, να εξηγούν ότι η Χρυσή Αυγή, η οποία υποτίθεται ότι νοιάζεται για τον «Έλληνα εργαζόμενο», δεν έχει κάνει τίποτα για να βελτιωθεί το βιοτικό του επίπεδο, δεν έχει δώσει καμιά μάχη ενάντια στα αφεντικά που απολύουν και μειώνουν μισθούς, δεν έχει συμμετάσχει σε κανέναν αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, δεν έχει προσπαθήσει με κανέναν τρόπο να σταθεί εμπόδιο στα μέτρα της κυβέρνησης, πόσο μάλλον να πάρει πρωτοβουλίες για να ανατρέψει την κατάσταση. Να εξηγούν το γιατί η Χρυσή Αυγή δεν χτύπησε ποτέ κανέναν τραπεζίτη, βιομήχανο, εργοδότη παρά μόνο μετανάστες και ανθρώπους, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς και του κινήματος. Να δίνουν την ιδεολογική μάχη για το τι είναι πραγματικά ναζισμός.

·                    να αναπτύσσουν δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, προβάλλοντας τη δική μας λογική της αλληλεγγύης. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί με πρωτοβουλία της Αριστεράς (και είναι πολλές, από κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία μέχρι κοινωνικά φροντιστήρια και από συλλογές τροφίμων μέχρι συλλογικές κουζίνες) αποτελούν πολύ χρήσιμο όπλο στον αντιφασιστικό αγώνα. Μπορούν δηλαδή να μας φέρουν σε επαφή με πλατιά λαϊκά στρώματα, στα οποία δείχνουμε έμπρακτα ότι πραγματικά παλεύουμε ενάντια στη φτωχοποίησή τους. Με αυτή της τη δράση η επιτροπή γειτονιάς Αγίου Ελευθερίου της ΑΚΜ κατάφερε να φέρει στη συνέλευσή της κόσμο της γειτονιάς, κόσμο με εθνικιστικές προκαταλήψεις και μπερδέματα και αντιφάσεις όσον αφορά και το τι είναι η Χρυσή Αυγή – κόσμο όμως που πρέπει να κερδίσουμε και να τον φέρουμε στην πλευρά μας. Ταυτόχρονα, είναι αναγκαίο να υπάρχει ισορροπία στις δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης έτσι ώστε τον κόσμο που τις λαμβάνει να τον «τραβάμε» στον αγώνα και να μην αναπαράγουμε μια λογική ανάθεσης και παραίτησης των διεκδικήσεών μας για Δημόσια και Δωρεάν Υγεία, Παιδεία, των διεκδικήσεων δηλαδή για τη βελτίωση των υλικών όρων της ζωής μας.

·                    να είναι πλατιές και ενωτικές. Να αποτελούν δηλαδή «ομπρέλες» που μέσα σε αυτές να χωράνε όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, σωματεία, σύλλογοι κλπ. Για να μπορέσει να είναι λειτουργική μια τέτοια πολυμορφία, πέρα από συντροφική διάθεση, είναι αναγκαία η δημοκρατική λειτουργία, οι τακτικές συνελεύσεις και η «ανακύκλωση» των υπευθυνοτήτων (πχ συχνή αλλαγή συντονιστών, ανανέωση των ομάδων κειμένων).  

·                    να συνδέονται με τις μάχες του εργατικού κινήματος. Σε αυτό το επίπεδο ήμαστε πολύ πίσω. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις οι αντιφασιστικές επιτροπές συμμετέχουν ουσιαστικά σε εργατικές κινητοποιήσεις. Αλλά είναι πολύ σημαντικό, για παράδειγμα, που η Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος που διοργανώνει αντιφασιστικές κινητοποιήσεις επανασυνδέει το ρεύμα σε φτωχές οικογένειες. Είναι πολύ σημαντικό που η Αντιφασιστική Επιτροπή Τούμπας συμμετέχει στο Συντονισμό ενάντια στους πλειστηριασμούς και δίνει από κοινού με άλλες συλλογικότητες αυτή τη μάχη. Είναι πολύ σημαντικό που Συνέλευση Πλατείας Ν. Σμύρνης, που συνδιοργανώνει αντιφασιστικές εκδηλώσεις, διοργάνωσε συζήτηση συμπαράστασης στον αγώνα των καθαριστριών. Είναι πολύ σημαντικό που οι «Ρωγμές στα Ανατολικά», που οργανώνουν αντιφασιστικές εκδηλώσεις, διοργάνωσαν συζήτηση μέσα σε σχολείο με θέμα τις αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι πολύ σημαντικό που η αντιφασιστική πρωτοβουλία στη Νίκαια κάνει εκστρατεία ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς. Είναι πολύ σημαντικό δηλαδή να δείχνουμε με άμεσο, σαφή και συγκεκριμένο τρόπο αυτό που λέμε πολύ συχνά: ότι ο αγώνας ενάντια στους φασίστες είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στα Μνημόνια, ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, ενάντια στο ίδιο το σύστημα που τον γεννά. Έχει τεράστια σημασία ο κόσμος της γειτονιάς να βλέπει ότι αυτός που παλεύει ενάντια στα Μνημόνια είναι αυτός που παλεύει ενάντια στο φασισμό και μάλιστα δέχεται και επιθέσεις από τους χρυσαυγίτες. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να δείξουμε στα λαϊκά στρώματα ποιος πραγματικά είναι αντισυστημικός και ποιος υπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας.

·                    τέλος, οι αντιφασιστικές επιτροπές πρέπει να «χτίζουν» και δίκτυα αυτοάμυνας. Έχουμε πει πολλές φορές ότι αν υπήρχε ένα τέτοιο δίκτυο στο Κερατσίνι ο Φύσσας θα μπορούσε να είναι και ζωντανός. Οι αντιφασιστικές επιτροπές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ειδοποιούν κόσμο σε περίπτωση που συμβεί κάτι (πχ απειλητικές κινήσεις σε μια παρέμβαση ή μια αφισοκόλληση), να υπάρχουν δηλαδή συγκεκριμένα άτομα που μόλις ειδοποιηθούν θα μπορέσουν να ειδοποιήσουν άλλους 10, οι 10 αυτοί άλλους 10 κ.ο.κ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έχουμε μαζική κινητοποίηση μέσα σε λίγα λεπτά και να γλιτώνουμε τα χειρότερα. Φυσικά, το ζήτημα της αυτοάμυνας του κινήματος χρειάζεται κι αυτό ισορροπία. Η αυτοάμυνα του κινήματος είναι και αυτή κομμάτι της πάλης μας και γι’ αυτό το λόγο εντάσσεται στα πλαίσια της μαζικής μας απεύθυνσης και χρησιμοποιείται πάντα αφενός για την προστασία μας και αφετέρου με βάση το τι προωθεί τον αγώνα μας και την προσπάθεια που κάνουμε να συστρατευτούν σε αυτόν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Πρέπει δηλαδή να τη χρησιμοποιούμε ακριβώς σαν αυτοάμυνα και όχι να μπούμε στη λογική δημιουργίας ομάδων κρούσης που θα πλακώνονται με τους χρυσαυγίτες παντού και πάντα, αφήνοντας την κοινωνία στη μέση με την αίσθηση ότι πρόκειται απλά για δύο αντίπαλες παρατάξεις που λύνουν τις διαφορές τους. Γιατί κάτι τέτοιο μας αποξενώνει από τις πλατιές μάζες (από αυτές ακριβώς που θέλουμε να πείσουμε και των οποίων η κινητοποίηση είναι αυτή που θα μπορέσει να μας δώσει τη νίκη), ανεξάρτητα αν πλακώσουμε 5, 10 ή 20 φορές τους φασίστες.

Οι επόμενες δράσεις του κινήματος

Κλείνοντας, υπάρχει το ζήτημα του πως προχωράμε από ‘δω και πέρα. Ήδη υπάρχουν κάποια σημαντικά κινηματικά ραντεβού που πρέπει να στηρίξουμε γιατί έχουν κρίσιμη σημασία. Το πρώτο αφορά τις εκδηλώσεις που θα γίνουν για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Φύσσα. Στην τελευταία συνάντηση που κάλεσε ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Κερατσινίου – Περάματος – Δραπετσώνας (με τη συμμετοχή σχεδόν 60 σ. από Κερατσίνι, Πέραμα, Νίκαια και άλλες περιοχές) αποφασίστηκε η διοργάνωση ενός Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη στις γειτονιές της Β’ Πειραιά. Ήδη έχουν μπει και οι πρώτες συγκεκριμένες δράσεις. Η πρώτη διοργανώνεται από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Περάματος στις 13 Σεπτέμβρη, μέσα στη Ζώνη, όπου θα γίνει συζήτηση και συναυλία, ενώ καλούνται και συλλογικότητες να πάνε με τα υλικά τους και τα τραπεζάκια τους. Στις 18 Σεπτέμβρη θα γίνει το κεντρικό γεγονός του μήνα, με τη διοργάνωση μιας μεγάλης αντιφασιστικής πορείας στο Κερατσίνι. Καθόλη τη διάρκεια της μέρας θα υπάρχουν εκδηλώσεις στον τόπο της δολοφονίας του Φύσσα και το πρωί θα στηθεί και ένα μνημείο προς τιμήν του. Θα γίνουν προσπάθειες από τους τοπικούς συλλόγους δασκάλων και καθηγητών, να συμμετέχουν και τα σχολεία σε αυτές τις εκδηλώσεις. Στις 19 Σεπτέμβρη, οι φίλοι του Φύσσα θα διοργανώσουν μεγάλη συναυλία. Μέσα στο Μήνα επίσης, θα γίνουν πολλές εκδηλώσεις σε πολλές γειτονιές της Β’ Πειραιά (και όχι μόνο).

Το δεύτερο σημαντικό ραντεβού είναι η 8^η Νοέμβρη. Η ημέρα αυτή αποφασίστηκε από την Πανευρωπαϊκή Αντιφασιστική Συνάντηση του Απρίλη να αποτελέσει μια μέρα διεθνούς αντιφασιστικής κινητοποίησης. Επιλέχθηκε καθώς στις 9 Νοέμβρη είναι η παγκόσμια μέρα κατά του Φασισμού και του Αντισημιτισμού με αφορμή το πογκρόμ κατά των Εβραίων που εξαπολύθηκε από τους Ναζί του Χίτλερ στις 9 Νοέμβρη του 1938 και ουσιαστικά αποτέλεσε το έναυσμα για το Ολοκαύτωμα 6.000.000 ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ακόμα οι λεπτομέρειες και τα χαρακτηριστικά που θα έχουν οι κινητοποιήσεις αυτής της μέρας δεν έχουν ξεκαθαριστεί και ασφαλώς θα εξαρτηθούν από τις συνθήκες σε κάθε χώρα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ιδέες (πχ συγκεντρώσεις σε κάθε πρωτεύουσα νομού, πορεία στο κέντρο της Αθήνας, συναυλία κ.α.) και ο Αντιφασιστικός Συντονισμός καλεί σε συνέλευση στις 3 Σεπτέμβρη με σκοπό να συζητηθούν τόσο οι δράσεις του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη όσο και της 8^ης Νοέμβρη.

Η διοργάνωση πετυχημένων αντιφασιστικών δράσεων στις 8 Νοέμβρη διεθνώς, είναι πολύ σημαντική και πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση για την επιτυχία τους. είναι η πρώτη προσπάθεια συντονισμένων δράσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και αν οργανωθεί καλά και εγκαίρως, μπορεί πραγματικά να αποτελέσει σταθμό στην πάλη που δίνει το κίνημα σε κάθε άκρη της Ευρώπης ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς και των νεοναζιστών.


________________________

(*) Όταν λέμε ενεργές εννοούμε ότι παρουσιάζουν κάποια δραστηριότητα το τελευταίο εξάμηνο, έχουν πραγματοποιήσει δηλαδή εκδηλώσεις και έχουν site με συχνή ανανέωση. Χρειάζεται βέβαια να τονίσουμε ότι σε αυτές τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες δεν μετράμε τα μετωπικά αντιφασιστικά σχήματα πολιτικών οργανώσεων αλλά ούτε και Λαϊκές Συνελεύσεις, Πρωτοβουλίες Κατοίκων και δομές Αλληλεγγύης οι οποίες μέσα στις υπόλοιπες δράσεις τους εντάσσουν και τον αντιφασιστικό αγώνα. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι το εύρος των συλλογικοτήτων που αναπτύσσουν αντιφασιστικές δράσεις είναι πολύ μεγαλύτερο από τις αντιφασιστικές επιτροπές που υπάρχουν.

(**) Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας – Πειραιά, Αντιφασιστικός Συντονισμός Κερατσινίου – Περάματος – Δραπετσώνας, Αντιφασιστικός Συντονισμός Θεσσαλίας, Αντιφασιστικός Συντονισμός 3Β, Αντιφασιστικός Συντονισμός Ημαθίας – Πέλλας. Πάλι εδώ να τονίσουμε ότι μιλάμε για συντονισμούς οι οποίοι έχουν συγκροτηθεί και εμφανίζονται δημόσια ως τέτοιοι. De facto συντονισμός για αντιφασιστικές δράσεις υπάρχει και σε άλλες περιοχές, όπως στη Ν. Σμύρνη όπου οι τελευταίες αντιφασιστικές εκδηλώσεις έχουν γίνει από τέσσερις τοπικές συλλογικότητες (Αντιφασιστική, Λαϊκή Συνέλευση, Εργατική Λέσχη και Ανήσυχους Γονείς).

Σημείωση: το παραπάνω κείμενο αποτελεί την εισήγηση στη συζήτηση για το αντιφασιστικό κίνημα πιο διοργανώθηκε στο 21^ο κάμπινγκ του Antinazi zone- YRE στην Κεφαλονιά