Πήγα στο Πρώτο Διεθνές Αντιφασιστικό Τουρνουά Πολεμικών Τεχνών

Αν μου έλεγε κάποιος πριν λίγους μήνες ότι θα οδηγούσα χιλιόμετρα για να παρακολουθήσω αγώνες πολεμικών τεχνών -δηλαδή φουσκωτούς άνδρες με ξυρισμένα κεφάλια να παίζουν ξύλο και μια αγέλη τριγύρω να ποντάρει χαρτονομίσματα σε σπασμένες μύτες και σκισμένα φρύδια θα έβαζα στοίχημα ότι είναι τρελός. Και θα το έχανα. Γιατί τελικά πήγα στο πρώτο διεθνές αντιφασιστικό αυτοοργανωμένο τουρνουά πολεμικών τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Είδα όχι έναν αλλά 65 αγώνες σ’ ένα τριήμερο και έμαθα τι διαφορά έχει το Muay Tai από το MMA και ποιο είναι το «σημείο μηδέν» που αν χτυπήσεις τον άλλον ζαλίζεται και πέφτει στα σχοινιά, όπως βλέπουμε στο σινεμά.  Βέβαια, εδώ δεν είχε φουσκωτούς άνδρες, ούτε ξυρισμένα κεφάλια. Ήταν γυμνασμένοι τύποι με κοτσίδες, ράστα, μοικάνες και διάφορα κουρέματα που δεν παραπέμπουν σε νεοσύλλεκτους. Κυρίως δεν είχε μόνο άνδρες. Υπήρχαν και γυναίκες που δεν αντιμετώπιζαν σεξιστικά κλισέ, ούτε τις επιφύλασσαν το ρόλο της γλάστρας που χειροκροτεί βαριεστημένα κάθε φορά που ο «καλός» της πετυχαίνει χτύπημα σε σημείο. Ήταν αθλήτριες και συμμετείχαν ισότιμα στη διοργάνωση. Επιπλέον, δεν έτρεξε αίμα. Οι αγώνες ήταν συντροφικοί και οι συμμετέχοντες ήθελαν να βγάλουν νοκ αουτ το φασισμό.

Οι πολεμικές τέχνες στην Ελλάδα είναι συνυφασμένες, στη συλλογική συνείδηση, με επικίνδυνες ατραπούς. Όχι αδίκως σ’ ένα βαθμό, αφού αφενός εξυπηρετούν την αναπαράσταση του επιθετικού μυώδη άνδρα που καλλιεργούν οι εγχώριοι φασίστες και αφετέρου γιατί υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι μια σειρά γυμναστήρια και αθλητικοί σύλλογοι έχουν μετατραπεί σε κέντρα εκπαίδευσης χρυσαυγιτών. Ειδικά στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης υπάρχουν περιστατικά που αποτυπώνουν χωρίς αμφιβολίες τη συγκεκριμένη σύνδεση. Το Μάρτιο του 2013 αγώνες kick boxing και μεικτών πολεμικών τεχνώνπραγματοποιήθηκαν στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης υπό την αιγίδα του δήμου, στους οποίους βραβεύτηκε ο γνωστός Χρυσαυγίτης Παναγιωτίδης, που είναι υπόδικος για φασιστική επίθεση σε βάρος μαθητών και εργατών μέρα απεργίας στο ΕΠΑΛ Λαγκαδά, με μαχαίρια και γκλομπς. Στους αγώνες συμμετείχε επίσης η ομάδα του Δημήτρη Παπαδόπουλου (ultra fighters), ο οποίος σε παλαιότερη εκδήλωση Kick boxing στην Καλλιθέα Χαλκιδικής είχεαπονείμει τιμητική διάκριση στο χρυσαυγίτη βουλευτή Αντώνη Γρεγό. Το τρίγωνο συμπληρώνεται με το σύλλογο του Κιουρτίδη στον Άγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης που είχεοργανώνει μαθήματα πολεμικών τεχνών για την «Πατριωτική Πολιτοφυλακή».

«Πήραμε αυτή την πρωτοβουλία πολύ καιρό πριν στα πλαίσια της πολυμορφία του αντιφασιστικού κινήματος. Δε θέλουμε να αφήσουμε χώρο στους φασίστες. Ξέρουμε ότι προσπαθούν να στρατολογήσουν κόσμο μέσα από τις πολεμικές τέχνες. Δεν είμαστε χριστιανοί για να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο στη βία των νεοναζί. Αναδεικνύουμε παράλληλα την αξία της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης. Το πρότυπο μας δεν είναι οι ντοπαρισμένοι αθλητές με χορηγούς που έχουν προβλήματα υγείας μετά τα 30 τους» μου εξηγεί ο Μάλαμας Σωτηρίου από την πρωτοβουλία για τη διεθνή συνάντηση, διαιτολόγος ο ίδιος και αθλητής από το 1989.  Όντως στο Ιβανώφειο στάδιο που διεξήχθει το τουρνουά -με πολλαπλούς συμβολισμούς γιατί τους παραχωρήθηκε με τη μεσολάβηση της Αυτόνομης Θύρας 10, από τους πλέον αντιφασιστικούς συλλόγους, αλλά και επειδή ο ίδιος ο Γεώργιος Ιβάνοφ Σαΐνοβιτς στη μνήμη του οποίου ονομάστηκε έτσι το στάδιο θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σαμποτέρ των Συμμάχων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- υπήρχαν πολλά πανό. «Μητσάκο, εσύ από τα ρινγκ κι εμείς από τους δρόμους, μαζί θα τους γαμήσουμε φασίστες – αστυνόμους» έγραφε ένα. Δεν κατάφερα να γνωρίσω το Μήτσο εκείνο το 48ωρο. Δεν υπήρχε όμως κανένα σήμα σπόνσορα. Το τουρνουά ήταν απολύτως αυτοχρηματοδοτούμενο και στηρίχτηκε σε πάρτι αλληλεγγύης, όπως εκείνο που προηγήθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο Στέκι στο Βιολογικό. Τα έφτιαξαν όλα μόνοι τους, στρώνοντας πολλά μέτρα μοκέτας και στήνοντας το ρινγκ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι όσοι έμειναν ξύπνιοι μέχρι τις πέντε το πρωί γι’ αυτό το λόγο, την επόμενη μέρα δεν ήταν σε πολύ καλή φόρμα και τις «έφαγαν» αλλά οι εξέδρες γέμισαν.

Προηγήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής ανοιχτή εκδήλωση στην πλατεία της Ροτόντας για τον αντιφασισμό στην Ευρώπη με τον Bernd Langer, μέλος των Αυτόνομων Αντίφα της Γερμανίας και τον Petya Kosovo, Ρώσο ακτιβιστή που πήρε πολιτικό άσυλο στη Φινλανδία μετά τις διώξεις που υπέστη από Ρώσους νεοναζί. Το πρωί του Σαββάτου άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι για να ζυγιστούν, ώστε τα ζευγάρια να αντιστοιχηθούν σε σχέση με τα κιλά και την εμπειρία. Η Μαρίνα μου εξηγεί την ιεροτελεστία ενός επαγγελματία αθλητή ενόψει αγώνων. Την προηγούμενη μέρα τρώει πολύ ελαφριά και αποφεύγει τα πολλά υγρά. Το πρωί πριν τη ζύγιση δεν τρώει και δεν πίνει τίποτα. Αμέσως μετά και στο βαθμό που δεν είναι πάνω από τα κιλά του, οπότε θα χρειαστεί να κάνει κανένα μισάωρο σχοινάκι για να ξαναπεράσει από τη ζυγαριά, ενδείκνυται ένα δυναμωτικό ρόφημα με χυμό πορτοκάλι ή γρέιπφρουτ, μέλι και ξινόμηλο. Ωστόσο, στο Αντίφα οι κανόνες δεν ήταν τόσο άκαμπτοι γιατί το προηγούμενο βράδυ αρκετοί είχαν καταναλώσει υγρά που αν δε φάνηκαν στη ζυγαριά, θα φαίνονταν σίγουρα στο αλκοτέστ. Η Μαρίνα είναι 26 χρονών, προπονείται εδώ και τρία χρόνια και το Δεκέμβρη που μας πέρασε κατέβηκε πρώτη φορά σε αγώνες. «Στην παλιά μου σχολή -λέει- είχαν κάποια στερεότυπα σε σχέση με τις γυναίκες, για παράδειγμα επειδή είσαι κοπέλα να σε βαράνε πιο απαλά. Τώρα όμως στις προπονήσεις η μεταχείριση είναι ισότιμη. Εξάλλου η βάση των πολεμικών τεχνών είναι η ισοτιμία».

Στα πλαίσια του τουρνουά, εκτός από τους αγώνες προβλέπονταν και μια σειρά από σεμινάρια. Ο Κώστας, 25 ετών, έκανε 2 απ’ αυτά. Διδάσκει Krav maga σε μια σχολή στα Εξάρχεια. «Έχει τύχει να έρθουν ασφαλίτες στη σχολή αλλά τους παίρνουμε χαμπάρι και τους διώχνουμε. Υπάρχουν βέβαια πολλές σχολές που είναι φυτώρια, στη Νίκαια έχουν μέχρι και εκπαιδευτές χρυσαυγίτες» υποστηρίζει. Το Krav maga έχει μια ενδιαφέρουσα και αντιφατική ιστορία.  Δημιουργήθηκε από τον Ίμι Λίχτενφελτ, για λόγους αυτοάμυνας της εβραϊκής κοινότητας στη Μπρατισλάβα από τις αντισημιτικές ομάδες πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ο Ίμι δίδαξε Krav maga στον ισραηλινό στρατό που το χρησιμοποίησε εις βάρος του παλαιστινιακού λαού. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου για τη γυναικεία αυτοάμυνα ζήτησα από τον Κώστα να μου πει κάπως συμπυκνωμένα ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει μια γυναίκα όταν δεχτεί επίθεση στο δρόμο: «Ο στόχος είναι μια γρήγορη αντίδραση και ο απεγκλωβισμός. Χρειάζεται ένα χτύπημα σε καίρια σημεία όπως τα μάτια ή τα γεννητικά όργανα. Το βασικότερο πρόβλημα με τις γυναίκες είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Δεν εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους. Υπάρχουν όμως παραδείγματα γυναικών που έχουν εκπαιδευτεί και έχουν αποφύγει απόπειρες βιασμού»

Όσοι όμως περιμένουν να διαβάσουν ιστορίες στο ρινγκ με πόντους, νοκ αουτ και δηλώσεις υποταγής μάλλον θα απογοητευτούν. Κάθε φορά που τελείωνε ένας αγώνας από τα μεγάφωνα ακούγονταν η εξής φράση «Τέλος τρίτου γύρου. Συγχαρητήρια και στους δύο αθλητές». Δεν υπήρχαν νικητές και ηττημένοι.  Οι κανόνες ήταν παραλλαγμένοι και προσαρμοσμένοι σ’ ένα λιγότερο ανταγωνιστικό πλαίσιο. Οι αγώνες είχαν 3 δίλεπτους γύρους, διεξάγονταν χωρίς κριτές και δε μετριούνταν πόντοι, υπήρχε μόνο ένας διαιτητής που η δουλειά του ήταν να χαλαρώνει τους αθλητές όταν ανέβαινε δυσανάλογα η ένταση. Ενώ στο grappling ακόμα κι όταν ο παίχτης χτυπούσε το χέρι του (δήλωση υποταγής) , ο αγώνας δε σταματούσε, τους χώριζε ο διαιτητής και συνέχιζαν μέχρι να συμπληρωθεί το πεντάλεπτο. Ο στόχος ήταν η διασκέδαση που προκύπτει από το παιχνίδι και η διάδοση ενός δυναμικού αντιφασιστικού κινήματος. Τα έντονα βλέμματα , η νευρικότητα την ώρα που ανεβαίνεις στο ρινγκ, οι φανατικές προτροπές των φίλων την ώρα του αγώνα, τα κολλημένα μπλουζάκια σε ιδρωμένες πλάτες, οι αστείες δραματοποιημένες εμφυχώσεις στα σχοινιά την ώρα τουtimeout,  οι ρυθμικοί ήχοι από τις αναπνοές μετά από κάθε κρούση, το χαλαρωτικό ξεφύσημα στο τέλος ήταν αναπόσπαστο κομμάτι μιας διοργάνωσης που δεν  υπολειπόταν σε πάθος και τεχνική το επίπεδο των επίσημων διοργανώσεων των αθλητικών συλλόγων.

Τις ώρες που πέρασα μαζί τους παριστάνοντας το εξωτικό πουλί που κάνει συνέχεια ερωτήσεις και όσες φορές κι αν της το εξηγήσεις ποτέ δεν καταλαβαίνει ποιος κερδίζει στο grappling,  γιατί βλέπει απλώς δύο άτομα που κυλιούνται στο έδαφος, εκτός από τους κανόνες των αθλημάτων , έμαθα και για τις «ευκαιρίες καριέρας» που προσφέρονται στην αγορά εργασίας. Σ’ αυτή την αγορά που δε χωράει στις μικρές αγγελίες, ούτε καταγράφεται στο σύστημα Εργάνη του Υπουργείου Εργασίας , αφού κινείται στο φάσμα της παρανομίας. Είναι η συνδεσμολογία ανάμεσα στις πολεμικές τέχνες και τη νύχτα. «Ειδικά στα πολλά κιλά ένα μεγάλο κομμάτι εμπλέκεται με τα μπραβιλίκια και τη νύχτα» μου διηγείται ο συνομιλητής μου. «Όσα χρόνια δούλεψα στα γυμναστήρια που έκαναν τις εξής προτάσεις εργασίας: «αυτοφωράκιας» στα φρουτάκια (δηλώνεσαι ως υπεύθυνος σε μαγαζιά που έχουν παράνομα φρουτάκια κι αν μπουκάρει η αστυνομία πας εσύ στο αυτόφωρο), να πηγαίνω την κοπέλα από ραντεβού σε ραντεβού, να μοιράζω την κόκα από αμάξι σε αμάξι στο παρκινγκ ενός μεγάλου club και να μια στην υποδοχή μαγαζιού. Αυτό το έκανα για δύο βδομάδες να δω πως είναι. Πατούσα απλώς ένα κουμπί όταν ένας πελάτης δημιουργούσε πρόβλημα και εμφανίζονταν 4 κτήνη. Από ντόπα δεν το συζητώ. Μέχρι και αναβολικά που δίνουν στα άλογα που τρέχουν στις κούρσες έπαιρναν. Το πιο αστείο όμως ήταν με τα στεροειδή γιατί σταματάνε την παραγωγή τεστοστερόνης του οργανισμού και ως εκ τούτου τα ανδρικά χαρακτηριστικά. Είχα πάθει πλάκα, έβλεπα κάτι τύπους γεμάτους μυς να βγαίνουν από το μπάνιο και να ψάχνουν το μόριο τους».

Η παρέμβαση του τουρνουά ήταν πολλαπλή, δε στόχευε μόνο στον αντιφασισμό αλλά και στην ανάδειξη ενός νέου προτύπου αθλητισμού για τη νεολαία που δε θα είναι μόνο θέαμα και δε θα συνοψίζεται στο τρίπτυχο «ντόπα, μπραβιλίκια , ανταγωνισμός». Είναι ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός που βασίζεται στον έλεγχο του σώματος , στη χαρά του αγώνα και το σεβασμό του αντιπάλου. «Η ουσία των πολεμικών τεχνών και κυρίως των ανατολικών είναι ο σεβασμός, πράγμα τελείως ξένο με το φασισμό. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η σχέση των φασιστών με τις πολεμικές τέχνες είναι γυμναστηριακού τύπου: φουσκώνεις και μαθαίνεις να δέρνεις. Το ριζοσπαστικό κίνημα ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες και για λόγους επιβίωσης απέναντι στην καταστολή και το φασιστικό κίνημα» μου λέει ο Ηλίας Λάμπρου. Διδάσκει Muay Tai στη σχολή White Tiger στα Εξάρχεια. Όταν ήρθε η ώρα του να αγωνιστεί , έκανε το παραδοσιακό τελετουργικό με το χορό αποδίδοντας φόρο τιμής στο δάσκαλο του και τον αντίπαλο σου. Κι όπως  οι παλιοί Ταιλανδοί μαχητές του Muay Tai που χρησιμοποιούσαν ειδικά τατουάζ για να ξορκίσουν την κακοτυχία από τον αγωνιστικό χώρο, έτσι και Ηλίας εμφανίστηκε στο ρινγκ με τόσα πολλά τατουάζ που τα «κακά πνεύματα» έφυγαν τρέχοντας. Ούτως ή άλλως τα tattoo ήταν το μοναδικό dress code σ’ αυτή τη διοργάνωση.

Παρών στο τουρνουά ήταν ο Lenny Bottai, πρωταθλητής Ιταλίας και Ευρώπης από την πόλη Λιβόρνο. Ο Lenny έχει πλούσια αντιφασιστική δράση στην Ιταλία. Με την Ελλάδα συνδέεται από παλιά , όταν συμμετείχε στην αδελφοποίηση της Λιβόρνο με την ΑΕΚ. Η Ιταλία έχει μια ισχυρή παράδοση στα λαϊκά γυμναστήρια. Ο Lenny έχει ιδρύσει ένα τέτοιο. «Είμαστε αντίθετοι στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού , γι’ αυτό φτιάχνουμε λαϊκά γυμναστήρια στις γειτονιές για να έχει η νεολαία ελεύθερη πρόσβαση στον αθλητισμό. Δεν υπάρχει σ’ αυτούς τους χώρους ρατσισμός ή σεξισμός, γι’ αυτό δε χωράνε οι φασίστες». Σ’ αυτά τα χνάρια προσπαθεί να πατήσει και η Ελλάδα της κρίσης. Ήδη στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν τρία αυτοοργανωμένα γυμναστήρια με δωρεάν μαθήματα, κοινό ταμείο και συνελεύσεις που αποφασίζουν όλοι μαζί.

Το τουρνουά πέτυχε και φόβισε. Δεν είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή έσπευσε να αναρτήσει κείμενο στην ιστοσελίδα της με τίτλο «Παραστρατιωτικά γυμνάσια από τους παρακρατικούς του Σύριζα». Δύσκολα μπορούν να χωρέσουν τόσα ψέματα σε τόσο μικρή πρόταση. Παραστατιωτικά γυμνάσια είναι οι γραφικές τελετές μίσους στο Γράμμο, όχι οι συλλογικοί αγώνες. Παρακρατικοί είναι όσοι φιγουράρουν με στιλιάρια δίπλα στους άνδρες των ΜΑΤ.  Ούτε Συριζαίοι είναι. Απλώς αντιφασίστες. Κι αυτή η πολιτική ταυτότητα  διαπερνά πολλούς πολιτικούς χώρους. «Του χρόνου στην Αθήνα», μου λένε στον αποχαιρετισμό. «Εντάξει» απαντάω. Χρειάζομαι μερικές προπονήσεις μέχρι τότε.

Πηγή: vice.com