Ανησυχητικά μηνύματα από την τρίτη θέση της παράταξης της Χρυσής Αυγής στις εκλογές για την εφορευτική επιτροπή των εκλογών του ΣΑΤΑ

Γιώργος Κασαμπαλάκος – αυτοκινητιστής, μέλος ρ/τ Πρωτοπορία

Εδραιώνεται η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο χώρο του ταξί. Μετά την ίδρυση της συνδικαλιστικής τους κίνησης  με το όνομα Λαικός Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Ταξί Αττικής(ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ) που συμμετέχει στον ΣΑΤΑ (Σύνδεσμος Αυτοκινητιστών Ταξί Αθήνας), η νεοναζιστική συμμορία συμμετείχε στις εκλογές για την εφορευτική επιτροπή των εκλογών του κλάδου, που θα πραγματοποιηθούν στις 2, 3 και 4 Ιουνίου. Τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά, αφού η ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ με ποσοστό γύρω στο 13% βγήκε 3^η. Μπορεί να μην εξέλεξε εκπρόσωπο στην εφορευτική επιτροπή, (εξέλεξε 4 αντιπροσώπους η παράταξη του Λυμπερόπουλου ΔΑΚ και 1 αντιπρόσωπο η παράταξη του ΚΚΕ), όμως το υψηλό ποσοστό που πήρε η ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ. μας προϊδεάζει για πιθανό παρόμοιο ποσοστό στις εκλογές του συνδέσμου.

  Είχε προηγηθεί μια συζήτηση για το αν θα επιτραπεί στην εν λόγω παράταξη να συμμετέχει στις εκλογές. Παρότι ο Λυμπερόπουλος είχε αρχικά διαφωνήσει, στη συνέχεια, στο όνομα της δήθεν ελευθερίας του λόγου και της μη ηρωοποίησής τους, τελικά αποφασίστηκε να συμμετέχει κανονικά στις αρχαιρεσίες του κλάδου.

  Είναι γεγονός πως ο κλάδος των αυτοκινητιστών έχει στις τάξεις του σημαντικό ποσοστό συντηρητικών και ακροδεξιών. Όμως θα ήταν υπερβολή να υποθέσουμε ότι το 13% των ταξιτζήδων είναι χρυσαυγίτες. Πολλοί συνάδελφοι μπορεί να ταυτίζονται σε κάποιες απόψεις με την οργάνωση των νεοναζί τραμπούκων, όμως ακόμα κι αν ψηφίσουν στις εκλογές του κλάδου τη ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ., θα ήταν λάθος να τους χαρίσουμε πολιτικά στη Χ.Α. Πρόκειται για σκληρά εργαζόμενους που στα χρόνια της κρίσης παλεύουν για το μεροκάματο με άνισους όρους, που «ζουν επικινδύνως» σε μια κοινωνία σε παρακμή, που παλεύουν με τα χρέη, όπως ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να επιβιώσουν, η συντριπτική πλειοψηφία ‘μπαίνει μέσα’ σε απλά ελληνικά, μετά από 12 και 15 ώρες συνεχόμενης δουλειάς.

  Η ήττα του αγώνα των ταξί το καλοκαίρι του 2011, παρότι ήρθε μετά από έναν μεγαλειώδη αγώνα, έφερε απογοήτευση και παραίτηση. Η απελευθέρωση του μεταφορικού έργου ήταν ένα πρώτο μεγάλο βήμα προς την απελευθέρωση του κλάδου. Στους επόμενους μήνες αναμένεται να ολοκληρωθεί αυτό το ξεπούλημα του ταξί σε 3-4 μεγαλοκαρχαρίες, άλλωστε οι επιταγές της τρόικας δεν μας αφήνουν καμιά αμφιβολία. Η ηγεσία του ΣΑΤΑ δεν επιδίωξε συμμαχία όχι μόνο με τους εργαζόμενους στα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά ούτε καν με τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων. Οι φωνές των αυτοκινητιστών που ζητάμε αλληλεγγύη και συμπαράσταση στους εργαζόμενους στα λεωφορεία, στο ΜΕΤΡΟ, στα τρένα, ολοένα και πληθαίνουν, δε βρίσκουν όμως χώρο έκφρασης. Η μόνη αξιόλογη ποσοτικά αριστερή παράταξη, αυτή του ΚΚΕ, δεν έκανε το παραμικρό για να προετοιμάσει το συντονισμό με άλλους κλάδους. Στην καλύτερη περίπτωση πρότεινε να κατέβουμε στις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο χτυπημένος από την ήττα κλάδος να στραφεί σε ενστικτώδεις και αόριστα εκδικητικές επιλογές, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην υπόλοιπη κοινωνία.

  Σε κάθε περίπτωση, οι συνάδελφοι πρέπει να αποδοκιμάσουμε στην πράξη και στις κάλπες τους τραμπούκους της Χ.Α. και της ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ., τους πολιτικούς απογόνους των γερμανοτσολιάδων που πάντα έπαιζαν το ρόλο του παρακράτους σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Μην έχουμε καμιά αυταπάτη, αυτοί θα γίνουν τα τσιράκια των μεγαλοκαρχαριών που έρχονται με τις ευλογίες της ξένης και της εγχώριας τρόικας για να μονοπωλήσουν το ταξί.