Στις 3/10, έκλεισαν 18 χρόνια από την προσωπική μου "συνάντηση" με τη ναζιστική βία και τη Χρυσή Αυγή.
Τότε η Χρυσή Αυγή ήταν μια ασήμαντη γκρούπα που ζήτημα είναι αν μετρούσε 100 ενεργά μέλη πανελλαδικά και όσοι στην Αριστερά ασχολούμασταν με την δράση της ήμασταν μια μικρή μειοψηφία - πολλοί μάλιστα και στην Αριστερά και στον αναρχικό χώρο πίστευαν πως με αυτή την ενασχόληση "τους δίναμε αξία".
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε δυστυχώς στην συνέχεια και φάνηκε πως μια συγκροτημένη ομάδα μερικών δεκάδων ναζιστών (ιδιαίτερα όταν αυτή έχει διασυνδέσεις με το βαθύ κράτος) όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν μπορεί να μετεξελιχθεί σε κίνδυνο όχι πια για μεμονωμένους αγωνιστές ή μετανάστες, αλλά συνολικά για το κίνημα και την κοινωνία.
Τα παραπάνω δεν τα γράφω για να θυμίσω πως "εμείς τα λέγαμε" αλλά για να μην ξαναπέσουμε στην ίδια παγίδα. Ακόμη κι αν μεθαύριο η απόφαση του δικαστηρίου είναι συντριπτική για την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, ακόμα και αν όλοι οι κατηγορούμενοι έρθουν αντιμέτωποι με βαριές ποινές φυλάκισης, ο κίνδυνος του φασισμού θα παραμείνει - ακόμη κι αν πάρει άλλο όνομα, έχει άλλους πρωταγωνιστές ή διαφορετική μορφή.
Και ο κίνδυνος θα παραμένει γιατί η απειλή του φασισμού είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα - ο πρώτος άλλωστε δεν αποτελεί παρά την τελευταία εφεδρεία του δεύτερου.
Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για την έκβαση της δίκης - ξέρω όμως σίγουρα πως είμαι πολύ αισιόδοξος για το γεγονός πως χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε εγρήγορση για το ζήτημα, αναλαμβάνουν δράση όχι μόνο στα social media, αλλά πάνω απ' όλα στην πραγματική ζωή και κατανοούν τον κίνδυνο - αυτό δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο, άλλωστε δεν ήταν πάντα έτσι.
Τις βδομάδες που προηγήθηκαν ήμασταν πάρα πολλοί -και γινόμαστε κάθε μέρα και περισσότεροι- όσοι δηλώσαμε πως Δεν είναι αθώοι κι αυτό έχει πολύ μεγάλη αξία. Ακόμη μεγαλύτερη έχει το γεγονός πως σε αυτή την προσπάθεια συσπειρώθηκαν άνθρωποι από πολύ διαφορετικούς πολιτικούς χώρους (και αυτό για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό πως δεν είναι καθόλου εύκολο και συνηθισμένο) που κατανοούν πως απέναντι στον κοινό εχθρό χρειάζεται κοινή, συντονισμένη δράση.
Θεωρώ πως αυτή η καμπάνια έδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουν και για άλλα, μεγαλύτερα πράγματα που δεν θα αφορούν απλά το τι δεν θέλουμε (τους ναζί στην πολιτική ζωή του τόπου εν προκειμένω) αλλά θα επεκτείνονται και στο τι θέλουμε (παιδεία, υγεία, δουλειά με δικαιώματα κοκ).
Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε από αυτή την ιστορία είναι πως η πιο πλατιά συσπείρωση του κινήματος πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε - και αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο το ζήτημα του φασισμού.
Μεθαύριο πρέπει να πλημμυρίσουν οι δρόμοι γύρω από το Εφετείο. Πρέπει οι συγκεντρώσεις που οργανώνονται σε μια σειρά πόλεις να είναι μαζικές. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την πιθανότητα το αποτέλεσμα της δίκης να μην είναι αυτό που θέλουμε. Πρέπει όμως πάνω απ' όλα, ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι θρίαμβος για την δική μας πλευρά, να μην εφησυχάσουμε στιγμή - όπως και να'χει έχουμε δρόμο μπροστά μας για να εξαλείψουμε τον κίνδυνο. Πρέπει να έχουμε συνείδηση πως αυτό για το οποίο παλεύουμε δεν είναι εύκολο και ο αγώνας δεν θα λήξει μετά από μια -οποιαδήποτε- δικαστική απόφαση.
Να δώσουμε όρκο στους νεκρούς μας πως θα φτάσουμε την μάχη μέχρι το τέλος - και το τέλος δεν μπορεί να είναι άλλο από την απαλλαγή μας από το σύστημα που γεννά και αναπαράγει Ρουπακιάδες και Μιχαλολιάκους και το χτίσιμο του βασιλείου της ελευθερίας.
Μέχρι τέλους!
No pasarán! Nosotros pasaremos!
Από τον τοίχο του Pradunas Alexandros στο Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.