(Το κείμενο δημοσιεύεται στο τεύχος «Αόρατη Ιστορία: Διαδρομές, βιώματα, πολιτικές των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα», που κυκλοφορεί το Σάββατο και την Κυριακή μετην «Εφ.Συν.» - Σαββατοκύριακο στην κανονική έκδοση).
Διάβασα ότι τριάντα χρόνια πριν εφορμούσαμε ως «υπερασπιστές της αρετής» με προτεταμένα τα κλομπ στις πιάτσες της Συγγρού, κυνηγώντας «περίεργα πλάσματα» που αναζητούσαν ταυτότητα και μεροκάματο.
Ακουσα για τις απεγνωσμένες τους κραυγές και τα ποδοβολητά τους για να αποφύγουν τη βαρβαρότητα των χτυπημάτων, τον εξευτελισμό που ακολουθούσε στο Τμήμα και τη δημόσια διαπόμπευση.
Κι έπειτα, πλατεία Συντάγματος, Πεδίον του Αρεως, Κουμουνδούρου, για να καθαρίσουμε και την τελευταία σπιθαμή γης που είχε απομείνει στους «βδελυρούς», που αναζητούσαν λίγη συντροφιά, λίγη αποδοχή, λίγη ελευθερία έκφρασης.
Και στα διαλείμματα να καυχιόμαστε μεταξύ μας που είχαμε αποσπάσει ως λάφυρο περούκες, ψεύτικα στήθη, τακούνια, και να διηγούμαστε με έπαρση πώς τρέπαμε σε φυγή τα «παλιοτραβέλια».
Εζησα την εισβολή σ’ ένα γκέι κλαμπ -«πουστρόμπαρο», όπως το λέγαμε- για να το εκκενώσουμε, «προστατεύοντας τα χρηστή ήθη».
Ανακαλώ στη μνήμη μου δέκα χρόνια πριν, σε κάποιο Τμήμα του Κέντρου, την Τζωρτζίνα και την Ολγα, που είχαν έρθει με εμφανή τραύματα από επίθεση που δέχτηκαν επειδή τόλμησαν να περπατάνε πιασμένες χέρι χέρι. Τους είπαμε ότι δεν έπρεπε να προκαλούν κι αυτές και τις συμβουλέψαμε να προσέχουν.
Δεν έχουν περάσει πέντε χρόνια, σ’ ένα μικρό διάλειμμα από τη δουλειά, είχαμε μαζευτεί σε πηγαδάκι και εξαντλήσαμε τον κατάλογο από ανέκδοτα για ομοφυλόφιλους που είχαμε ακουστά. Παραδίπλα ο Γιάννης, που ήταν και λίγο «θηλυπρεπής», όπως λέγαμε μεταξύ μας, χαμογελούσε αμήχανα.
Είναι πολύ νωπή στη μνήμη μου η περσινή εικόνα «συναδέλφων» να κραδαίνουν αυτάρεσκα ένα μπλουζάκι με στάμπα «Δεν είμαι ένας από αυτούς», που είχαν τη φαεινή ιδέα να τυπώσουν για να αποστομώσουν τάχα όσους ισχυρίζονται ότι υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην Ελληνική Αστυνομία.
Με θυμάμαι να πράττω, να ανέχομαι, να δικαιολογώ, να σιωπώ, να αδιαφορώ. Από τη μία η υποχρέωση εκτέλεσης διαταγών, το καθήκον, οι κανονισμοί, η υποταγή στην εξουσία, από την άλλη η κοινωνική συμμόρφωση, η ανυπαρξία θεσμικού πλαισίου, η αδιαφορία, η ατομικιστική λογική, η αποποίηση της ευθύνης, η ενδοομαδική εύνοια, η συντεχνιακή αντίληψη.
Στο μεταξύ, έτυχε ν’ ακούσω ότι βρήκαν απαγχονισμένη την Ανδριάνα, που ήταν διεμφυλική, ότι η Ελένη, που συνελήφθη στις επιχειρήσεις «Αρετή», πέθανε πάμπτωχη και περιθωριοποιημένη, ότι η Τζωρτζίνα αποφεύγει πια να κυκλοφορεί, η Ολγα αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα και ο Γιάννης επιδεικνύει όλο και συχνότερα ομοφοβική συμπεριφορά για να γίνει αποδεκτός.
Αντιλαμβανόμουν ότι έχανα τον εαυτό μου μέρα με τη μέρα, καθώς βυθιζόμουν στον κυνισμό και την αναλγησία. Οι κινήσεις μου, μηχανιστικές, είχαν χάσει τη ζωντάνια και τον αυθορμητισμό τους.
Διαπίστωνα ότι ο κόσμος κι η πραγματικότητα μίκραιναν από τις ζώνες αποκλεισμού, που ορίζει η κυρίαρχη ιδεολογία και τις επιβάλλει μέσω κατασταλτικών μηχανισμών.
Καταλάβαινα ότι οι φρικαλεότητες στις οποίες επιδόθηκε η ανθρωπότητα δεν έπεσαν από τον ουρανό, αλλά ήταν αποτέλεσμα παγιωμένων διαδικασιών αποκλεισμού, ρητορικής μίσους, διακρίσεων εναντίον φυλετικών, έμφυλων, εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων, από τις αναπαραστάσεις των οποίων αφαιρούνταν σταδιακά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί εύλογη η εξόντωσή τους και να νομιμοποιηθεί ο αφανισμός τους.
Μάθαινα μέσα από εμπεριστατωμένες έρευνες και αναλύσεις για την ποικιλομορφία των έμφυλων παραλλαγών, για την ταυτότητα, την έκφραση και τα χαρακτηριστικά φύλου, για τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Συνειδητοποιούσα ότι ο στιγματισμός μέσω της υπεραστυνόμευσης περιθωριοποιημένων ομάδων, οξύνει τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις, δυναμιτίζει την κοινωνική ειρήνη και ευνοεί αντί να περιορίζει την πιθανότητα ανάπτυξης παραβατικότητας. Οτι η ισονομία αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής συνύπαρξης και της κοινωνικής ειρήνης, ότι το αγαθό της ασφάλειας πρέπει να παρέχεται σε όλους ανεξαιρέτως, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση του πολιτισμού μας και ότι οι συμπεριληπτικές κοινωνίες είναι πιο ασφαλείς και δίνουν τη δυνατότητα μιας καλύτερης ζωής σε όλους.
Η αιματοβαμμένη Γλάδστωνος, η αιματοβαμμένη Μεσολογγίου, οι άλλοι σκοτεινοί και αιματοβαμμένοι δρόμοι, οι δρόμοι της «Αρετής», του «Ξένιου Δία», της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών, των τυφλών χτυπημάτων σε άοπλους διαδηλωτές, πάντα θα καταλήγουν στις ερεβώδεις λεωφόρους του φασισμού.
Με άλλα λόγια, διαπίστωνα τα αυτονόητα. Αλλά αυτά τα αυτονόητα εξακολουθούν να συζητιούνται σε ορισμένους χώρους, όπως τα Σώματα Ασφαλείας, ως μια απλή άποψη, και μάλιστα περιθωριακή, και όχι ως αξιωματική αρχή κάθε κράτους δικαίου.
Δηλώνω πια χωρίς περιστροφές ότι είναι καταδικαστέα κάθε ομοφοβική και τρανσφοβική συμπεριφορά, κάθε ρατσισμός, και αντιπαλεύω τις δομές, τις πρακτικές, τις πολιτικές και τις πεποιθήσεις που υψώνουν και συντηρούν φράκτες κανονικότητας.
Δεν είμαι μόνος, είμαστε κι άλλοι. Λίγοι όμως αποφασισμένοι. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να γίνουμε πολλοί, όλοι, μέχρι να εξαλειφθούν οι διακρίσεις, μέχρι να μην υπάρξει άλλο θύμα αστυνομικής βίας, μέχρι να λογοδοτήσει και ο τελευταίος θύτης. Δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωση και οφειλή στα θύματα της αστυνομικής βίας. Γιατί ο άδικος θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει εμάς τους ίδιους.
Αν δεν αναγνωρίσουμε αυτή την οφειλή, παίρνουμε το μέρος του θύτη, γινόμαστε εμείς ο θύτης. Καμία στολή, καμία εντολή, καμία εξουσία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτή την υποχρέωση.
Γράφουν: PASSPORT
*Police Activists for Solidarity Societies against POverty and Racist Threat – Ακτιβιστές Αστυνομικοί για Κοινωνίες Αλληλεγγύης εναντίον της Φτώχειας και της Ρατσιστικής Απειλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.