«Μας απήγαγαν, μας έκαψαν τα χαρτιά και μας γύρισαν πίσω»

Οπως υπολογίζει τις αποστάσεις ο Αμίρ Μαχμούντ, 24 χρόνων από τη Συρία, το δωμάτιο όπου τον κλείδωσαν οι ένστολοι απαγωγείς του στις 28 Ιουλίου μαζί με άλλους 35 πρόσφυγες βρίσκεται μεταξύ του Εβρου και του χωριού Ισαάκιο, πιο κοντά στο ποτάμι.

Ο Αμίρ θυμάται ένα μικρό δωμάτιο, 6 μέτρα επί 3, με μια μεγάλη μεταλλική πόρτα και ένα πολύ μικρό παράθυρο, 40 εκατοστά επί 40. Εξω από το δωμάτιο, ο Αμίρ θυμάται ένα σωρό από στάχτες, εκεί όπου οι αστυνομικοί έκαψαν τα έγγραφα, τις μαντίλες των γυναικών, τις αλλαξιές τα ρούχα και τα υπόλοιπα προσωπικά αντικείμενα που βρήκαν πάνω τους όταν τους συνέλαβαν.

Στις δώδεκα ώρες που έμεινε κλεισμένος ο Αμίρ σ’ αυτό το δωμάτιο, περίπου από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ, άκουσε ιστορίες για παρόμοιες απαγωγές, θύμα των οποίων είχαν πέσει στο παρελθόν κάποιοι από τους συγκρατούμενούς του. Κάποιους τους είχαν συλλάβει έξι φορές και περισσότερες. Κάθε φορά, τους αφαιρούσαν κινητό και ρούχα και τους έστελναν νύχτα πίσω στην Τουρκία μέσω του Εβρου.

Η μεγάλη ανησυχία τους, εκτός από το χρηματικό κόστος που αυξανόταν κάθε φορά που αναγκάζονταν να ξανακάνουν τη διαδρομή μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ήταν μήπως τους συλλάβει η αστυνομία στην Τουρκία και τους στείλει στη Συρία.

Η μαρτυρία του Αμίρ, πρώτα σε αλληλέγγυο και στη συνέχεια στην «Εφ.Συν.» μέσω διαδικτυακής συζήτησης, είναι η πολλοστή για το καθεστώς ανομίας που φαίνεται πως έχουν επιβάλει στα σύνορα στον Εβρο αστυνομικές αρχές σε συνεργασία με ομάδα ένστολων κουκουλοφόρων, συχνά ένοπλων.

Αναλυτική καταγραφή μαρτυριών για δεκάδες μυστικές παράνομες επιχειρήσεις απαγωγής προσφύγων στην περιοχή, κακομεταχείρισής τους και στη συνέχεια επαναπροώθησής τους στην Τουρκία είχε δημοσιοποιήσει τον Φεβρουάριο το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, κάνοντας λόγο για παγιωμένη πρακτική των αρχών.

Πολλές οι μαρτυρίες

Παρόμοιες μαρτυρίες κατέγραψε στην τελευταία της επίσκεψη τον Απρίλιο και η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης, που ζήτησε από τις ελληνικές αρχές να εμποδίσουν κάθε μορφή επαναπροώθησης. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν πήραν υπόψη τους τη σύσταση της επιτροπής οι αρχές.

Δεκάδες μαρτυρίες επαναπροωθήσεων που έχουν δημοσιοποιήσει τα τελευταία χρόνια η «Εφ.Συν.» και άλλα μέσα ενημέρωσης δεν φαίνεται να έχουν ερευνηθεί σοβαρά, δίνοντας την εντύπωση της αδυναμίας ή της απροθυμίας της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. να παρέμβει με τρόπο αποτελεσματικό, ενώ αγνοείται η τύχη των αναφορών που υποβλήθηκαν στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου πέρσι το καλοκαίρι σχετικά με καταγγελίες επαναπροώθησης Τούρκων πολιτών.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμίρ, ο ίδιος πέρασε τα σύνορα από την Τουρκία στην Ελλάδα αργά τη νύχτα της 27ης προς την 28η Ιουλίου, γύρω στις 2-3 μετά τα μεσάνυχτα, μαζί με ομάδα συνολικά 14 προσφύγων - δύο μικρά παιδιά από την Υεμένη που είχαν άσθμα, ο πατέρας τους, ένα κορίτσι από την Αλγερία και οι υπόλοιποι από τη Συρία, ανάμεσα στους οποίους ένα κορίτσι δύο χρόνων μαζί με τη μητέρα της, που είχε δισκοπάθεια, και άλλα δύο ανήλικα κορίτσια.

Μαζί τους βρίσκονταν και δύο ενήλικοι διακινητές όπως και ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι που εργαζόταν γι’ αυτούς.

Το πέρασμα από την τουρκική πλευρά στην ελληνική

Περπατούσαν ώρα για να βρουν ένα ξενοδοχείο στο Διδυμότειχο που τους υπέδειξαν οι διακινητές. Το σχέδιο ήταν να μείνουν μέχρι το μεσημέρι και στη συνέχεια να πάνε στον σταθμό του ΚΤΕΛ για να ταξιδέψουν προς Θεσσαλονίκη. Δεν πρόλαβαν.

Γύρω στις 8 το πρωί, τους συνέλαβε η αστυνομία, τους έβαλε σ’ ένα κλειστό φορτηγό και τους οδήγησε στο δωμάτιο κοντά στο ποτάμι, στο ύψος του Ισαάκιου, όλους εκτός από τους δύο διακινητές που κατάφεραν να διαφύγουν.

Σε αυτό το σημείο συνέλαβαν οι αστυνομικοί την ομάδα των προσφύγων την ώρα που κατευθύνονταν σε ξενοδοχείο του Διδυμότειχου

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, η αστυνομία έφερε και άλλους πρόσφυγες. Ο Αμίρ μέτρησε συνολικά στο δωμάτιο 26 άντρες και 10 γυναίκες, ανάμεσά τους ένα αγόρι 10 χρόνων, ένα κορίτσι δύο ετών και άλλο ένα κορίτσι 11 ετών.

Σε αυτό το σημείο τοποθετεί ο Αμίρ το δωμάτιο όπου τον κράτησαν περίπου 12 ώρες οι ένστολοι απαγωγείς του στις 28 Ιουλίου

Ενας Σύρος από το Χαλέπι ενημέρωσε τους αστυνομικούς ότι η γυναίκα του βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, στο νοσοκομείο, όπου τη χειρουργούσαν για καρκίνο, και ότι ο ίδιος είχε ψυχολογικά προβλήματα. Του κάκου.

«Κάθε φορά που τους ζητούσαμε να τους μιλήσουμε μας έλεγαν ‘‘μετά’’. Κάθε φορά που τους ζητούσαμε να μας μεταφέρουν σε καμπ, μας έλεγαν ‘‘μετά’’. Αν κάναμε πως σηκώναμε λίγο την ένταση της φωνής, χτυπούσαν την πόρτα μ’ ένα μεταλλικό ραβδί. Ανάμεσά μας υπήρχαν πρόσφυγες που έλεγαν ότι τους είχαν χτυπήσει τις προηγούμενες φορές», λέει ο Αμίρ.

To βράδυ τούς οδήγησαν σε άλλο μέρος κοντά στο ποτάμι, όπου ο Αμίρ θυμάται να υψώνεται ένα παρατηρητήριο. Τους παρέδωσαν σε μια ομάδα τριών ενστόλων με στρατιωτική στολή, που κρατούσαν όπλα και μικρές συσκευές που έμοιαζαν με ασύρματο.

Οι ένστολοι ανάγκασαν τους άνδρες να βγάλουν τα παπούτσια τους και να τους τα δώσουν, μαζί με τα πορτοφόλια τους, άδεια, καθώς όλα τα χρήματα είχαν αφαιρεθεί από το πρωί.

Κοντά στο σημείο αυτό βρίσκεται ένα παρατηρητήριο. Εδώ έκαψαν οι τρεις κουκουλοφόροι με τα στρατιωτικά ρούχα τα παπούτσια και τα άδεια πορτοφόλια των ανδρών της ομάδας, πριν τους στείλουν πίσω στην Τουρκία | 

Οι ένστολοι πέταξαν τα παπούτσια και τα πορτοφόλια στο έδαφος σ’ έναν σωρό, τους έβαλαν φωτιά και ανάγκασαν τους πρόσφυγες να περάσουν το ποτάμι μέχρι να βγουν στην άλλη πλευρά.

«Μπορείς να το φανταστείς; Περπατούσα τρεις ώρες χωρίς παπούτσια, μόνο με τις κάλτσες, κρατώντας το παντελόνι να μην πέσει. Τι ωραία!» λέει ο Αμίρ, που μένει μέχρι σήμερα σε έναν φίλο του στην Κωνσταντινούπολη, προσπαθώντας να δει τι θα κάνει.

«Περάσαμε από τη Συρία στο Ιράν. Από κει μέχρι την Τουρκία η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη. Τα μονοπάτια έχουν δυσκολέψει - δείγμα τού πόσο δύσκολο είναι να φτάσει κανείς σήμερα στην Τουρκία. Αλλά στα ελληνικά σύνορα χάσαμε πια κάθε ελπίδα»,λέει.

Γράφει: Λευτέρης Αγγελίδης

Πηγη:http://www.efsyn.gr/arthro/mas-apigagan-mas-ekapsan-ta-hartia-kai-mas-gyrisan-piso