Σε κατάθεση ψυχής προχώρησε ο πρωταγωνιστής των τελευταίων ημερών στo Μουντιάλ της Ρωσίας, ο βέλγος Ρομέλου Λουκάκου. Μίλησε για τον ρατσισμό και τη φτώχεια που βίωνε μικρός, όταν ήταν ακόμη άγνωστος στο ευρύ κοινό και πώς τον μεταχειρίστηκαν τα media.
Πλέον η ζωή του είναι τελείως διαφορετική και η φτώχεια αποτελεί παρελθόν. Η μνήμη όμως μένει και η μαρτυρία του υπογραμμίζει την ανάγκη να μη μεγαλώνουν παιδιά μέσα στο μίσος, είτε έχουν ταλέντο στο ποδόσφαιρο είτε όχι.
Ο Ρομέλου Λουκάκου με τα δικά του λόγια:
Ακόμα έχω την εικόνα της μητέρας μου στο ψυγείο και την έκφραση του προσώπου της. Ήμουν μόλις έξι ετών και γύρισα σπίτι από το σχολείο για το γεύμα. Η μητέρα μου ετοίμαζε κάθε μέρα το ίδιο ακριβώς μενού: ψωμί και γάλα. Όταν είσαι παιδί δεν το σκέφτεσαι. Υποθέτω ότι αυτό μπορούσαμε τότε.
Οι άνθρωποι στο ποδόσφαιρο συνηθίζουν να μιλούν για την ψυχική δύναμη. Λοιπόν, εγώ είμαι ο σκληρότερος μάγκας που θα συναντήσετε. Επειδή θυμάμαι πάντα ότι καθόμουν στο σκοτάδι με τον αδερφό μου, τη μητέρα μου και τις προσευχές που λέγαμε, πιστεύοντας ότι θα συνέβαινε το θαύμα. Κι εγώ κράτησα εκείνη την υπόσχεσή μου.
Γυρνώντας σπίτι μία μέρα από το σχολείο, είδα την μητέρα μου να κλαίει και τις είπα: “Μητέρα, θα αλλάξουν όλα. Θα δεις. Θα παίξω ποδόσφαιρο στην Άντερλεχτ και θα συμβεί σύντομα. Δεν θα έχεις πλέον να ανησυχείς για τίποτα”.
Ήθελα να γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Βελγίου. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Όχι απλά καλός. Όχι απλά σπουδαίος. Ο καλύτερος. Έπαιζα με τόσο θυμό εξαιτίας πολλών πραγμάτων. Εξαιτίας των ποντικιών που έτρεχαν στο σπίτι μας, επειδή δεν μπορούσα να δω Champions League, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο με κοιτούσαν οι άλλοι γονείς.
Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, διάβαζα άρθρα σε εφημερίδες και με αποκαλούσαν “Ο Ρομέλου Λουκάκου, ο Βέλγος επιθετικός;”. Όταν όμως δεν πήγαιναν καλά έγραφαν “Ο Ρομέλου Λουκάκου, ο Βέλγος επιθετικός με καταγωγή από το Κονγκό;”.
Πραγματικά επιθυμούσα να ήταν ο παππούς μου εδώ γύρω για να το δει όλο αυτό. Δεν αναφέρομαι στην Premier League. Ούτε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν εννοώ το Champions League, ούτε τα Παγκόσμια Κύπελλα. Θα ήθελα να ήταν εδώ και να δει τη ζωή που έχουμε τώρα. Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία για ένα τελευταίο τηλεφώνημα, για να τον ενημερώσω. “Βλέπεις; Στο είπα. Η κόρη είναι εντάξει. Δεν υπάρχουν αρουραίοι στο διαμέρισμα. Δεν κοιμόμαστε πλέον στο πάτωμα. Δεν υπάρχει πλέον άγχος. Είμαστε καλά τώρα… Δεν χρειάζεται πλέον να τσεκάρουν τις ταυτότητές μας. Ξέρουν τα ονόματά μας…”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.