«Είμαστε, άλλωστε, πολίτες του κόσμου - ενός κόσμου γεμάτου βακτήρια, μερικά καλά, μερικά όχι. Θέλουμε όντως να ταξιδεύουμε σε ερμητικά κλειστά popemobile (σ.σ. το ειδικά διαμορφωμένο, αλεξίσφαιρο όχημα που χρησιμοποιεί ο Πάπας) στις αγροτικές επαρχίες της Γαλλίας, του Μεξικού και της Άπω Ανατολής, τρώγοντας μόνο στα Hard Rock Café και τα McDonald’s; Ή θέλουμε να τρώμε άφοβα, να τσακίσουμε το τοπικό στιφάδο, το μυστήριο κρέας της τακουερία (σ.σ. μικρό μεξικάνικο εστιατόριο), το ελαφρώς ψημένο κεφάλι ψαριού που μας πρόσφεραν; Ξέρω τι θέλω. Τα θέλω όλα. Θέλω να δοκιμάσω τα πάντα μια φορά». (Kitchen Confidential)
«Οι σχολικοί σύμβουλοι πάντα έλεγαν στους γονείς μου, “O Anthony χρειάζεται ένα ελεγχόμενο περιβάλλον”. Αυτό είναι η κουζίνα. Για έναν απειθάρχητο, δυσλειτουργικό τύπο σαν εμένα, είναι ένας κόσμος γεμάτος απόλυτα δεδομένα. Μου αρέσει η συστηματική οργάνωση. Είτε θα τα σκατώσεις, είτε όχι. Η αποστολή μου στη ζωή είναι να κατακτήσω τον φόβο. Εκεί μέσα είμαι ισχυρός. Εδώ έξω, ως απλός πολίτης, είμαι η μεγαλύτερη κότα. Είμαι ικανός να πάω στο εστιατόριο κάποιου άλλου, ως πελάτης και να ανεχτώ τα χειρότερα και να αφήσω και 20 σεντς φιλοδώρημα στον σερβιτόρο». (The Guardian, 2001)
Φωτογραφία: James Keivom/NY Daily News Archive μέσω Getty Images
«Ήθελα περιπέτειες. Ήθελα να διασχίσω τον ποταμό Νανγκ στην καρδιά του σκότους στην Καμπότζη. Ήθελα να διασχίσω μια έρημο με καμήλα, να βλέπω άμμο και αμμόλοφους προς κάθε κατεύθυνση, να τρώω ολόκληρο ψητό αρνί με τα χέρια. Ήθελα να τινάξω χιόνι από τις μπότες μου σε ένα κλαμπ της μαφίας στη Ρωσία. Ήθελα να παίξω με αυτόματα όπλα στην Πνομ Πεν, να αναβιώσω το παρελθόν σε ένα μικρό ψαροχώρι στη Γαλλία, να μπω σε μια άθλια πουλκουερία (σ.σ. είδος ταβέρνας) φωτισμένη με νέον φώτα στο επαρχιακό Μεξικό. Ήθελα να περάσω από μπλόκα μες στη νύχτα, μπροστά από θυμωμένους πολιτοφύλακες, πετώντας τους πακέτα Marlboro, να νιώσω φόβο, ενθουσιασμό, κατάπληξη. Ήθελα συναρπαστικές καταστάσεις - τις μελοδραματικές συγκινήσεις που λαχταρούσα από παιδί, την περιπέτεια που έβρισκα στις σελίδες του Τεντέν. Ήθελα να δω τον κόσμο - και ήθελα ο κόσμος να είναι ακριβώς όπως στις ταινίες». (A Cook’s Tour: Global Adventures in Extreme Cuisines)
«Ήξερα ήδη ότι το καλύτερο γεύμα στον κόσμο, το τέλειο γεύμα, είναι πολύ σπάνια το πιο εκλεπτυσμένο ή το πιο ακριβό. Ήξερα πώς υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες, εκτός από την τεχνική ή τα σπάνια υλικά, που μπορεί να συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί μαγεία στο τραπέζι. Οι συνθήκες και η μνήμη παίζουν μεγάλο ρόλο σε όλα τα πραγματικά σπουδαία γεύματα στη ζωή κάποιου. Ας το παραδεχτούμε: Όταν τρως ένα απλό μπάρμπεκιου κάτω από έναν φοίνικα και νιώθεις την άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σου, στο βάθος ακούγεται απαλή μουσική σάμπα, τα κύματα σκάνε στην ακτή λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα απαλό αεράκι κάνει τον ιδρώτα στον σβέρκο σου να κρυώνει και κοιτάς στο τραπέζι, πίσω από τις άδειες μπίρες την ονειρική έκφραση στο πρόσωπο του/ της συντρόφου σου και συνειδητοποιείς ότι σε μισή ώρα πιθανόν θα κάνεις σεξ στα καθαρά, λευκά σεντόνια του ξενοδοχείου, εκείνο το ψητό μπούτι κοτόπουλο ξαφνικά μοιάζει πολύ πιο νόστιμο». (A Cook’s Tour: Global Adventures in Extreme Cuisines)
«Όσοι μαγειρεύουν για σένα, ανοίγουν πόρτες, σε πηγαίνουν σπίτι – πού πηγαίνουν, όταν τελειώνουν τη δουλειά τους; Τι τρώνε;» (No Reservations, Νέα Υόρκη)
«Είναι πανέμορφο, όταν η πραγματικότητα ανταποκρίνεται στις ελπίδες και τις προσδοκίες σου. Όταν όλα είναι όσο καλύτερα γίνεται». (No Reservations, Ισπανία)
Φωτογραφία: Craig Barritt/Getty Images για τον New Yorker
«Τα ταξίδια σε αλλάζουν. Καθώς προχωράς στη ζωή και κινείσαι σε αυτόν τον κόσμο, αλλάζεις τα πράγματα ελαφρώς, αφήνεις πίσω σημάδια, όσο μικρά και αν είναι. Αλλά και αντίστροφα, η ζωή και τα ταξίδια αφήνουν σημάδια σε σένα. Τις περισσότερες φορές, τα σημάδια αυτά -στο σώμα σου ή στην καρδιά σου- είναι όμορφα. Συχνά, όμως, πονάνε». (The Nasty Bits: Collected Varietal Cuts, Usable Trim, Scraps, and Bones)
«Μια σταθερά, τότε και τώρα, που είναι ακόμη ο ακλόνητος κανόνας μου σχετικά με τη μουσική, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη δουλειά: Σε κάθε κουζίνα όπου έχω τον έλεγχο, υπάρχει αυστηρή πολιτική. Δεν ακούμε Billy Joel και Grateful Dead. Εάν σε δω να απολαμβάνεις κάτι από τα δύο, ενώ δουλεύεις, αλλά ακόμη και μετά, μπορείς να μαζέψεις τα πράγματά σου. Απολύεσαι». (The Nasty Bits: Collected Varietal Cuts, Usable Trim, Scraps, and Bones)
«Αυτού του είδους την ικανοποίηση δεν σου τη δίνει κανένα μπεστ σέλερ – ούτε τηλεοπτική εκπομπή, ούτε το κοινό, τίποτα. Εκείνη η στιγμή, μετά από μια πολύ δύσκολη νύχτα, που κάθεσαι στο μπαρ με τους συναδέλφους σου, σκουπίζοντας τον ιδρώτα από τον σβέρκο σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, σιωπηλά συγχαρητήρια ολόγυρα - και έπειτα, η πρώτη γουλιά της παγωμένης μπίρας». (Medium Raw: A Bloody Valentine to the World of Food and the People Who Cook)
Φωτογραφία: Fairfax Media / Getty Images
«Αν είσαι 22 ετών, σωματικά ικανός, με δίψα για μάθηση και βελτίωση, σου προτείνω να ταξιδέψεις – όσο πιο μακριά γίνεται. Αν χρειαστεί, κοιμήσου και σε πατώματα. Μάθε πώς ζούνε και τρώνε και μαγειρεύουν άλλοι άνθρωποι. Μάθε από αυτούς - όπου κι αν πας. Χρησιμοποίησε ό,τι μέσο έχεις, για να δουλέψεις στις καλύτερες κουζίνες που θα σε δεχτούν -όσο λίγο και αν πληρώνουν (αν πληρώνουν)- και πρήξε κάθε πιθανή επαφή, κάθε σπουδαίο σεφ του οποίου η κουζίνα σου δίνει μια φευγαλέα ελπίδα αποδοχής... Τα χρήματα που θα δανειστείς σε αυτήν τη φάση, ώστε να μπορείς να ταξιδέψεις και να αποκτήσεις εργασιακή εμπειρία σε πραγματικά καλές κουζίνες, θα είναι αναμφίβολα καλύτερη επένδυση, από ένα φοιτητικό δάνειο». (Medium Raw: A Bloody Valentine to the World of Food and the People Who Cook)
«Συχνά αναφέρω τον “Κανόνα της Γιαγιάς” για ταξιδιώτες. Μπορεί να μη σου αρέσει η γαλοπούλα της γιαγιάς τη Μέρα των Ευχαριστιών. Μπορεί να είναι παραψημένη και στεγνή και η γέμισή της να είναι αλμυρή και σβολιασμένη. Ίσως να μην σου αρέσει καν η γαλοπούλα. Αλλά είναι η γαλοπούλα της γιαγιάς- και είσαι στο σπίτι της γιαγιάς. Βούλωσ’ το, λοιπόν και φα’ την. Μετά πες, “Σε ευχαριστώ, γιαγιά, φυσικά θα ήθελα και δεύτερο πιάτο”». (Medium Raw: A Bloody Valentine to the World of Food and the People Who Cook)
«Όλοι πρέπει να ξέρουν πώς να φτιάξουν μια ομελέτα. Το μαγείρεμα του αυγού είναι μια καλή αρχή, καθώς είναι το πρώτο γεύμα της ημέρας και επειδή η διαδικασία της εκμάθησης παρασκευής μιας ομελέτας είναι, πιστεύω, όχι μόνο μια τεχνική, αλλά χτίζει χαρακτήρα... Εδώ και πολύ καιρό πιστεύω ότι είναι σωστό προτού κοιμηθείς με κάποιον, να μπορείς -αν σου ζητηθεί- να φτιάξεις μια σωστή ομελέτα το πρωί. Σίγουρα αυτού του είδους η ευγένεια και ανιδιοτέλεια θα φανέρωνε τρόπους στο φαγητό και θα έκανε τον κόσμο καλύτερο. Ίσως πρέπει να μαθαίνεις να φτιάχνεις ομελέτα, όταν μαθαίνεις να πηδάς». (Medium Raw: A Bloody Valentine to the World of Food and the People Who Cook)
«Τι σημαίνει ελευθερία; Δεν ξέρω, μάλλον. Σίγουρα σημαίνει την ελευθερία να απολαμβάνεις ένα μεσημέρι που κανείς δεν θεωρούσε δυνατόν πριν από λίγο καιρό. Την ελευθερία τουλάχιστον να αστειεύεσαι, να γελάς, να είσαι για λίγο σχετικά ανέμελος». (Parts Unknown, Λιβύη)
«Ναι, ξέρω, σε αυτήν τη φάση τα ζώα με βλέπουν και λένε “Ωχ, πάλι αυτός”» (σχολιάζοντας το ότι έχει φάει τα πάντα). (Parts Unknown, Κεμπέκ)
«Πού είναι η πατρίδα μας; Κάποιοι γεννιόμαστε με την απάντηση, άλλοι πρέπει να ψάξουμε». (Parts Unknown, Αιθιοπία)
«Οι άνθρωποι δεν είναι στατιστικές – αυτό αποπειραθήκαμε να δείξουμε. Ένα μικρό, θλιβερά μικρό βήμα προς την κατανόηση» (Ηχογραφημένη ομιλία αποδοχής για το βραβείο Muslim Public Affairs Council’s Voices of Courage and Conscience, για επεισόδιο για την Παλαιστίνη στο Parts Unknown).
«Όντας κυνικός από τη φύση μου, πέρασα 30 χρόνια σε έναν χώρο που, αν μη τι άλλο, με έμαθε να είμαι κυνικός απέναντι τον κόσμο - από εκεί πέρασα στην τηλεόραση, η οποία είναι ικανή να σκοτώσει ό,τι σου έχει απομείνει, αλλά στην πραγματικότητα παρέμεινα αφοσιωμένος σε ορισμένες ιδέες, ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι στον κόσμο για τους οποίους αξίζει να μιλήσεις, αξίζει να τους στηρίξεις, αν μπορείς. Ότι υπάρχουν λόγοι να ελπίζουμε πως υπάρχει αξία στην αλήθεια και την ομορφιά – στην πραγματική αγάπη. Ακόμη πιστεύω σε όλα αυτά τα πράγματα. Μπορεί να είναι ελάττωμα, αλλά τα πιστεύω». (Munchies, Σεπτέμβριος 2016)
«Έχω φάει πολλά άσχημα πράγματα στην εκπομπή μου, αλλά δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από την εμπειρία μου σε ένα Johnny Rockets (σ.σ. αλυσίδα εστιατορίων) σε αεροδρόμιο. Υπήρχαν δυο μάνατζερ, μια ταμίας, τρεις μάγειρες, κανείς άλλος στο αεροδρόμιο, είμαι μόνος, πεινάω. Παραγγέλνω ένα μπέργκερ, πετάνε ένα κρύο μπιφτέκι σε ένα ψωμάκι, παίρνουν μερικές προτηγανισμένες πατάτες από τη φριτέζα, δεν βάζουν καν λίγο λίπος, πετάνε μια ψόφια πίκλα από πάνω και το σερβίρουν. Στέκονται στη σειρά. Δεν συμβαίνει τίποτε άλλο, δεν υπάρχουν άλλοι πελάτες. Μου το σέρβιραν, με κοίταζαν, και στεκόμασταν όλοι σιωπηλοί για μια στιγμή, μοιραζόμασταν αυτή τη στιγμή τέλειας δυστυχίας. Κανείς μας δεν ήταν εκεί όπου θα ήθελε να είναι». (Απαντώντας σχετικά με το πιο θλιβερό γεύμα που έχει φάει, όπως το αφηγήθηκε στον Conan O’Brien, Νοέμβριος 2016)
«Βρισκόμαστε ξεκάθαρα σε μια στιγμή στην Ιστορία που έχει αργήσει, όπου όλοι, καλοί και μη, θα πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους, τον ρόλο που έπαιξαν στο παρελθόν, τα πράγματα που έχουν δει, αγνοήσει, αποδεχτεί ως φυσιολογικά ή απλά έχασαν - και να σκεφτούν σε ποια πλευρά της Ιστορίας θέλουν να βρίσκονται στο μέλλον («On Reacting to Bad News», Medium, Δεκέμβρης 2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.