Σ’ αυτό το περιβάλλον εξαθλίωσης και επιφυλακτικότητας, ένα μαραζωμένο για έξι χρόνια οκταώροφο κτίριο εξελίχθηκε απρόσμενα σε μια ζώνη ελευθερίας και συμπερίληψης.
Στις 22 Απριλίου του 2016, λίγο αφότου οι ευρωπαϊκές ηγεσίες συνομολόγησαν μέσω της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας ότι η ιδιότητα του πρόσφυγα χάνει τη νομική και πολιτική της υπόσταση και εξαιρείται από το δικαιικό σύστημα προστασίας της ζωής, μια ομάδα ακτιβιστών αποφάσισε να αντιδράσει στο σοκ του συρματοπλέγματος και την αθλιότητα των προσφυγικών καταυλισμών. Κατέλαβαν το City Plaza που μέχρι το 2010 λειτουργούσε ως ξενοδοχείο, με σκοπό να στεγαστούν εκεί πρόσφυγες που επέστρεφαν εξουθενωμένοι από την Ειδομένη, που διαβιούσαν σε συνθήκες ντροπής στο Ελληνικό ή το λιμάνι του Πειραιά ή που περιπλανιόνταν παντελώς άστεγοι και αβοήθητοι στο κέντρο της Αθήνας.
Ενα στιγμιότυπο καθημερινότητας από την τραπεζαρία του ξενοδοχείου.
Αυτό το έρημο κτίριο έγινε το σπίτι για ανθρώπους που έχουν στερηθεί την έννοια του σπιτιού, της ιδιωτικότητας, της ασφάλειας και της φροντίδας. Τους έδωσε χώρο να ανασάνουν και να ανακτήσουν κάτι από τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση. Ταυτόχρονα, έγινε και ένα πείραμα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, όπου Έλληνες αλληλέγγυοι μαζί με ακτιβιστές από άλλες χώρες και πρόσφυγες ζουν μαζί. Όχι μ’ έναν αφηρημένο ή μόνο ιδεολογικό τρόπο, αλλά στο πεδίο που τελικά δοκιμάζεται και σχηματοποιείται η αλήθεια, αυτό της κοινωνικής πρακτικής. Αποφασίζουν μαζί για τα ζητήματα τους μέσα από συνελεύσεις, καθαρίζουν μαζί, μαγειρεύουν και τρώνε μαζί, περιφρουρούν το χώρο τους μαζί, καρδιοχτυπούν μαζί και γελάνε μαζί. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία αλληλεπίδρασης, ο «Άλλος» παύει να είναι μια απροσδιόριστη οντότητα με θετικό ή αρνητικό πρόσημο και αποκτά όνομα, γλώσσα, βλέμμα, μυρωδιά. Γίνεται συγκάτοικος και φίλος.
Στην καθαριότητα του χώρου συμμετέχουν όλοι.
Σ’ αυτά τα δύο χρόνια που η λάσπη στη Μόρια πολλαπλασιάστηκε μαζί με την απόγνωση των ανθρώπων που στοιβάζονται σε camp και κρατητήρια Αστυνομικών Τμημάτων και που η διαχείριση των οικονομικών πόρων για το προσφυγικό παραμένει μια ανεξήγητη υπόθεση αναποτελεσματικότητας, το City Plaza πέτυχε πολύ μεγαλύτερους στόχους, με πολύ λιγότερα εργαλεία. Χωρίς να λάβει ούτε ένα ευρώ κρατικής επιδότησης και στηριζόμενο αποκλειστικά στη διεθνή καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης και τις δωρεές πολιτών, έχει φιλοξενήσει 2.200 πρόσφυγες από 13 διαφορετικές χώρες, σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Η ομάδα κουζίνας έχει παρασκευάσει 513.000 ζεστά γεύματα και 47.000 εργατοώρες προσφέρθηκαν στις βάρδιες περιφρούρησης, στην είσοδο και τα μπαλκόνια του κτιρίου. Έχουν αγοραστεί 24 τόνοι πετρελαίου και έχουν ξοδευτεί 43.600 χαρτιά υγείας.
Ταυτόχρονα, σε συνεργασία με το σύλλογο των δασκάλων της Αθήνας «Αριστοτέλης», η όλη προσπάθεια συνέβαλλε στην ένταξη των προσφυγόπουλων που ζουν στην κατάληψη, στο σχολικό σύστημα. Διαθέτει ομάδα εθελοντών γιατρών που βοηθούν στη διαχείριση των ιατρικών προβλημάτων των προσφύγων και έχει αναπτύξει μια σειρά από δημιουργικές απασχολήσεις στο εσωτερικό της κατάληψης, ώστε οι πρόσφυγες να βοηθηθούν στο βήμα τους προς μια νέα ζωή και να αποκτήσουν ξανά μια κανονικότητα. Κυρίως, όμως, μαζί με τις υπόλοιπες καταλήψεις φιλοξενίας προσφύγων που λειτουργούν στην Αθήνα, έχουν διαμορφώσει ζωντανά αντιπαραδείγματα απέναντι στην καχυποψία ή τη φιλανθρωπικού τύπου και αφ’ υψηλού εξιλέωση. Έχουν αποδείξει ότι είναι εφικτό, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, να φέρεις τον κόσμο ανάποδα, για να φτιάξεις μικρές ουτοπίες. Λίγο προτού σβήσει το δεύτερο κερί του το City Plaza, οι κάτοικοί του, Έλληνες και πρόσφυγες, μοιράζονται στο VICE τις πιο σημαντικές στιγμές που έχουν ζήσει στην κατάληψη.
Ελένη:
«Νομίζω ότι η πρώτη μέρα από μόνη της ήταν εντυπωσιακή. Είχαμε μαζευτεί μαζί με τους πρόσφυγες για να μπούμε μέσα και η γειτονιά φώναζε. Αντιδρούσε αντανακλαστικά. Εμείς φτιάξαμε μια ανθρώπινη αλυσίδα, για να μπουν οι πρόσφυγες στο ξενοδοχείο. Εκείνη η εικόνα ήταν μοναδική και ακόμη περισσότερο έχει ενδιαφέρον πώς τη διάβασε ο καθένας. Εμείς θεωρήσαμε ότι ενδεχομένως να φοβήθηκαν. Αργότερα, συζητώντας το μαζί τους, διαπιστώσαμε μέσα από τις διηγήσεις τους ότι γι’ αυτούς, το να βάλουμε τα σώματα μας μπροστά, ώστε να τους προστατέψουμε, ήταν πολύ σημαντικό. Γενικά, οι πρώτες μέρες ήταν πολύ έντονες. Δεν ξέραμε αν θα υπάρχει αύριο.
»Έναν μήνα μετά, μας κάλεσαν σ’ ένα δωμάτιο στα πρώτα γενέθλια της Sima. Ήταν μια μεγάλη οικογένεια Κούρδων, φορούσαν όλοι τα καλά τους, είχαν φτιάξει μια τούρτα, ήταν όλοι τόσο ξέγνοιαστοι. Θυμάμαι τη μάνα της οικογένειας, πόσο ταλαιπωρημένη ήταν, όταν έφτασε εδώ. Έμεναν προηγουμένως σε μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία στη Βικτώρια, χωρίς ρεύμα και νερό και πιο παλιά στην Ειδομένη. Τώρα, τη βλέπαμε να γελάει και να χορεύει. Ήταν μαγικό. Ένα ακόμη συγκλονιστικό γεγονός για μένα είναι η αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι που έφυγαν στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, έχουμε ταξιδέψει δυο-τρεις φορές στη Γερμανία, όπου συναντήσαμε ανθρώπους που έμεναν στο Plaza. Είχαν κρατήσει όλοι τα κλειδιά ή την κάρτα του δωματίου τους και μας έλεγαν «Είναι το σπίτι μου, μπορεί να γυρίσω κάποια στιγμή». Καταφέραμε αυτή η κατάληψη να γίνει ένα σπίτι για όλους».
Λουκία:
»Έναν μήνα μετά, μας κάλεσαν σ’ ένα δωμάτιο στα πρώτα γενέθλια της Sima. Ήταν μια μεγάλη οικογένεια Κούρδων, φορούσαν όλοι τα καλά τους, είχαν φτιάξει μια τούρτα, ήταν όλοι τόσο ξέγνοιαστοι. Θυμάμαι τη μάνα της οικογένειας, πόσο ταλαιπωρημένη ήταν, όταν έφτασε εδώ. Έμεναν προηγουμένως σε μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία στη Βικτώρια, χωρίς ρεύμα και νερό και πιο παλιά στην Ειδομένη. Τώρα, τη βλέπαμε να γελάει και να χορεύει. Ήταν μαγικό. Ένα ακόμη συγκλονιστικό γεγονός για μένα είναι η αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι που έφυγαν στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, έχουμε ταξιδέψει δυο-τρεις φορές στη Γερμανία, όπου συναντήσαμε ανθρώπους που έμεναν στο Plaza. Είχαν κρατήσει όλοι τα κλειδιά ή την κάρτα του δωματίου τους και μας έλεγαν «Είναι το σπίτι μου, μπορεί να γυρίσω κάποια στιγμή». Καταφέραμε αυτή η κατάληψη να γίνει ένα σπίτι για όλους».
Λουκία:
«Οι εικόνες που μου έχουν αποτυπωθεί πιο έντονα είναι συλλογικές. Είναι τα παιδιά του Plaza - πόσο εύκολα μαθαίνουν, πώς σου απευθύνονται, πώς κάνουν ζαβολιές και πώς σταδιακά μετατρέπονται σε ολοκληρωμένους μικρούς πολίτες που μιλάνε τρεις γλώσσες. Ήταν φοβερή η ευρυμάθεια τους.
»Είναι επίσης ορισμένες γυναίκες που μπήκαν φορώντας μαντίλα, η οποία όμως σταδιακά εξαφανίστηκε. Δεν πετάχτηκε σ’ ένα πρωινό το χιτζάμπ. Έβλεπες στην αρχή τη ρίζα του μαλλιού, μετά λίγο περισσότερο μαλλί και στο τέλος όλο το κεφάλι ακάλυπτο. Είναι μια διαδικασία πολιτικοποίησης που έρχεται μέσα από την αλληλεπίδραση. Πρόκειται για μια ζωντανή απόδειξη ότι τα πράγματα αλλάζουν μέσα από την όσμωση που στηρίζεται στο σεβασμό και όχι στην επιβολή. Τα ήθη τους μπορεί να γίνουν πιο κοσμικά, χωρίς μια διαδικασία καταναγκαστικού εξευρωπαϊσμού. Οι άνθρωποι επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους σ’ ένα περιβάλλον που δεν διέπεται από τη βία και τον αποκλεισμό.
Επίσης, θυμάμαι μια από τις πρώτες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις που συμμετείχαν οι κάτοικοι του ξενοδοχείου με οργανωμένο μπλοκ, πριν από περίπου έναν χρόνο. Ενώ, λοιπόν, εμείς φωνάζαμε “Open the borders”, οι πρόσφυγες και ειδικά τα πιτσιρίκια ξεκίνησαν αυθόρμητα να φωνάζουν “City Plaza”. Αυτό κατά την άποψη μου υποδήλωνε ότι η συγκρότηση του συλλογικού τους “Εγώ” πέρναγε μέσα από την εμπειρία αυτής της κατάληψης και τους δημιουργούσε περηφάνια. Εμείς γενικά επιδιώκουμε μέσα από βόλτες ιστορικού τύπου στην Αθήνα ή συμμετοχή σε εμβληματικές εκδηλώσεις, όπως η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να τους δείξουμε σε ποια πόλη ζουν, να έρθουν σε επαφή με τον γηγενή πληθυσμό και να νιώσουν οι ίδιοι κομμάτι της καθημερινότητας της πόλης».
Νασίμ
»Είναι επίσης ορισμένες γυναίκες που μπήκαν φορώντας μαντίλα, η οποία όμως σταδιακά εξαφανίστηκε. Δεν πετάχτηκε σ’ ένα πρωινό το χιτζάμπ. Έβλεπες στην αρχή τη ρίζα του μαλλιού, μετά λίγο περισσότερο μαλλί και στο τέλος όλο το κεφάλι ακάλυπτο. Είναι μια διαδικασία πολιτικοποίησης που έρχεται μέσα από την αλληλεπίδραση. Πρόκειται για μια ζωντανή απόδειξη ότι τα πράγματα αλλάζουν μέσα από την όσμωση που στηρίζεται στο σεβασμό και όχι στην επιβολή. Τα ήθη τους μπορεί να γίνουν πιο κοσμικά, χωρίς μια διαδικασία καταναγκαστικού εξευρωπαϊσμού. Οι άνθρωποι επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους σ’ ένα περιβάλλον που δεν διέπεται από τη βία και τον αποκλεισμό.
Επίσης, θυμάμαι μια από τις πρώτες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις που συμμετείχαν οι κάτοικοι του ξενοδοχείου με οργανωμένο μπλοκ, πριν από περίπου έναν χρόνο. Ενώ, λοιπόν, εμείς φωνάζαμε “Open the borders”, οι πρόσφυγες και ειδικά τα πιτσιρίκια ξεκίνησαν αυθόρμητα να φωνάζουν “City Plaza”. Αυτό κατά την άποψη μου υποδήλωνε ότι η συγκρότηση του συλλογικού τους “Εγώ” πέρναγε μέσα από την εμπειρία αυτής της κατάληψης και τους δημιουργούσε περηφάνια. Εμείς γενικά επιδιώκουμε μέσα από βόλτες ιστορικού τύπου στην Αθήνα ή συμμετοχή σε εμβληματικές εκδηλώσεις, όπως η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να τους δείξουμε σε ποια πόλη ζουν, να έρθουν σε επαφή με τον γηγενή πληθυσμό και να νιώσουν οι ίδιοι κομμάτι της καθημερινότητας της πόλης».
Νασίμ
«Θυμάμαι, τον Μάρτη του 2017 η Αστυνομία εκκένωσε μια κατάληψη φιλοξενίας προσφύγων στην οδό Αλκιβιάδου. Οδήγησαν τους ανθρώπους στην Πέτρου Ράλλη και το βράδυ απλά τους παράτησαν άστεγους στην Ομόνοια. Κάποιες οικογένειες ήρθαν εδώ. Για μένα, αυτή η στιγμή ήταν πολύ έντονη. Έβλεπες ανθρώπους που είχαν βρει ένα μέρος να μείνουν, να βρίσκονται ξανά στο πουθενά, επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να εκκενώσει μια κατάληψη χωρίς να εξασφαλίσει μια λύση για τη στέγαση αυτών των ανθρώπων. Αυτό δείχνει και τη μικρή αξία που αποδίδουν στη ζωή και την αξιοπρέπεια των προσφύγων. Εμείς και οι υπόλοιπες καταλήψεις τους ανοίξαμε την πόρτα. Το πρώτο βράδυ, στρώσαμε στη ρεσεψιόν να κοιμηθούν, μέχρι να φτιάξουμε τα δωμάτια για να μείνουν.
»Ξέρεις, εδώ οι σχέσεις είναι ανθρώπινες, δεν είναι σχέσεις εξάρτησης, όπως μπορεί να συμβαίνει σε μια ΜΚΟ. Υπήρχε για παράδειγμα μια οικογένεια Κούρδων, από τις πιο παλιές, που πήρε relocation για Γερμανία. Τη μέρα που έφευγαν, ο γιος, ο 13χρονος Sheli, έκλαιγε. “Θα πάω στη Γερμανία να βγάλω διαβατήριο και θα γυρίσω στο Plaza ως εθελοντής”, είπε την ώρα που μας αποχαιρετούσε.
»Τον πρώτο χειμώνα -που αν θυμάμαι καλά, στα camp πέθαναν 13 πρόσφυγες- προσπαθήσαμε να φιλοξενήσουμε όσο περισσότερα άτομα γινόταν που βρίσκονταν σε ευάλωτη κατάσταση. Φτάσαμε , λοιπόν, κάποια στιγμή, να έχουμε περίπου 40 έγκυες γυναίκες και κάθε δίμηνο να τρέχουμε στο “Αλεξάνδρα” για μια καινούργια γέννα.
Αυτά είναι τα πρώτα στιγμιότυπα που μου έρχονται στο μυαλό. Υπάρχουν πολύ περισσότερα. Ζούμε μαζί. Αυτή η καθημερινότητα είναι πολιτική και ταυτόχρονα γεμάτη συναισθήματα. Είναι τόσο ξεχωριστό όλο αυτό σαν εμπειρία, που θα πάρει χρόνο να επεξεργαστεί και να αποτιμηθεί σε όλο του το βάθος».
Mahmut:
»Ξέρεις, εδώ οι σχέσεις είναι ανθρώπινες, δεν είναι σχέσεις εξάρτησης, όπως μπορεί να συμβαίνει σε μια ΜΚΟ. Υπήρχε για παράδειγμα μια οικογένεια Κούρδων, από τις πιο παλιές, που πήρε relocation για Γερμανία. Τη μέρα που έφευγαν, ο γιος, ο 13χρονος Sheli, έκλαιγε. “Θα πάω στη Γερμανία να βγάλω διαβατήριο και θα γυρίσω στο Plaza ως εθελοντής”, είπε την ώρα που μας αποχαιρετούσε.
»Τον πρώτο χειμώνα -που αν θυμάμαι καλά, στα camp πέθαναν 13 πρόσφυγες- προσπαθήσαμε να φιλοξενήσουμε όσο περισσότερα άτομα γινόταν που βρίσκονταν σε ευάλωτη κατάσταση. Φτάσαμε , λοιπόν, κάποια στιγμή, να έχουμε περίπου 40 έγκυες γυναίκες και κάθε δίμηνο να τρέχουμε στο “Αλεξάνδρα” για μια καινούργια γέννα.
Αυτά είναι τα πρώτα στιγμιότυπα που μου έρχονται στο μυαλό. Υπάρχουν πολύ περισσότερα. Ζούμε μαζί. Αυτή η καθημερινότητα είναι πολιτική και ταυτόχρονα γεμάτη συναισθήματα. Είναι τόσο ξεχωριστό όλο αυτό σαν εμπειρία, που θα πάρει χρόνο να επεξεργαστεί και να αποτιμηθεί σε όλο του το βάθος».
Mahmut:
«Μένω στον χώρο πάνω από ένα χρόνο και μ’ αρέσει πολύ που συμβιώνω με ανθρώπους από άλλες εθνικότητες και άλλες κουλτούρες. Αυτήν τη στιγμή, έχω φίλους από πέντε διαφορετικές χώρες. Η αλληλεπίδρασή μου μαζί τους είναι από μόνη της συγκινητική και πρωτόγνωρη. Να σου πω ενδεικτικά ότι εκτός από αγγλικά και αραβικά, ήδη έχω μάθει ορισμένα ελληνικά και φαρσί. Η πιο όμορφη στιγμή που έζησα εδώ ήταν πριν από τρεις μήνες. Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου. Με δεδομένο ότι η οικογένειά μου ζει στην Τουρκία και είμαι μόνος στην Ελλάδα, δεν περίμενα κάποιος να γνώριζε ή να σκεφτόταν να κάνει κάτι για τα γενέθλιά μου. Ωστόσο, μου έκαναν έκπληξη: Πέντε φίλοι μου, τρεις Γάλλοι, ένας Αφγανός και ένας Αλγερινός, μπήκαν ξαφνικά στο δωμάτιο μου. Είχαν τυπώσει φωτογραφίες που είχα τραβήξει με το κινητό από τις κοινές μας στιγμές και τις κρέμασαν στον τοίχο μου, γράφοντας ο καθένας ένα μήνυμα επάνω τους. Μ’ έκαναν πολύ χαρούμενο. Δε μου ’χε συμβεί ξανά και δεν περίμενα άνθρωποι που γνωριζόμασταν τόσο λίγο να οργανώσουν κάτι για μένα. Είχε και μια σημασία παραπάνω, επειδή εγώ είμαι φωτογράφος. Δεν έχω σπουδάσει, αλλά ήταν ο θειος μου γνωστός φωτογράφος και από εκείνον έμαθα τη δουλειά. Στην Ελλάδα, δεν έχω καταφέρει ακόμη να αγοράσω μια μηχανή, επειδή είναι ακριβές, αλλά τραβάω από το κινητό. Άρα, το να βλέπω τυπωμένες τις εικόνες πάντα με συγκινεί».
Siran:
«Για μένα που έφτασα στην Ελλάδα ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο και τις διώξεις σε τέτοιο βαθμό που να μην αντέχω πλέον ούτε ειδήσεις να διαβάζω για τη Συρία, το City Plaza είναι ένα καταφύγιο. Δεν μπορώ ακριβώς να το περιγράψω με λέξεις. Βρήκα εδώ ένα σπίτι. Όλοι βρήκαμε ένα σπίτι , γι’ αυτό και μεταξύ μας το αποκαλούμε “Family House”. Κυρίως, ανέκτησα την πεποίθηση ότι δεν είμαι μόνη, ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ τον πόνο και να μ’ αποδεχτούν. Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες που είχα ήταν η γιορτή των γυναικών. Βρεθήκαμε μαζί γυναίκες από όλες τις εθνικότητες, χωρίς να μας χωρίζει τίποτα, συζητήσαμε και διασκεδάσαμε. Ένιωσα ελεύθερη. Η ενότητα και η ακηδεμόνευτη δράση των γυναικών σου δίνει δύναμη. Εγώ είμαι από το Κομπάνι, στη δική μας κουλτούρα η ανεξαρτησία των γυναικών έχει μεγάλη αξία και νομίζω ότι στο Plaza προωθείται αυτή η αντίληψη».
Safanit:
«Για μένα, η πρώτη μέρα που μπήκα στο ξενοδοχείο θα είναι πάντα αυτή που θα σημαδεύει τη μνήμη μου. Προηγουμένως ήμουν έγκυος και κοιμόμασταν με τον άνδρα μου έξω στην πλατεία. Όποτε το λέω, με πιάνουν τα κλάματα. Ένιωθα απολύτως ευάλωτη, εισέπραττα την αδιαφορία του κόσμου, του κράτους, της Ευρώπης και απελπιζόμουν. Ξέρεις, εκτός από τις τεράστιες δυσκολίες που έχει από μόνο του το γεγονός να είσαι άστεγη και έγκυος, το να ανησυχείς αν θα τα βγάλεις πέρα, αν θα μπορέσεις να γεννήσεις, το να μην υπάρχει κάποιος ή κάτι να σε προστατέψει, σε τσακίζει ψυχολογικά. Δεν καταλαβαίνεις γιατί συμβαίνει αυτό. Όταν, λοιπόν, ήρθα και βρήκα ένα δωμάτιο και τόσους ανθρώπους που έτρεξαν να με βοηθήσουν, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Έπαψα πια να είμαι αόρατη ή ενοχλητική. Με τη δική τους καθοδήγηση βρήκα γιατρό και πήγα να γεννήσω με ασφάλεια και μετά επιστρέψαμε εδώ όλοι μαζί, με το νεογέννητο αγοράκι μου».
Karime:
«Αν δεν κάνω λάθος, είμαι το πρώτο άτομο που μπήκε στο Plaza από τους πρόσφυγες, πριν από δύο χρόνια. Αφού είχα κάνει ένα ταξίδι που διήρκησε 12 μέρες, από το Ιράν μέχρι την Ελλάδα και έζησα στο τσιμέντο, στο Ελληνικό, για δύο μήνες, βρήκα επιτέλους λίγη ασφάλεια. Σκέψου ότι είμαι μόνη μου με δύο παιδιά και νιώθω ασφαλής. Ο άνδρας μου έφυγε πριν από λίγο καιρό για Γερμανία. Θυμάμαι με χαρμολύπη τη μέρα που έφυγε. Από τη μια χαιρόμασταν που θα φύγει και θα ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια, από την άλλη δεν ξέραμε –κι ούτε ξέρουμε ακόμη– πότε θα συναντηθούμε ξανά. Έχω κάνει αίτηση για οικογενειακή επανένωση, αλλά και όταν φύγω, είμαι σίγουρη ότι αυτό το μέρος θα το αναπολώ πάντα με τρυφερότητα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ο μεγάλος μου γιος πήγε στο ελληνικό σχολείο πέρσι. Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε όλοι μαζί -πρόσφυγες και Έλληνες- τα παιδιά μας στο σχολείο. Υπάρχουν και άλλα πολύ μικρά πράγματα, που για άλλους είναι αυτονόητα, για μένα όμως αποτελούν τους χαμένους πυλώνες της καθημερινότητάς μου. Μ’ αρέσει που δοκιμάζω άλλες κουζίνες, που όταν βαριόμαστε φτιάχνουμε τσάι και κουβεντιάζουμε, που το καλοκαίρι ανεβαίνουμε στην ταράτσα, που επειδή οι πρωτοχρονιές μας δε συμπίπτουν, τις γιορτάζουμε και τις δυο».
*Η κοινότητα του City Plaza θα γιορτάσει τα γενέθλια της σ’ ένα μεγάλο ανοιχτό γλέντι με τον Δημήτρη Μυστακίδη, τους Νίκο Οικονομίδη και Μαρία Καραγκιόζη, παραδοσιακά συγκροτήματα και πολυεθνικές κουζίνες, το Σάββατο 21 Απριλίου, στις εννέα το βράδυ, στο παλιό αμαξοστάσιο του ΗΛΠΑΠ (Ερμού και Πειραιώς). Η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Θα υπάρχουν κουπόνια, τα έσοδα των οποίων θα διατεθούν στους απολυμένους από το 2010 εργαζόμενους του ξενοδοχείου.
«Για μένα που έφτασα στην Ελλάδα ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο και τις διώξεις σε τέτοιο βαθμό που να μην αντέχω πλέον ούτε ειδήσεις να διαβάζω για τη Συρία, το City Plaza είναι ένα καταφύγιο. Δεν μπορώ ακριβώς να το περιγράψω με λέξεις. Βρήκα εδώ ένα σπίτι. Όλοι βρήκαμε ένα σπίτι , γι’ αυτό και μεταξύ μας το αποκαλούμε “Family House”. Κυρίως, ανέκτησα την πεποίθηση ότι δεν είμαι μόνη, ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ τον πόνο και να μ’ αποδεχτούν. Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες που είχα ήταν η γιορτή των γυναικών. Βρεθήκαμε μαζί γυναίκες από όλες τις εθνικότητες, χωρίς να μας χωρίζει τίποτα, συζητήσαμε και διασκεδάσαμε. Ένιωσα ελεύθερη. Η ενότητα και η ακηδεμόνευτη δράση των γυναικών σου δίνει δύναμη. Εγώ είμαι από το Κομπάνι, στη δική μας κουλτούρα η ανεξαρτησία των γυναικών έχει μεγάλη αξία και νομίζω ότι στο Plaza προωθείται αυτή η αντίληψη».
Safanit:«Για μένα, η πρώτη μέρα που μπήκα στο ξενοδοχείο θα είναι πάντα αυτή που θα σημαδεύει τη μνήμη μου. Προηγουμένως ήμουν έγκυος και κοιμόμασταν με τον άνδρα μου έξω στην πλατεία. Όποτε το λέω, με πιάνουν τα κλάματα. Ένιωθα απολύτως ευάλωτη, εισέπραττα την αδιαφορία του κόσμου, του κράτους, της Ευρώπης και απελπιζόμουν. Ξέρεις, εκτός από τις τεράστιες δυσκολίες που έχει από μόνο του το γεγονός να είσαι άστεγη και έγκυος, το να ανησυχείς αν θα τα βγάλεις πέρα, αν θα μπορέσεις να γεννήσεις, το να μην υπάρχει κάποιος ή κάτι να σε προστατέψει, σε τσακίζει ψυχολογικά. Δεν καταλαβαίνεις γιατί συμβαίνει αυτό. Όταν, λοιπόν, ήρθα και βρήκα ένα δωμάτιο και τόσους ανθρώπους που έτρεξαν να με βοηθήσουν, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Έπαψα πια να είμαι αόρατη ή ενοχλητική. Με τη δική τους καθοδήγηση βρήκα γιατρό και πήγα να γεννήσω με ασφάλεια και μετά επιστρέψαμε εδώ όλοι μαζί, με το νεογέννητο αγοράκι μου».
Karime:«Αν δεν κάνω λάθος, είμαι το πρώτο άτομο που μπήκε στο Plaza από τους πρόσφυγες, πριν από δύο χρόνια. Αφού είχα κάνει ένα ταξίδι που διήρκησε 12 μέρες, από το Ιράν μέχρι την Ελλάδα και έζησα στο τσιμέντο, στο Ελληνικό, για δύο μήνες, βρήκα επιτέλους λίγη ασφάλεια. Σκέψου ότι είμαι μόνη μου με δύο παιδιά και νιώθω ασφαλής. Ο άνδρας μου έφυγε πριν από λίγο καιρό για Γερμανία. Θυμάμαι με χαρμολύπη τη μέρα που έφυγε. Από τη μια χαιρόμασταν που θα φύγει και θα ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια, από την άλλη δεν ξέραμε –κι ούτε ξέρουμε ακόμη– πότε θα συναντηθούμε ξανά. Έχω κάνει αίτηση για οικογενειακή επανένωση, αλλά και όταν φύγω, είμαι σίγουρη ότι αυτό το μέρος θα το αναπολώ πάντα με τρυφερότητα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ο μεγάλος μου γιος πήγε στο ελληνικό σχολείο πέρσι. Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε όλοι μαζί -πρόσφυγες και Έλληνες- τα παιδιά μας στο σχολείο. Υπάρχουν και άλλα πολύ μικρά πράγματα, που για άλλους είναι αυτονόητα, για μένα όμως αποτελούν τους χαμένους πυλώνες της καθημερινότητάς μου. Μ’ αρέσει που δοκιμάζω άλλες κουζίνες, που όταν βαριόμαστε φτιάχνουμε τσάι και κουβεντιάζουμε, που το καλοκαίρι ανεβαίνουμε στην ταράτσα, που επειδή οι πρωτοχρονιές μας δε συμπίπτουν, τις γιορτάζουμε και τις δυο».
*Η κοινότητα του City Plaza θα γιορτάσει τα γενέθλια της σ’ ένα μεγάλο ανοιχτό γλέντι με τον Δημήτρη Μυστακίδη, τους Νίκο Οικονομίδη και Μαρία Καραγκιόζη, παραδοσιακά συγκροτήματα και πολυεθνικές κουζίνες, το Σάββατο 21 Απριλίου, στις εννέα το βράδυ, στο παλιό αμαξοστάσιο του ΗΛΠΑΠ (Ερμού και Πειραιώς). Η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Θα υπάρχουν κουπόνια, τα έσοδα των οποίων θα διατεθούν στους απολυμένους από το 2010 εργαζόμενους του ξενοδοχείου.
Κείμενο: Μαρία Λούκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.