Οι Ναζί και η νεολαία τους

Τι νεολαία ήθελαν οι Ναζί; Τι είδους μέλλον για την ανθρωπότητα; Τι είδους ζωή, για όλους κι όλες εμάς;


Στς 14 Σεπτέμβρη του 1935 ένας μικροκαμωμένος κι εμφανισιακά περίεργος άνδρας με ένα περίεργο μουστάκι, φορώντας ένα αυστηρό λευκό πουκάμισο καφέ γραβάτα και σακάκι στρατιωτικής στολής, απευθύνθηκε σε περισσότερα από 50.000 μέλη της Νεολαίας του Κόμματος του στο γιγάντιο στάδιο όπου οι Ναζί έκαναν τις τελετές τους στην Νυρεμβέργη. Με τις γροθιές του σφιγμένες και την κλίμακα της φωνής του να ανεβαίνει σε υστερικές οκτάβες ο Führer o‘Αρχηγός’, μίλησε σε ένα μαγεμένο κοινό που στεκόταν προσοχή σε οριοθετημένες σειρές και που συχνά διέκοπτε την ομιλία του για να κραυγάσει «Ζήτω η Νίκη!». Ήταν η πρώτη φορά που ο Χίτλερ περιέγραψε το ιδανικό του για την Ναζιστική Νεολαία: "Γρήγορη όπως το λαγωνικό, ανθεκτική όπως το δέρμα και πιο σκληρή από το ατσάλι της Krupp." Η φράση χρησιμοποιήθηκε έκτοτε πολλές φορές κι έγινε σύνθημα

O Hitler ήταν πολύ περιγραφικός όταν περιέγραφε στους λόγους του το όραμά του για την ιδανική Γερμανική νιότη. ‘Μια βίαια δρώσα, εξουσιαστική, ατρόμητη και με κτηνώδη δύναμη νεολαία, αυτό επιδιώκω. Η νιότη πρέπει να είναι όλα αυτά τα πράγματα. Πρέπει να είναι αδιάφορη στον πόνο. Δεν πρέπει να υπάρχει αδυναμία ή τρυφερότητα μέσα της. Θέλω να δω γι’ ακόμη μια φορά στο βλέμμα της την λάμψη και αυτό που διαχωρίζει το θηρίο από το θήραμα… Επιμένω να έχω μια αθλητική νεολαία. Δεν θα έχω καμιά διανοουμενίστικη εκπαίδευση. Η γνώση είναι καταστροφή για τους νέους άνδρες μου. (Hermann Rauschning, Hitler Speaks: A Series of Political Conversations with Adolf Hitler on His Real Aims (London: Thornton Butterworth, 1939), 246–47).

Και όμως βρήκε πρόσφορους συμμάχους στον κόσμο της γνώσης. Οι Γερμανοί δάσκαλοι και οι καθηγητές πανεπιστημίου δεν υπήρξαν αντίπαλοι του Hitler . . . Το αντίθετο. Το διδασκαλικό επάγγελμα αποδείχθηκε ένα από τα πλέον αξιόπιστα τμήματα του πληθυσμού σε σχέση με την πίστη στο ναζιστικό καθεστώς. Σε όλη την διάρκεια της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» όπου το εκπαιδευτικό σύστημα της Γερμανίας συνέχιζε την μακρά αυταρχική του παράδοση, παρέμεινε ‘αναμενόμενα’ αδιάφορο για να μην πούμε εχθρικό, σε κάθε απόπειρα δημοκρατικοποίησης του καθεστώτος. Με την ανάδυση των Ναζί στην εξουσία εκδιώχθηκαν αμέσως οι διαφωνούντες εκπαιδευτικοί αλλά δεν ήταν πολλοί. Από την άλλη μεριά τουλάχιστον 2 ηγετικές μορφές των Ναζί, οι λυσσαλέοι φυλετιστές και αντισημίτες Heinrich Himmler και Julius Streicher, υπήρξαν δάσκαλοι. «Σμίλεψε δάσκαλε ψυχές…»

Τελικά περισσότερο από το 30% των ηγετικών στελεχών του Ναζιστικού Κόμματος προήλθαν από αυτό τον εργασιακό χώρο. Οι δάσκαλοι, ιδιαίτερα από τα σχολεία της πρωτοβάθμιας, ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο σε αντιπροσώπευση επαγγελματικό γκρουπ στο κόμμα. Συνολικά σχεδόν το 97% (!!) από αυτούς ανήκαν στην Ναζιστική Διδασκαλική Ένωση, και περισσότεροι του 30% αυτών υπήρξαν και μέλη των Ναζί. Από τέτοιους εκπαιδευτικούς τα παιδιά της Γερμανίας μάθαιναν τι «έπρεπε» να μαθαίνουν και το μίσος για τους άλλους, και η αίσθηση συλλογικού και ατομικού μεγαλείου μέσα από αυτό, χειριστική όπως πάντα, ήταν κεντρικά σε όλο το πρόγραμμα. (Richard L. Rubenstein and John K. Roth, Approaches to Auschwitz: The Holocaust and Its Legacy (Louisville: Westminster John Knox Press, 2003), 359–60.)

Αυτή η χειραγώγηση δεν είναι ποτέ άσχετη από τον τρόπο πρόσληψης των υλικών και ψυχολογικών παραμέτρων του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε και όπου, παρά τις ιδιοσυγκρασιακές μας ιδιαιτερότητες που φυσικά παραμένουν, διαμορφωνόμαστε: Ώστε οι Ναζί δημιούργησαν τις δικές τους ημέρες διακοπών για να ‘γιγαντώσουν ‘ την σημειολογία τους στον δημόσιο χώρο και να νομιμοποιήσουν στην συνείδηση των υπηκόων τους την ηγεμονία τους. Ημέρες στις οποίες οι Γερμανοί, και ιδίως η Γερμανική Νεολαία, μπορούσαν να γιορτάσουν τα γενέθλια του Φύρερ και του κόμματος. Η 30η Ιανουαρίου σηματοδοτούσε την ημέρα που ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος και η 20η Απριλίου σηματοδοτούσε τα γενέθλια του. Οι ημέρες των συλλαλητηρίων του κόμματος στην Νυρεμβέργη θεσπίστηκαν επίσης ως διακοπές. Η 9η Νοεμβρίου, η επέτειος της απόπειρας πραξικοπήματος της Μπυραρίας, είχε θεσπιστεί ως «Ημέρα των Μαρτύρων του Κινήματος». Οι Αναμνήσεις που γράφτηκαν από Γερμανούς και Γερμανίδες που μεγάλωσαν την δεκαετία του ’30 ανακαλούν την έξαψη και το μεγαλείο εκείνων των ημερών. Και καθόλου τυχαία όπως μας έδειξε ο Connerton μιλώντας για το πώς οι κοινωνίες ‘θυμούνται’, (χρησιμοποιώντας πάντως στον πρόλογο κομμάτια από την Hannah Arendt…) οι πρακτικές που οι κοινωνίες χρησιμοποιούν σωματοποιούν και συλλογικοποιούν την Μνήμη, αναδομώντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική πρόληψη και κάθε κοινωνική ιεραρχία… Όσο να μεγαλώσει η ρωγμή φυσικά για την επόμενη ‘φάση’. Έτσι οι ημέρες αυτές ‘γέμιζαν’ με παρελάσεις. Ο Alfons Heck, υψηλόβαθμο στέλεχος της Ναζιστικής Νεολαίας, θυμάται μια αξιομνημόνευτη σκηνή σε ένα συλλαλητήριο την ημέρα της Χιτλερικής Νεολαίας:

«Λίγο πριν τo μεσημέρι 80.000 μέλη της Γερμανικής Νεολαίας παρατάχθηκαν σε σειρές στο μήκος ολόκληρου του σταδίου. Όταν ο Χίτλερ τελικά εμφανίσθηκε τον χαιρετήσαμε με ένα βροντώδες τριπλό “Sieg Heil,” (Ζήτω η Νίκη). . . . Έπειτα η φωνή του ακούστηκε δυνατή: . . . . “Εσείς, οι νέοι μου, φώναξε με τα μάτια του να μοιάζουν πως κοιτούσαν κατευθείαν εμένα, “είστε η πιο πολύτιμη παρακαταθήκη για ένα λαμπρό μέλλον… Εσείς, οι νέοι μου… Ποτέ μην ξεχνάτε ότι μια ημέρα θα κυβερνήσετε τον κόσμο.” Για αρκετά λεπτά έως το τέλος κραυγάζαμε με όλη την δύναμη των πνευμόνων μας με δάκρια να κυλούν στα πρόσωπά μας: “Sieg Heil, Sieg Heil, Sieg Heil!” Από εκείνη την στιγμή και μετά ανήκα στον Αδόλφο Χίτλερ ψυχή τε και σώματι».

Όσο περισσότερο μιλούσε τόσο περισσότερο μαστίγωνε το κοινό και το οδηγούσε σε έναν φρενήρη ενθουσιασμό με λόγια που αναδείκνυαν την διαφθορά της Δημοκρατίας της Βαιμάρης και την ανάγκη για μια τακτοποιημένη και καθαρή Γερμανία. ‘Ο πειρασμός του καλού είναι πολύ μεγαλύτερος από τον πειρασμό του κακού’ όπως έγραψε ο Τοντόροβ, θυμίζοντας τις εκατόμβες στο όνομα του καλού, είτε το ονομάζαμε Θεό είτε Ηθική είτε Πολιτική Ιδεολογία.

Αλλά αν «η γλώσσα του καλού» στον Ολοκληρωτισμό είναι Οργουελική, ο τρόπος που συνδέεται με την ασφάλεια και την ευχαρίστηση έρχεται κατευθείαν από τις σελίδες του Χάξλευ. Στην φωτογραφία που παραθέτουμε από τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» που (προσαρμοσμένος φυσικά) μπορεί να μην αφορά μοναχά το παρελθόν μα και το μέλλον μας, τα σύμβολα των Ναζί έχουν πάρει την θέση της Αγίας Τριάδας και η μετωπική πρόσληψη τους από το τακτοποιημένο πλήθος επιβάλει τον απόλυτο, τον εκκοσμικευμένο αλλά θρησκευτικού τύπου σεβασμό.

Κοντινά πλάνα από τον Θρίαμβο της Θέλησης της Ρίφενσταλ δείχνουν νέους, με λαμπερά μάτια, Άρειους να γεμίζουν στάδια με απόλυτη τάξη και πειθαρχία, υπακούοντας στον υπέρτατο ‘Νόμο’ που στο ναζιστικό ολοκληρωτικό κράτος ήταν ‘ο Αρχηγός’. Η θέληση και η κρίση του ατόμου, ως υπεύθυνου/ης απέναντι στον άλλον άνθρωπο και στο σύνολο, είχαν συντριφτεί. «Τελικά, αν κάτι μπορούμε να συνάξουμε ως συμπέρασμα από τα ‘Στρατόπεδα του Θανάτου’», όπως έγραψε ο Ντιούιτ ΜακΝτόναλντ όταν η ανθρωποθυσία έφτασε στο τέλος της τον Γενάρη του 44, «είναι πως όσοι εφαρμόζουν απρόσκοπτα τον ‘νόμο’ μπορεί να είναι πιο επικίνδυνη από εκείνους που τον παραβιάζουν’. Και αυτό, όχι στα πολεμικά μέτωπα μα στα μετόπισθεν της τακτοποιημένης κι ασφαλισμένης κοινωνίας, θα έπαιρνε σύντομα τερατώδεις διαστάσεις.

*  *  * 

"Η συντήρηση ενός διανοητικά ανάπηρου ατόμου στοιχίζει περίπου στο κράτος 4 μάρκα τη μέρα. Στη Γερμανία αυτή τη στιγμή υπάρχουν 300.000 διανοητικά ανάπηροι. Πόσο στοιχίζει συνολικά η περίθαλψη αυτών των ανθρώπων; Πόσα δάνεια γάμων των 1.000 μάρκων θα μπορούσαν να χορηγηθούν με αυτά τα χρήματα;» (Εκφώνηση σε διαγώνισμα μαθηματικών στη ναζιστική Γερμανία)

Το «αθώο» αυτό τεστ δείχνει πως μια από τις βασικές μεθόδους του Ναζισμού στην προσπάθεια του να αποαπανθρωποιήσει τους νέους και τις νέες ήταν να παρατάξει το έναν άνθρωπο απέναντι στον άλλον, βάζοντας ύπουλα μια μορφή προσωπικού κέρδους. Εξόντωσε ή αποδέξου την εξόντωση για να περισσέψουν χρήματα για να ξεκινήσεις εσύ πιο άνετα την ζωή σου! Η πρόσληψη του κράτους ως ενός υπερβατικού, αταξικού, μηχανισμού, δεν επέτρεπε στους υπηκόους να ζητήσουν για όλους. Κάποιοι μονίμως θα περίσσευαν, χαρακτηρισμένοι ως εχθροί του ανθρώπινου γένους, δηλαδή της Γερμανικής φυλής, και θα κρύβονταν σε στρατόπεδα βιομηχανοποιημένου θανάτου από τα μάτια των εφησυχασμένων νοικοκυραίων όπως τα πρόχειρα ρούχα στην ντουλάπα.

Λένι Ρίφενσταλ, Άλμπερτ Σπίαρ, Δρ Μένγκελε, είναι μονάχα οι κορυφές του παγόβουνου για το πόσοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες επένδυσαν τις καριέρες τους σε αυτό το όραμα να ξανακάνουτν την Γερμανία μεγάλη. Και ‘καθαρή’.

Η ψυχολογική διαπλοκή που προωθεί ο ναζισμός, ο επικίνδυνος πνευματικός ιός, πάντοτε συνδυασμένος με απολαβές κέρδους και βόλεψης (αν αυτοί φύγουν θα ζήσουμε/ θα ζήσετε καλύτερα) δεν έπαψε ποτέ, δεν έπαψε ούτε και σήμερα, να κοιμάται κάτω από το βλέφαρο της μεταπολεμικής Δημοκρατίας, και στην πρώτη σοβαρή κρίση που θ άνοιγε κάπως ο οφθαλμός, στραφτάλιζε από κάτω σαν απελεύθερη τίγρη έτοιμη να γευματίσει. Ανθρώπους. Και όχι μόνο ανθρώπους. Οι ναζί, ανάμεσα σε άλλα τεστ, έκαναν το τεστ με το γατάκι πριν σε προωθήσουν στα SS. Έπρεπε να μεγαλώσεις μόνος σου ένα γατάκι, το ρόδο του ζωϊκού βασιλείου σύμφωνα με τον αγγλικό ρομαντισμό, και να το πνίξεις με τα χέρια σου όταν θα γινόταν 3 μηνών. Είχες περάσει τις εξετάσεις…

Ο εξαιρετικός πολίτης λογοτέχνης, αυτόν που οι… φανατικοί ‘υπέρμαχοι’ της ελληνικής κουλτούρας συστηματικά αγνοούν αφού στο βάθος απλώς την χρησιμοποιούν υπέρ του εκφασισμού μας, ο Παλαιόπουλος, στην πραγματεία του για το ‘φυσικώς ζείν’, ισχυρίστηκε το απλό απέναντι σε αυτήν την μεταφορά του δαιμονικού επιχειρήματος της φυσικής επιλογής στον κόσμο της κοινωνίας και της οικονομίας. Πως αν το σκεφτούμε η φυσική επιλογή δεν είναι παρά η διαστροφή, αφού η αρχή διατήρησης της ζωής επιβάλλει το κάθε πλάσμα να σέβεται την ζωή του άλλου, ή έστω να αδιαφορεί αποδεχόμενο δίπλα του την ‘ύπαρξη του άλλου. Η ύπαρξη αρκετής τροφής θα αναιρούσε κάθε λόγο δολοφονίας για όλα τα πλάσματα. Εκτός από τον άνθρωπο. Το υπερτιμημένο πλάσμα που χειραγωγείται από τον αρχαίο ως τον σύγχρονο μάγο και που εκχωρεί ευχαρίστως το δικαίωμα στο να χειραγωγείται αναγνωρίζοντας στον μάγο τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού του. Ξεχνώντας την ικανότητα του για τις υπόλοιπες.

Αλλά το σκοτάδι έχει την μοναδική ικανότητα να μεταμφιέζεται σε φως. Σε άρτο και θεάματα. Ή έστω σε θεάματα, όταν δεν υπάρχει άρτος. Ή όταν ο κεντρικός σχεδιασμός δεν θα δώσει επαρκείς άρτους προς τα κάτω. Τα χρόνια που ο Χίτλερ αγωνιζόταν να ανέλθει στην εξουσία οι εφημερίδες της δεξιάς επικεντρώνονταν στην ικανότητα των Ναζί να απεικονίζονται μεγαλοπρεπώς και να πραγματοποιούν τελετές και όχι στο περιεχόμενο των λόγων του ‘Αρχηγού’ τους. Ο Othmar Plöckinger από το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας στο Μόναχο έχει διερευνήσει τους λόγους του Χίτλερ σε βάθος. "Ο Hitler ήταν δίχως αμφιβολία ένας επιτυχημένος δημαγωγός, ιδίως τα πρώτα χρόνια" ισχυρίζεται. "Γύρω στα 1933 οι λόγοι του γέμιζαν (σσ όχι από ιδέες, τόσο βαρετά παιδικές κι επαναλαμβανόμενες, αλλά) από επιδείξεις".

Ο συγγραφέας Franz Jung έδωσε ένα δείγμα των εξαιρετικών οργανωτικών προσπαθειών που οι ΝΑΖΙ έβαζαν τις δημόσιες εκδηλώσεις τους, όταν υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στην πρωτομαγιάτικη παρέλαση στο Βερολίνο αμέσως μετά την άνοδο των ΝΑΖΙ στην εξουσία. «Για πρώτη φορά στην ιστορία η συγκέντρωση ενάμιση εκατομμυρίου ανθρώπων θα λάμβανε χώρα στο Tempelhofer Feld, έγραφε εντυπωσιασμένος ο τύπος της εποχής. Το Υπουργείο Προπαγάνδας δημοσίευσε ένα σχέδιο στο οποίο δηλωνόταν πως χιλιάδες άνθρωποι οργανωμένοι σε απόλυτα οριοθετημένες σειρές θα προσέγγιζαν το Tempelhofer Feld στης at 2:00 μμ ακριβώς και η παρέλαση θα ξεκινούσε στης 8.00. Για τους ναζί η μετατροπή των ανθρώπων σε αντικείμενα κομπάρσους ενός εφιαλτικού πλάνου δεν σταματούσε στους άλλους, περιελάμβανε και τους δικούς, όπως φαίνεται όχι μόνο από τέτοιες περιγραφές, αλλά και τις εκδικητικές αναφορές του Χίτλερ όταν οι Γερμανοί απέτυχαν να επιτύχουν το μεγάλο σχέδιο του. Αλλά εκείνη την πρωτομαγιά που θα αδέλφωνε γερμανούς εργάτες και βιομήχανους αποδεικνύοντας πως οι συγκρούσεις του Λαϊκού Μετώπου δεν ήταν από την πείνα και την απελπισία, την οργή, μα ‘ήταν έργο εβραίων και μαρξιστών κατασκόπων’, οι ναζί είχαν φροντίσει ώστε τα μίντια της εποχής να παραταχθούν στην σειρά και να βγάλουν τις κατάλληλες φωτογραφίες που θα προβάλλονταν επί μήνες σε εφημερίδες κινηματογράφους και σχολεία μεταφέροντας το μήνυμα: "Γρήγορη όπως το λαγωνικό, ανθεκτική όπως το δέρμα και πιο σκληρή από το ατσάλι της Krupp».

Κι όμως ο Χίτλερ που κατήγγελλε την Βαϊμάρη για έλλειψη ήθους δεν περιελάμβανε ούτε ο ίδιος στις ομιλίες του για την νέα γενιά καμιά από τις παραδοσιακές αξίες διαπαιδαγώγησης, πέρα από τον σε διάφορες μορφές προσφερόμενο μιλιταρισμό και το βαρετά επαναλαμβανόμενο «η Γερμανία πάνω από όλα», προσομοίωση του παιδικού αγορίστικου παιχνιδιού ‘ποιος την έχει πιο μεγάλη’. Τα μαθήματα που οι ΝΑΖΙ πρόσφεραν στα σχολεία ειδικά για τις γυναίκες, τις μήτρες των μελλοντικών στρατιωτών, υποτιμούσαν βαθιά την φύση του ανθρώπου. Παρά τις ατάκες του για τον Βάγκνερ μεσα στις υψηλόφρονες νότες του οποίου οραματιζόταν τον εαυτό του τυλιγμένον σε φλόγες μεγαλείου, ο Χίτλερ παρέμενε ένας ημιμαθής κλόουν που εκμεταλλεύτηκε τα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας δίχως να έχει ούτε ένα αληθινό πλεονέκτημα. Εκτός από την δύναμη αυτού που φτάνει σε νέες κλίμακες την παλιά μέθοδο της εξουσίας. Να εκμεταλλεύεται τον φόβο και την ανάγκη.

Επίλογος

Χρησιμοποιώντας αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων ο Μπρεχτ, στο Τρόμος και Αθλιότητα στο Γ Ράιχ, έγραψε ένα ανάμεσα στα άλλα ένα σκετς, το Σταυρός από Κιμωλία ή Σταυρός στην Πλάτη: Ο νεαρός ήρωας στήνει αυτί στους ανθρώπους που περίμεναν να γραφτούν ως άνεργοι στον … ΟΑΕΔ της εποχής και καταγράφει τις βρισιές εναντίον πολιτικών παίζοντας τον ρόλο του συν/αγανακτισμένου, τροφοδοτώντας την οργή, κι αγγίζοντας με αλληλεγγύη τους ώμους των πεινασμένων βάζοντας αόρατους σταυρούς από κιμωλία στην πλάτη… Καθιστώντας τους πεινασμένους μελλοθάνατους αφού θα συλλαμβάνονταν σε πολύ λίγο από την Ge.Sta.Po.

Ο λόγος του Χίτλερ τον Σεπτέμβρη του 35 ήταν προφητικός. Στα 1939 η συμμετοχή στη νεολαία του, διαχωρισμένη για αγόρια και κορίτσια φυσικά για λόγους ήθους αφού το φλερτ ήταν ανήθικο σε αντίθεση με τους σταυρούς από κιμωλία, έγινε υποχρεωτική.

Όπως η Erika Mann, μαθήτρια της εποχής, στο βιβλίο της Σχολεία για Βαρβάρους σημειώνει οι Ναζί χρησιμοποίησαν τα σχολεία, τις νεανικές ομάδες και τα μέσα πρόσληψης του κόσμου με τους σωστούς τρόπους σκέψης και δράσης. Οι Blockwart (οι φύλακες της γειτονιάς, τους οποίους έχει αναφέρει ο Μιχαλολιάκος σε λόγους του) η σβάστικα, η υποχρεωτική ανάγνωση των πινακίδων «απαγορεύονται οι Εβραίοι» (οι μη Άρειοι οι ομοφυλοφιλοι οι αριστεροί οι ρομά κλπ) η προώθηση της ιδέας πως το έθνος και τα κόμμα προηγούνται των γονιών τους οποίους πρέπει να καρφώσεις αν τους ακούσεις να μιλούν ως ζευγάρι πολιτικά με ανάρμοστο τρόπο, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ασφυξίας.
Για να είμαστε δίκαιοι σε αυτό ακριβώς σκόπευε ο ναζισμό. Όταν δεν μπορείς να εμπιστευτείς το παιδί σου ή αυτό εσένα η απόλυτη χειραγώγηση, το κράτος ως μόνο καταφύγιο, ο απόλυτος φόβος κι η απόλυτη ανάγκη, έχουν επιτευχθεί.

Κι όμως, μέσα σε ένα τόσο ζοφερό κλίμα που θα μάζευε 3.9 εκατομμύρια ως μέλη ως τα 1935 εξολοθρεύοντας παράλληλα το πιο μεγάλο μέρος των αντιπάλων του στην πολιτική, στην κοινωνία και στο κόμμα, κάποιες νεανικές συμμορίες άνθισαν. Όπως η Erika Mann, δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί υπέρμαχοι των ναζιστικών ιδεωδών. Μέχρι τα τέλη του 1930 ένας αριθμός εφήβων αμφισβητούσε το σύστημα που ο Χίτλερ, με την βοήθεια πολλών, είχε δημιουργήσει. Ανάμεσα τους ήταν τα μέλη των Edelweiss Pirates, (Οι Πειρατές των Λουλουδιών των Άλπεων) μια χαλαρή συμμαχία νεανικών συμμοριών στην μετέπειτα Δυτική Γερμανία, και οι “Swing Kids,” (τα παιδιά του Σουίνγκ) που χρησιμοποιούσαν τον χορό και την μουσική ως μορφή αντίστασης. Όπως υπήρχαν και γονείς που, όσο υπήρχε τρόπος, μετανάστευσαν αρνούμενοι να δηλητηριάσουν το μυαλό των παιδιών τους με αυτήν την εκπαίδευση και να τα αφήσουν έρμαια στην πιθανότητα να ακολουθήσουν εντολές του. Όμως παρόλο που κάποιοι αντιστάθηκαν στην Ναζιστική Προπαγάνδα είναι σημαντικό να ρωτήσουμε γιατί η πλειοψηφία των Γερμανών, και η πλειοψηφία των νέων Γερμανών, πίστεψαν στη ναζιστική προπαγάνδα.

Την ίδια ώρα που σε έκανε κατάσκοπο ή αντικείμενο κατασκοπίας μέσα στο σπίτι σου, δηλαδή σκουπίδι, ο Ναζισμός φρόντιζε να σου παρέχει την αίσθηση του μεγαλείου. Πως ήσουν ιδιαίτερος, και δυνατός. Αν ο καπιταλισμός έπαιξε με πολιτικούς όρους με την ‘προεπιλογή’, αν (όπως μας έδειξε ο Weber) αναζήτησε σημάδια πως είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού (του Αρχηγού) στην οικονομική επιτυχία και ευτυχία αυτής της ζωής κι άρα στην υπόγεια πριμοδοτούμενη δυστυχία των άλλων, ο ναζισμός έπαιξε με όρους ξεκάθαρης ανθρωποφαγίας. Δεν έχει σημασία αν αποκαλύφθηκε σε όλο το εύρος της όταν οι ΝΑΖΙ γράπωσαν την εξουσία. Τα σημάδια υπήρχαν και πριν. Όλες οι μαρτυρίες της εποχής συναινούν στο ότι, όπως ο Alfons Heck (μαθητής τότε) στο βιβλίο του «Παιδί του Χίτλερ» επισημαίνει, ήταν θαυμάσια εποχή να ήσουν νέος σε κείνη την Γερμανία. Αρκεί να ήσουν υγιής, άρειος, φυσιολογικός, έτοιμος να σκοτώσεις ή να ρουφιανέψεις τον οποιονδήποτε, (και ποιον δεν θα μπορούσες αν σκότωνες ακόμη και τους γεννήτορες σου; Κάτι που χρησιμοποιήθηκε και στους πριμοδοτημένους εμφύλιους της εποχής) αρκετά Γερμανός, και να είχες παραδώσει την ψυχή σου γεμίζοντας την με μιλιταριστικές τελετές και όχι με ανθρωπιστικές αξίες. Η εμπειρία της Χιτλερικής Νεολαίας στη Ναζιστική Γερμανία αποτελεί μια περίπτωση παιδικής κακοποίησης σε μαζική κλίμακα. Ανάμεσα σε εκατομμύρια αθώων παιδιών ο Χίτλερ και το καθεστώς του επέτυχαν να δημιουργήσουν τέρατα και δολοφόνους. Θα μπορούσε να ξανασυμβεί σήμερα; Η χυδαία ερώτηση στην μάνα του Φύσσα «που είναι ο γιός σου;» δίνει την απάντηση.

Πηγές
Richard L. Rubenstein and John K. Roth, Approaches to Auschwitz: The Holocaust and Its Legacy (Louisville: Westminster John Knox Press, 2003), 359–60.
Erika Mann, 2001, School for Barbarians (New York: Modern Age Books, 1938), 21.
Stephens, Frederick John, 1973. Hitler Youth: History, Organisation, Uniforms and Insignia. Alnark Publishing
Butler, R. 1986 Hitler's Young Tigers: The Chilling True Story of the Hitler Youth. London: Arrow Books.
Hakim, J. 1995 A History of Us: War, Peace and all that Jazz. New York: Oxford University Press,
Hamilton, Ch., 1984, Leaders & Personalities of the Third Reich, Vol. 1. R. James Bender Publishing. ISBN 0-912138-27-0.

Webography
https://www.facinghistory.org/resource-library/decision-making-times-injustice/life-german-youth-1930s-education-propaganda-conformity-obedience#endnote11
http://www.dw.com/en/hitlers-odd-appeal-to-german-youth/a-16410476
http://www.mixanitouxronou.gr/ta-scholia-tou-chitler-ke-i-plisi-egkefalou-ton-mathiton-sti-nazistiki-germania/
http://www.historylearningsite.co.uk/nazi-germany/hitler-youth-movement/

Της Ελένης Καρασσαβίδου

http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/oi-nazi-kai-i-neolaia-toys-meros-deytero