Ο «Γολγοθάς» του Τζαμίλ στα ελληνικά θρανία

Εδώ και έναν μήνα ο Τζαμίλ από τη Συρία πηγαίνει στο σχολείο. Οχι σε κάποια τάξη υποδοχής για τα προσφυγόπουλα -με τις γνωστές περιπέτειες-, αλλά στο κανονικό τμήμα της Α' Τάξης του 18ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης μαζί με Ελληνόπουλα και παιδιά μεταναστών. 

Στο ίδιο σχολείο φοιτούν από την αρχή της εβδομάδας άλλα τρία προσφυγόπουλα που αγκαλιάστηκαν από τη σχολική κοινότητα και βρίσκονται σε περίοδο προσαρμογής, ενώ συνολικά 59 παιδιά από τη Συρία έχουν ενταχθεί σε διάφορα σχολεία της Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για παιδιά οικογενειών προσφύγων που διαμένουν σε διαμερίσματα της πόλης είτε μέσω των προγραμμάτων των δήμων και της Υπατης Αρμοστείας είτε φιλοξενούμενοι από ελληνικές οικογένειες.

Στους τελευταίους ανήκει ο 7,5 ετών Τζαμίλ από το μαρτυρικό Χαλέπι, ο οποίος εδώ και επτά μήνες έχει την τύχη να φιλοξενείται από μία τετραμελή οικογένεια Θεσσαλονικέων στην ανατολική πλευρά της πόλης μαζί με την 4,5 ετών αδελφή του, Εύα, τους γονείς τους και τον αδελφό του πατέρα τους. Η οικογένεια είναι κουρδικής καταγωγής από τη Συρία, διαθέτει κάρτα αιτούντων άσυλο στη χώρα και ζητά μετεγκατάσταση στη Γαλλία.

Ο μικρός Τζαμίλ δεν γνώριζε τι θα πει σχολείο, καθώς έφυγε εδώ και 2,5 χρόνια από την πατρίδα του για το προσφυγικό ταξίδι. Η μητέρα του είναι κωφάλαλη και ο πατέρας του εντελώς αγράμματος. Με ενέργειες της οικογένειας που τους φιλοξενεί προς τις αρμόδιες υπηρεσίες το παιδί εντάχθηκε τον περασμένο μήνα στο 18ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης.

Η χαρά του δεν περιγραφόταν τις πρώτες ημέρες, κάθε πρωί που φόρτωνε στην πλάτη τη γεμάτη τετράδια και βιβλία σχολική τσάντα με τους σούπερ ήρωες των παιδιών «Avengers» και πήγαινε στο σχολείο. Τα πράγματα άλλαξαν όταν αντιλήφθηκε ότι δεν πρόκειται για ψυχαγωγική δραστηριότητα, αλλά για εκπαιδευτική διαδικασία με κανόνες για όλους.

Επειτα από ένα δύσκολο διάστημα προσαρμογής, το οποίο οφειλόταν και στη δυσκολία επικοινωνίας, ο Τζαμίλ ηρέμησε και παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα. Σε αυτό βοήθησε και η εγγραφή της μικρής αδελφής του στο παρακείμενο νηπιαγωγείο.

Για τον Τζαμίλ και τα άλλα τρία προσφυγόπουλα από τη Συρία που εντάχθηκαν πρόσφατα στο 18ο Δημοτικό Σχολείο (δύο στη Β' Τάξη και ένα στην Ε') δεν έγινε κάποια ειδική ενημέρωση της σχολικής κοινότητας ή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Η Διεύθυνση πήρε αναλυτικές συνεντεύξεις από τους γονείς για την κατάσταση και τις πιθανές ειδικές ανάγκες των οικογενειών, κατατέθηκαν οι βεβαιώσεις εμβολιασμών και όλα τα απαραίτητα έγγραφα και ακολούθησαν κανονικά οι εγγραφές, όπως συμβαίνει με κάθε μαθητή.

Η διευθύντρια
Το συγκεκριμένο σχολείο έχει στην κουλτούρα του τη διαπολιτισμικότητα, έχοντας εκπαιδεύσει τα τελευταία 20 χρόνια χιλιάδες παιδιά οικονομικών μεταναστών από την Αλβανία και από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Η σημερινή διευθύντριά του, Αννα Παππά, η οποία υπηρετεί ως δασκάλα στο 18ο από τη δεκαετία του 1990, θυμάται ότι έχει διδάξει σε τάξεις με 27 παιδιά, εκ των οποίων τα 17 ήταν ξενόγλωσσα. «Ετσι θα εκπαιδεύσουμε και τα προσφυγόπουλα, με τη διαφορά ότι δεν ξέρουμε εάν τα συγκεκριμένα παιδιά θα μείνουν στην Ελλάδα», λέει στο «Εθνος» η κυρία Παππά.

Από τους τέσσερις νέους Σύρους μαθητές κανείς δεν μιλάει Ελληνικά. Εντάχθηκαν στα τμήματά τους, όπου συμμετέχουν κανονικά στα Μαθηματικά, παρακολουθούν τα υπόλοιπα μαθήματα, ενώ από την ερχόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσει το τμήμα ΖΕΠ με μαθήματα ελληνικών για ξενόγλωσσους μαθητές. «Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να μαθαίνουν σε ελάχιστο χρόνο. Μέσα από το παιχνίδι και μόνο σε έναν-δύο μήνες θα μπορούν να μιλούν καλά την ελληνική γλώσσα», αναφέρει η διευθύντρια του 18ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης.

Το διδακτικό προσωπικό έχει στο DNA του τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, τόσο από την πολυετή εμπειρία της διδασκαλίας σε ξενόγλωσσα παιδιά όσο και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι έχουν εργαστεί στο εξωτερικό και έχουν υπάρξει και οι ίδιοι μετανάστες, ενώ ανάλογη ευαισθησία υπάρχει και στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.

«Δουλεύουμε προγράμματα που καλλιεργούν τη συναισθηματική νοημοσύνη, όπως το «Ο καθρέφτης μου είσαι εσύ», που μαθαίνει στα παιδιά ότι ο απέναντί τους είναι ο δικός τους καθρέφτης. Σε ό,τι αφορά τους γονείς, γνωρίζουν τα όρια που έχουν στον χώρο και στον χρόνο μέσα στο σχολείο και είναι και οι ίδιοι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι», επισημαίνει η κυρία Παππά.

Τα υπόλοιπα παιδιά υποδέχθηκαν με αγάπη τους νέους συμμαθητές τους, πολλά ζήτησαν να μάθουν για την πολύπαθη χώρα τους και τα βιώματα που έχουν από τον πόλεμο και την προσφυγιά, τα οποία, ωστόσο, δεν έχουν εξωτερικεύσει μέχρι τώρα μέσα από το μάθημα. «Περιμέναμε να βγάλουν αντίστοιχα βιώματα στα Εικαστικά ή στη Θεατρική Αγωγή, αλλά δεν είχαμε κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα», διευκρινίζει η διευθύντρια.

Από το Χαλέπι στη Θεσσαλονίκη μέσω Πόλης

Η πενταμελής οικογένεια του Τζαμίλ έφυγε από το Χαλέπι της Συρίας πριν από 2,5 χρόνια. Εγκαταστάθηκε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου διέμεινε επί δύο χρόνια.

Ο πατέρας και ο αδελφός του εργάζονταν ως γαζωτές -όπως και στην πατρίδα τους-, αλλά λόγω πενιχρών αποδοχών αποφάσισαν τον περασμένο χειμώνα να συνεχίσουν το προσφυγικό ταξίδι με στόχο να φτάσουν στη Γερμανία.

Δίνοντας τα τελευταία τους χρήματα στους διακινητές, τον περασμένο Φεβρουάριο πέρασαν με φουσκωτή βάρκα στη Χίο και από εκεί στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ανηφόρισαν προς την Ειδομένη, αλλά τους πρόλαβε το κλείσιμο των συνόρων και εγκλωβίστηκαν εκεί.

Μια οικογένεια ευαισθητοποιημένων Θεσσαλονικέων τούς βρήκε σε άθλια κατάσταση, μέσα στη λάσπη ύστερα από βροχή στον καταυλισμό του Χέρσου Κιλκίς. Τους πήραν στο σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη, όπου ζουν μέχρι και σήμερα, επτά μήνες μετά.

Πρόσφατα ο πατέρας της προσφυγικής οικογένειας και ο αδελφός του βρήκαν δουλειά ως γαζωτές σε βιοτεχνία στο κέντρο, αλλά γρήγορα την έχασαν επειδή ο ομοεθνής τους ιδιοκτήτης προσέλαβε άλλους στη θέση τους.

Τώρα η οικογένεια επιθυμεί τη μετεγκατάστασή της στη Γαλλία. Η κωφάλαλη μητέρα είναι ανήμπορη να εργαστεί, ενώ ο Τζαμίλ, ο οποίος άρχισε πλέον να μιλά ελληνικά, παίζει και ρόλο μεταφραστή για τις συνεννοήσεις της οικογένειας.

Πηγη:Τα Νεα