Απάντηση στον υπουργό Μεταναστευτικής πολιτικής Γ. Μουζάλα, για τη φράση “26 χρόνια κι ένα πόδι ασχολούμαι με τους πρόσφυγες, ανόητε”, που απηύθυνε προς μέλη οργανώσεων τα οποία διέκοψαν ομιλία του φωνάζοντας για έγκλημα στο Αιγαίο, έδωσε μέσω faqcebook o καθηγητής Γ. Τσιάκαλος.
Ο κ. Τσιάκαλος αναρωτιέται: ΅Είναι δυνατόν να υπόκεινται σε συμψηφισμό οι θάνατοι που με ευθύνη μας και εν γνώσει μας προκαλούμε σήμερα με τις ζωές που σώσαμε κάποτε;
Ιδού η ανάρτηση:
Συμψηφίζονται οι θάνατοι που προκαλούμε σήμερα με τις ζωές που σώσαμε κάποτε;
52 χρόνια ασχολούμαι με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Πιστοποιημένα. Στην Αριστερά.
Δεν αποκαλώ κανέναν «ανόητο». Ακόμη κι αν η ενασχόλησή του στον τομέα αυτό είναι 25 χρόνια μικρότερη από τη δική μου. Σε ΜΚΟ.
Κρίνω όμως πολιτικές πράξεις. Κι αυτές, που εν ψυχρώ οδηγούν σε μαζικούς θανάτους, τις αποκαλώ ΕΓΚΛΗΜΑ. Ιδιαίτερα όταν όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν άλλες πολιτικές, που αποτρέπουν τους θανάτους.
22 χρόνια ήμουν ο ίδιος μετανάστης. 6 από αυτά (1968-1974) απολαμβάνοντας την προστασία που παρέχει η Σύμβαση της Γενεύης σε πρόσφυγες. Τα έζησα συνειδητά εκείνα τα χρόνια. Τα μοιράστηκα, κοινωνικά και πολιτικά δραστήριος, με χιλιάδες μετανάστες/τριες και πρόσφυγες –από πολλά μέρη του κόσμου.
Κομμάτι του εαυτού μου η μετανάστευση και η προσφυγιά. Πολύτιμο τμήμα της εμπειρίας και της γνώσης μου τα προβλήματά τους και η διαχείρισή τους. Ξέρω για τι μιλώ. Ούτε αφελής, ούτε ανόητος, ούτε ουτοπιστής είμαι. Την πιο ρεαλιστική πολιτική συμμερίζομαι. Αυτή, που σέβεται και προστατεύει τη ζωή κάθε ανθρώπου.
Ναι, την πιο ρεαλιστική πολιτική συμμερίζομαι. Τη μοναδική που μπορεί να απελευθερώσει τη χώρα από την εθνικιστική παγίδα στην οποία έχει εγκλωβιστεί. Την παγίδα «κανένας μουσουλμάνος πρόσφυγας δεν επιτρέπεται να περάσει από τη Θράκη! Γι’ αυτό, ερμητικά κλειστά πρέπει να είναι γι’ αυτούς τα χερσαία σύνορα στον Έβρο! Κι ας παραβιάζεται η Σύμβαση της Γενεύης».
Αυτή είναι η ακροδεξιά εθνικιστική ιερή αγελάδα της πολιτικής μας των τελευταίων πέντε ετών. Που μετατρέπει το Αιγαίο σε απέραντο νεκροταφείο. Αυτή και μόνον αυτή είναι, κι ας ψευδεπίγραφα ονομάζεται πότε «τεχνικοί λόγοι», πότε «εθνική ασφάλεια», και καμιά φορά «προστασία των προσφύγων από τα ναρκοπέδια».
Αυτή η ιερή αγελάδα είναι που οδηγεί τη χώρα σε ναυάγιο. Όποιος επιθυμεί τόσο πολύ να κρατάει κλειστές για τους/τις πρόσφυγες τις ασφαλείς χερσαίες διαβάσεις, και για το σκοπό αυτό δεν διστάζει να παραβιάζει διεθνείς συμβάσεις και να συνάπτει ανίερες συμφωνίες με τους γείτονες, δεν έχει καμιά δυνατότητα να αποκρούσει τις απάνθρωπες επιθυμίες των ισχυρών του κόσμου στο Αιγαίο και στην Ειδομένη. Ποτέ η υποταγή σε εθνικιστικά ιδεολογήματα δεν έφερε καλό. Καταστροφές μόνον έφερε. Και τέτοιες ξεπροβάλλουν πάλι στον ορίζοντα.
52 χρόνια ασχολούμαι με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Πιστοποιημένα. Στην Αριστερά. Και με την πείρα και τη συσσωρευμένη γνώση των συντρόφων μου όλων αυτών των χρόνων θεωρώ χρέος μου να απαιτήσω με κάθε τρόπο: «Σεβαστείτε τη Σύμβαση της Γενεύης και ανοίξτε για τους/τις πρόσφυγες τις νόμιμες εισόδους της χώρας μας στους Κήπους και στις Καστανιές!».
Το αίτημα αυτό το διατυπώνουν με φωνή και με πράξεις συμπαράστασης δεκάδες χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας. Και το κάνουν παντού και απέναντι σε οποιονδήποτε. Είναι δικαίωμά τους και κανείς δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει.
Το κάνουν όμως όχι ως δικαίωμα αλλά ως χρέος. Ως χρέος το αισθάνονται, ως προσωπικό τους χρέος το αναγνωρίζουν, και δεν αποδέχονται τη διαγραφή του από κανέναν -γιατί είναι ανθρώπινο χρέος. Που πάει να πει, ότι η μη αποδοχή του συνεπάγεται άρνηση της ανθρώπινης υπόστασής μας.
Το κάνουν όμως όχι ως δικαίωμα αλλά ως χρέος. Ως χρέος το αισθάνονται, ως προσωπικό τους χρέος το αναγνωρίζουν, και δεν αποδέχονται τη διαγραφή του από κανέναν -γιατί είναι ανθρώπινο χρέος. Που πάει να πει, ότι η μη αποδοχή του συνεπάγεται άρνηση της ανθρώπινης υπόστασής μας.
Αυτή είναι η αλήθεια. Όμως ακούγοντας αρμόδιους πολιτικούς να μιλούν για τα χρόνια ενασχόλησής τους με τους πρόσφυγες και να αντλούν από αυτά το δικαίωμα να μην (κατά)κρίνονται για μια ανάλγητη πολιτική που εφαρμόζουν σήμερα, αναρωτιέμαι: Πόσο καιρό στην εξουσία χρειάζεται ένας άνθρωπος για να απωθήσει από το λόγο και την πράξη του αυτά τα αυτονόητα πράγματα που γίνονται βίωμα, όχι μόνο σε 27 ή 52 χρόνια αλλά ήδη μέσα σε λίγες μέρες πρακτικής συμπαράστασης στους/τις πρόσφυγες;
Και τρομάζω, όταν συνειδητοποιώ ότι πίσω από το παραπάνω ερώτημα κρύβεται ένα άλλο, πολύ πιο ανησυχητικό: Είναι δυνατόν να υπόκεινται σε συμψηφισμό οι θάνατοι που με ευθύνη μας και εν γνώσει μας προκαλούμε σήμερα με τις ζωές που σώσαμε κάποτε;
Αλλοίμονο στην κοινωνία και στον κάθε άνθρωπο χωριστά που θα απαντήσουν με ΝΑΙ στο τελευταίο ερώτημα.
Πηγή: hortiatis570.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.